Recensie
Recensie Netflix-serie 'Trainwreck: Woodstock '99'
Hoe kon Woodstock in 1999 vervallen van liefde en flowerpower tot aanrandingen, plunderingen en rellen? Deze documentaire zoekt het uit.
Regie: Jamie Crawford | Afleveringen: 3 | Speelduur: 45-51 minuten | Jaar: 2022
Als geboorteplaats van de counterculture kan men niet om Woodstock heen als historische gebeurtenis. Woodstock '99 prijkt echter als schandvlek op de herinnering van het vredesfestival. Escalerende partyfilms als Project X vallen in het niet bij het gewelddadige drank- en drugsfestijn dat zich ontketende in 1999. Hoe kon onder de noemer van 'peace', 'love' en 'flower power' het lelijkste en baldadigste van de mens naar boven borrelen? De Netflix-documentaire Trainwreck: Woodstock '99 duikt diep de jaren negentig in, op zoek naar een oorzaak en een schuldige.
Het massa-evenement, dat plaatsvond van 22 tot en met 25 juli 1999, was bedoeld om de vredelievende geest van Woodstock naar een nieuwe generatie over te hevelen. Na een grandioos geflopte editie in 1994 moest de versie van 1999 alles (financieel) goedmaken. Het werd echter een enorme catastrofe met plunderingen, groepsverkrachtingen en zelfs meerdere doden. Over de dood van het merk Woodstock maakte HBO in 2021 al de documentairefilm Woodstock 99: Peace, Love, and Rage en nu poogt Netflix om de bizarre festivalsfeer te reconstrueren met een miniserie.
In drie afleveringen, die elk een festivaldag voorstellen, zoekt de documentaire uit hoe de samenkomst van 250.000 mensen kon uitlopen op een absolute ramp. Televisiebeelden van MTV en andere media worden afgewisseld met de welbekende Netflix-stijl van dramatisch belichte 'talking heads' die de gebeurtenissen op het festival navertellen. Een bonte verzameling vertellers komt langs, variërend van journalisten, crewleden, festivalgangers en zelfs de twee directeuren, tot bekende artiesten als Fatboy Slim, Korn en Bush; elk met hun eigen versie van het verhaal.
Per dag werd de sfeer op het festival grimmiger door gebrekkige infrastructuur, snikhete omstandigheden en de afbrokkeling van sociale controle. Tussen overstromende toiletten en groeiende afvalhopen werden de festivalgangers steeds meer beschonken, beneveld en gedehydrateerd, aangezien de prijs van waterflesjes steeg van vier tot twaalf dollar. Het was een wereld van verschil met het paradijs waarin de artiesten werden onthaald, en al helemaal met de vervlogen droom van Woodstock dertig jaar eerder. Steeds wordt bevraagd waar de schuld lag voor deze wanorde. Bij de rebellerende jeugd? De opzwepende artiesten? Of de falende organisatie?
De kracht van de documentaireserie ligt in het pakken van deze wispelturige atmosfeer, die continu verhardde. De agressieve hardrockmuziek en de onmogelijke leefomstandigheden vormden gestaag de kweekvijver voor wangedrag, dat zich zowel tegen de leiding als tegen aanwezige vrouwen keerde. Binnen de afgezonderde wereld zonder strikte regels of strenge beveiliging maakt de documentaire het bijna logisch dat het publiek losbarstte door zeeën drugs, opstandige jeugdcultuur en een ophoping van rauwe, seksuele energie. Het resultaat werd op de zondagavond een oorlogsgebied, dat terecht door een manische festivalganger werd vergeleken met Lord of the Flies.
De serie slaagt er erg goed in uit te pluizen hoe het slechtste in de mens naar boven kan komen, maar maakt zich helaas ook schuldig aan hetzelfde kwaad. Hoewel geïnterviewden geregeld kritiek uiten op alle omstandigheden, wordt in de vorm van de serie de kijker continu verleid door de sensatie van de escalerende chaos en de guilty pleasure van het volgen van een sociale situatie, die vervalt tot compleet anarchisme. Je had er bijna zelf bij willen zijn...
Op dat vlak kiezen de makers de kant van de jeugd, waarvan een groot deel met volle teugen aan het genieten was van alle balorigheid, en wordt het management meer dan eens gedemoniseerd. Ondertussen tonen de beelden een buitenzinnig publiek, dat optreden na optreden werd ingeprent met antikapitalistische en gewelddadige teksten door de grootste rocksterren ter wereld. De muzikanten legden het uitgeputte en drugsdoordrongen publiek bijna de wapens in handen met het management als hebzuchtig, kapitalistisch symbool en ultiem doelwit voor al hun opgekropte energie.
