Recensie
Recensie Netflix-serie 'Inventing Anna'
Deze hitserie van Shonda Rhimes doet zich slimmer voor dan zij werkelijk is.
Regie: David Frankel, Ellen Kuras, Nzingha Stewart, e.a. | Cast: Julia Garner (Anna Delvey), Anna Chlumsky (Vivian Kent), Arian Moayed (Todd), Katie Lowes (Rachel), Alexis Floyd (Neff), e.a. | Afleveringen: 9 | Speelduur: 59-82 minuten | Jaar: 2022
Hoe troggel je rijken geld af en kom je terecht in de hoogste kringen van New Yorkse socialites? Anna Delvey wist het en deed het op zo'n spectaculaire schaal dat het genoeg stof biedt voor een serie-adaptatie van haar frauduleuze verleden. Haar fraude leidde tot het beklaagdenbankje en zorgde ervoor dat mensen in haar een verhaal zagen. Een van hen is de (deels fictieve) journaliste Vivian Kent. Om een fout uit haar carrière recht te zetten belooft ze Anna beroemd te maken in ruil voor een interview.
Aan de hand van Vivians journalistieke missie om alles wat er over Anna te leren valt boven water te halen, wordt de kijker meegenomen in een onderzoek naar hoe ze de boel heeft kunnen bedonderen. Waarom wilde iedereen deze jonge vrouw geloven? Wie gebruikt wie? Elke aflevering staat een van Anna's kennissen centraal en worden er weer een aantal puzzelstukjes gelegd.
De onthullingen die Vivian doet zijn uitgespreid over negen afleveringen en hoewel daarmee de tijd wordt genomen om Anna als personage op te bouwen, slaagt de serie niet in het vangen van haar karakter of de maatschappij die haar gecreëerd heeft. Na verloop van tijd wordt het een herhaling van zetten. Elke aflevering wordt weer iemand in de luren gelegd en dan begint de ruime negen uur die de serie duurt door te wegen.
Aan het begin van elke aflevering is een disclaimer te lezen die stelt dat alles in de serie waar is, behalve dan de dingen die complete onzin zijn. Zo'n mededeling is steeds vaker te zien bij allerhande biopics. Die verwoording geeft het idee dat de serie wanhopig probeert om net zo edgy te zijn als Anna, maar voelt zelf steeds meer als een fake. Alles ziet er gelikt uit en de rijke wereld waar Anna in belandt is om je ogen bij uit te kijken, maar waarom zou de kijker daarvoor Inventing Anna nodig hebben?
Het zoeken naar relevantie komt ook terug in de manier waarop Anna's rechtszaak geframed wordt. Meermaals spreken zowel Vivian als Anna over het feit dat zij vrouwen zijn en daarom dingen tegen hebben. Of er wordt aangehaakt bij het debat over migratie en het kunnen beklimmen van de sociale ladder. In geen van de gevallen gaat het verder dan een leuke catchphrase.
Dan rijst de vraag: in hoeverre verdient een Anna Delvey het om een gezicht te worden van halfbakken feminisme of het ondermijnen van de heersende elite? Is dat de enige manier waarop de serie het voor elkaar krijgt dat de kijker zich betrokken voelt bij Anna? Haar mysterieuze aard zou voldoende moeten zijn.
Naast dat de kijker erachter wil komen wie Anna nou eigenlijk is, blijft lang onduidelijk wat zich in het verleden van Vivian heeft afgespeeld. Haar journalistieke carrière is in het water gevallen, maar wat is daarbij precies gebeurd? Op het moment dat dit echt aan het licht komt, is het te laat en blijkt dat er duidelijk sprake is van een geforceerde opbouw van spanning.
Naast het onnodig achterhouden van informatie die uiteindelijk niet zo schokkend is, probeert de serie af en toe wat met stilistische keuzes leven in de brouwerij te brengen. Zo is er splitscreen waarmee verschillende gebeurtenissen door elkaar worden gehusseld. Af en toe wordt de tijd teruggespoeld en worden gebeurtenissen vanuit verschillende kanten en met verschillende achtergrondkennis opnieuw aan de kijker voorgelegd.
Zo wil Inventing Anna zich slimmer voordoen dan de serie werkelijk is. Het gebruik van splitscreen voelt al snel als een trucje en wanneer de tijdsprongen een ander licht moeten werpen op een gebeurtenis, biedt dit niet altijd een nieuw inzicht. Deze nieuwe serie van Shonda Rhimes' Shondaland mag dan lekker wegkijken, maar probeert net als Anna af te leiden van de inhoud. Een sterke Julia Garner als Anna en stilistische trucjes zijn niet genoeg om de kijker na negen uur met een voldaan gevoel achter te laten.
