Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'Servant' seizoen 3
Het wordt er in het derde seizoen allemaal niet veel duidelijker op. Die formule begint sleets te raken.
Regie: Ishana Night Shyamalan, Severin Fiala, Veronika Franz, e.a. | Cast: Lauren Ambrose (Dorothy Turner), Toby Kebbell (Sean Turner), Nell Tiger Free (Leanne Grayson), Rupert Grint (Julian Pearce), Boris McGiver (George), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 24-34 minuten | Jaar: 2022
Wat is er gebeurd met baby Jericho en hoe kunnen zijn ouders in godsnaam denken dat hun overduidelijk gestorven kind nog leeft? Dit is het voornaamste uitgangspunt van het eerste seizoen van de door niemand minder dan M. Night Shyamalan opgezette mysterieserie Servant. Het seizoen bracht naast veel twijfel en raadsels ook de nodige antwoorden. Jericho was – zo blijkt – overleden toen zijn moeder Dorothy hem in een hete auto achterliet.
Om het verdriet te verwerken werd de dode baby vervangen door een 'reborn baby doll', die nauwelijks te onderscheiden is van een echt kind, ware het niet dat er geen leven in zit. Het levendgewaande kind kreeg zelfs een kindermeisje in de vorm van de zonderlinge Leanne. En warempel: Leanne wist het kind tot leven te wekken, al was er een gangbare en meer op realisme gestoelde theorie dat Leanne het had vervangen door een echt kind, misschien wel het hare.
Seizoen twee bracht eigenlijk alleen maar mysterie en draaide grotendeels om de afwezigheid van Leanne en baby Jericho. Wat toen al duidelijk werd, is dat Servant alle kanten op kon gaan. Dit leidde tot een grote mate van onvoorspelbaarheid, maar tegelijkertijd ontbrak hierdoor focus. Het maakte de serie ook grotendeels ongrijpbaar en op momenten zelfs volkomen onbegrijpelijk. Als gevolg daarvan moest Servant het vooral hebben van de sfeer die veelal kunstmatig werd gegenereerd.
Door het hoge kabbelgehalte en de korte duur van de afleveringen wisten gebeurtenissen vaak niet de gewenste spanning op te wekken. Het immense huis van de Turners – zij een tv-reporter, hij een culinair blogger – was een personage op zich en de rest van de spanning werd ingevuld door de onheilspellende soundtrack. Dit derde en zeker niet laatste seizoen doet daar nog wat schepjes bovenop, maar doet bovenal nog meer het gevoel bekruipen: waar zitten we nou eigenlijk naar te kijken?
Na de terugkeer van Jericho proberen de Turners een zo burgerlijk mogelijk leven te leiden, compleet met uitjes naar het strand en zweverige thuisbijeenkomsten met andere moeders. Maar het is ook duidelijk dat moeder Dorothy maar moeilijk vat kan krijgen op haar nieuwe taak, want op de achtergrond sluimert steeds de vraag of het wel echt haar kind is dat ze probeert op te voeden.
Kindermeisje Leanne vindt het op haar beurt lastig om anderen te vertrouwen en wordt achtervolgd door een groep mysterieuze krakers. Of is het een sekte? Broer Julian probeert van de drank af te blijven, maar wil ook de waarheid over zijn neefje weten. En vader Sean, ach, die is vooral weer een bijfiguur zonder al te veel verhaallijn. Zelden zagen we een serie waarin de mannelijke hoofdrol zo inwisselbaar en vergetelijk was.
Wat dit seizoen wel duidelijk maakt, is dat Lauren Ambrose in de rol van Dorothy de grootste aanwinst van de serie is. Velen zullen moeite hebben met haar verschijning. Ze lijkt afstandelijk, kil en lastig om mee te sympathiseren, maar in feite hebben we hier te maken met een zwaar getroebleerde en getraumatiseerde vrouw. Bovendien barst ze van de jaloezie en het gevoel haar potentieel beste momenten te missen, wat wel blijkt als ze een voormalige stagiaire haar voorbij ziet streven.
Dorothy staat een perfectie voor die geen enkel logisch denkend mens na kan streven, maar blijkt vooral een meesteres in de schijn ophouden en alle ballen in de lucht proberen te houden. Ze lacht voortdurend als een boer met kiespijn en het mooi weer spelen kost haar duidelijk erg veel moeite. Het maakt haar tot een complex en gelaagd personage, feilloos getroffen door Ambrose, die haar beste rol na Six Feet Under neerzet.
Veel duidelijker wordt het er allemaal niet op. Pas na zeven afleveringen lijkt dit seizoen aan te sluiten bij het eerste, dat met de kennis van nu nog het meest concreet was. Al deze abstractie zou de grote charme kunnen zijn van het volstrekt onpeilbare Servant, dat continu laveert tussen bovennatuurlijke en onverklaarbare gebeurtenissen en een realistisch gezinsdrama over de verdringing van trauma, maar toch dringt de vraag zich op hoe lang men al deze vaagheid nog kan volhouden. De flinke cliffhanger waarmee het seizoen eindigt windt er in ieder geval geen doekjes om. Het lijkt haast een stijlbreuk.