Inventing Anna is te zien bij Netflix.
Hoe troggel je rijken geld af en kom je terecht in de hoogste kringen van New Yorkse socialites? Anna Delvey wist het en deed het op zo'n spectaculaire schaal dat het genoeg stof biedt voor een serie-adaptatie van haar frauduleuze verleden. Haar fraude leidde tot het beklaagdenbankje en zorgde ervoor dat mensen in haar een verhaal zagen. Een van hen is de (deels fictieve) journaliste Vivian Kent. Om een fout uit haar carrière recht te zetten belooft ze Anna beroemd te maken in ruil voor een interview.
Aan de hand van Vivians journalistieke missie om alles wat er over Anna te leren valt boven water te halen, wordt de kijker meegenomen in een onderzoek naar hoe ze de boel heeft kunnen bedonderen. Waarom wilde iedereen deze jonge vrouw geloven? Wie gebruikt wie? Elke aflevering staat een van Anna's kennissen centraal en worden er weer een aantal puzzelstukjes gelegd.
De onthullingen die Vivian doet zijn uitgespreid over negen afleveringen en hoewel daarmee de tijd wordt genomen om Anna als personage op te bouwen, slaagt de serie niet in het vangen van haar karakter of de maatschappij die haar gecreëerd heeft. Na verloop van tijd wordt het een herhaling van zetten. Elke aflevering wordt weer iemand in de luren gelegd en dan begint de ruime negen uur die de serie duurt door te wegen.
Aan het begin van elke aflevering is een disclaimer te lezen die stelt dat alles in de serie waar is, behalve dan de dingen die complete onzin zijn. Zo'n mededeling is steeds vaker te zien bij allerhande biopics. Die verwoording geeft het idee dat de serie wanhopig probeert om net zo edgy te zijn als Anna, maar voelt zelf steeds meer als een fake. Alles ziet er gelikt uit en de rijke wereld waar Anna in belandt is om je ogen bij uit te kijken, maar waarom zou de kijker daarvoor Inventing Anna nodig hebben?
Het zoeken naar relevantie komt ook terug in de manier waarop Anna's rechtszaak geframed wordt. Meermaals spreken zowel Vivian als Anna over het feit dat zij vrouwen zijn en daarom dingen tegen hebben. Of er wordt aangehaakt bij het debat over migratie en het kunnen beklimmen van de sociale ladder. In geen van de gevallen gaat het verder dan een leuke catchphrase.
Dan rijst de vraag: in hoeverre verdient een Anna Delvey het om een gezicht te worden van halfbakken feminisme of het ondermijnen van de heersende elite? Is dat de enige manier waarop de serie het voor elkaar krijgt dat de kijker zich betrokken voelt bij Anna? Haar mysterieuze aard zou voldoende moeten zijn.
Naast dat de kijker erachter wil komen wie Anna nou eigenlijk is, blijft lang onduidelijk wat zich in het verleden van Vivian heeft afgespeeld. Haar journalistieke carrière is in het water gevallen, maar wat is daarbij precies gebeurd? Op het moment dat dit echt aan het licht komt, is het te laat en blijkt dat er duidelijk sprake is van een geforceerde opbouw van spanning.
Naast het onnodig achterhouden van informatie die uiteindelijk niet zo schokkend is, probeert de serie af en toe wat met stilistische keuzes leven in de brouwerij te brengen. Zo is er splitscreen waarmee verschillende gebeurtenissen door elkaar worden gehusseld. Af en toe wordt de tijd teruggespoeld en worden gebeurtenissen vanuit verschillende kanten en met verschillende achtergrondkennis opnieuw aan de kijker voorgelegd.
Zo wil Inventing Anna zich slimmer voordoen dan de serie werkelijk is. Het gebruik van splitscreen voelt al snel als een trucje en wanneer de tijdsprongen een ander licht moeten werpen op een gebeurtenis, biedt dit niet altijd een nieuw inzicht. Deze nieuwe serie van Shonda Rhimes' Shondaland mag dan lekker wegkijken, maar probeert net als Anna af te leiden van de inhoud. Een sterke Julia Garner als Anna en stilistische trucjes zijn niet genoeg om de kijker na negen uur met een voldaan gevoel achter te laten.
Inventing Anna is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