Servant is te zien bij Apple TV+.
Wat is er gebeurd met baby Jericho en hoe kunnen zijn ouders in godsnaam denken dat hun overduidelijk gestorven kind nog leeft? Dit is het voornaamste uitgangspunt van het eerste seizoen van de door niemand minder dan M. Night Shyamalan opgezette mysterieserie Servant. Het seizoen bracht naast veel twijfel en raadsels ook de nodige antwoorden. Jericho was – zo blijkt – overleden toen zijn moeder Dorothy hem in een hete auto achterliet.
Om het verdriet te verwerken werd de dode baby vervangen door een 'reborn baby doll', die nauwelijks te onderscheiden is van een echt kind, ware het niet dat er geen leven in zit. Het levendgewaande kind kreeg zelfs een kindermeisje in de vorm van de zonderlinge Leanne. En warempel: Leanne wist het kind tot leven te wekken, al was er een gangbare en meer op realisme gestoelde theorie dat Leanne het had vervangen door een echt kind, misschien wel het hare.
Seizoen twee bracht eigenlijk alleen maar mysterie en draaide grotendeels om de afwezigheid van Leanne en baby Jericho. Wat toen al duidelijk werd, is dat Servant alle kanten op kon gaan. Dit leidde tot een grote mate van onvoorspelbaarheid, maar tegelijkertijd ontbrak hierdoor focus. Het maakte de serie ook grotendeels ongrijpbaar en op momenten zelfs volkomen onbegrijpelijk. Als gevolg daarvan moest Servant het vooral hebben van de sfeer die veelal kunstmatig werd gegenereerd.
Door het hoge kabbelgehalte en de korte duur van de afleveringen wisten gebeurtenissen vaak niet de gewenste spanning op te wekken. Het immense huis van de Turners – zij een tv-reporter, hij een culinair blogger – was een personage op zich en de rest van de spanning werd ingevuld door de onheilspellende soundtrack. Dit derde en zeker niet laatste seizoen doet daar nog wat schepjes bovenop, maar doet bovenal nog meer het gevoel bekruipen: waar zitten we nou eigenlijk naar te kijken?
Na de terugkeer van Jericho proberen de Turners een zo burgerlijk mogelijk leven te leiden, compleet met uitjes naar het strand en zweverige thuisbijeenkomsten met andere moeders. Maar het is ook duidelijk dat moeder Dorothy maar moeilijk vat kan krijgen op haar nieuwe taak, want op de achtergrond sluimert steeds de vraag of het wel echt haar kind is dat ze probeert op te voeden.
Kindermeisje Leanne vindt het op haar beurt lastig om anderen te vertrouwen en wordt achtervolgd door een groep mysterieuze krakers. Of is het een sekte? Broer Julian probeert van de drank af te blijven, maar wil ook de waarheid over zijn neefje weten. En vader Sean, ach, die is vooral weer een bijfiguur zonder al te veel verhaallijn. Zelden zagen we een serie waarin de mannelijke hoofdrol zo inwisselbaar en vergetelijk was.
Wat dit seizoen wel duidelijk maakt, is dat Lauren Ambrose in de rol van Dorothy de grootste aanwinst van de serie is. Velen zullen moeite hebben met haar verschijning. Ze lijkt afstandelijk, kil en lastig om mee te sympathiseren, maar in feite hebben we hier te maken met een zwaar getroebleerde en getraumatiseerde vrouw. Bovendien barst ze van de jaloezie en het gevoel haar potentieel beste momenten te missen, wat wel blijkt als ze een voormalige stagiaire haar voorbij ziet streven.
Dorothy staat een perfectie voor die geen enkel logisch denkend mens na kan streven, maar blijkt vooral een meesteres in de schijn ophouden en alle ballen in de lucht proberen te houden. Ze lacht voortdurend als een boer met kiespijn en het mooi weer spelen kost haar duidelijk erg veel moeite. Het maakt haar tot een complex en gelaagd personage, feilloos getroffen door Ambrose, die haar beste rol na Six Feet Under neerzet.
Veel duidelijker wordt het er allemaal niet op. Pas na zeven afleveringen lijkt dit seizoen aan te sluiten bij het eerste, dat met de kennis van nu nog het meest concreet was. Al deze abstractie zou de grote charme kunnen zijn van het volstrekt onpeilbare Servant, dat continu laveert tussen bovennatuurlijke en onverklaarbare gebeurtenissen en een realistisch gezinsdrama over de verdringing van trauma, maar toch dringt de vraag zich op hoe lang men al deze vaagheid nog kan volhouden. De flinke cliffhanger waarmee het seizoen eindigt windt er in ieder geval geen doekjes om. Het lijkt haast een stijlbreuk.
Servant is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