Trainwreck: Woodstock '99 geeft wel aandacht aan deze gewelddadige aspecten van de jeugdcultuur van toen. Maar uiteindelijk vindt de documentaire het wuiven van een moralistisch vingertje over 'toxic masculinity' belangrijker dan het vinden van oorzaken en het correct duiden van de verschillen tussen de jeugdculturen van de jaren zestig en negentig. Net als het feit dat Woodstock niet zomaar naar 1999 kan worden vertaald, kan ook Netflix zich lastig losworstelen van haar positie in de huidige tijd. De documentaire blijft op dat vlak te zeer gebonden aan de opvattingen van het jaar 2022 om een werkelijk objectieve blik te bieden.
Trainwreck: Woodstock '99 is te zien bij Netflix.
Als geboorteplaats van de counterculture kan men niet om Woodstock heen als historische gebeurtenis. Woodstock '99 prijkt echter als schandvlek op de herinnering van het vredesfestival. Escalerende partyfilms als Project X vallen in het niet bij het gewelddadige drank- en drugsfestijn dat zich ontketende in 1999. Hoe kon onder de noemer van 'peace', 'love' en 'flower power' het lelijkste en baldadigste van de mens naar boven borrelen? De Netflix-documentaire Trainwreck: Woodstock '99 duikt diep de jaren negentig in, op zoek naar een oorzaak en een schuldige.
Het massa-evenement, dat plaatsvond van 22 tot en met 25 juli 1999, was bedoeld om de vredelievende geest van Woodstock naar een nieuwe generatie over te hevelen. Na een grandioos geflopte editie in 1994 moest de versie van 1999 alles (financieel) goedmaken. Het werd echter een enorme catastrofe met plunderingen, groepsverkrachtingen en zelfs meerdere doden. Over de dood van het merk Woodstock maakte HBO in 2021 al de documentairefilm Woodstock 99: Peace, Love, and Rage en nu poogt Netflix om de bizarre festivalsfeer te reconstrueren met een miniserie.
In drie afleveringen, die elk een festivaldag voorstellen, zoekt de documentaire uit hoe de samenkomst van 250.000 mensen kon uitlopen op een absolute ramp. Televisiebeelden van MTV en andere media worden afgewisseld met de welbekende Netflix-stijl van dramatisch belichte 'talking heads' die de gebeurtenissen op het festival navertellen. Een bonte verzameling vertellers komt langs, variërend van journalisten, crewleden, festivalgangers en zelfs de twee directeuren, tot bekende artiesten als Fatboy Slim, Korn en Bush; elk met hun eigen versie van het verhaal.
Per dag werd de sfeer op het festival grimmiger door gebrekkige infrastructuur, snikhete omstandigheden en de afbrokkeling van sociale controle. Tussen overstromende toiletten en groeiende afvalhopen werden de festivalgangers steeds meer beschonken, beneveld en gedehydrateerd, aangezien de prijs van waterflesjes steeg van vier tot twaalf dollar. Het was een wereld van verschil met het paradijs waarin de artiesten werden onthaald, en al helemaal met de vervlogen droom van Woodstock dertig jaar eerder. Steeds wordt bevraagd waar de schuld lag voor deze wanorde. Bij de rebellerende jeugd? De opzwepende artiesten? Of de falende organisatie?
De kracht van de documentaireserie ligt in het pakken van deze wispelturige atmosfeer, die continu verhardde. De agressieve hardrockmuziek en de onmogelijke leefomstandigheden vormden gestaag de kweekvijver voor wangedrag, dat zich zowel tegen de leiding als tegen aanwezige vrouwen keerde. Binnen de afgezonderde wereld zonder strikte regels of strenge beveiliging maakt de documentaire het bijna logisch dat het publiek losbarstte door zeeën drugs, opstandige jeugdcultuur en een ophoping van rauwe, seksuele energie. Het resultaat werd op de zondagavond een oorlogsgebied, dat terecht door een manische festivalganger werd vergeleken met Lord of the Flies.
De serie slaagt er erg goed in uit te pluizen hoe het slechtste in de mens naar boven kan komen, maar maakt zich helaas ook schuldig aan hetzelfde kwaad. Hoewel geïnterviewden geregeld kritiek uiten op alle omstandigheden, wordt in de vorm van de serie de kijker continu verleid door de sensatie van de escalerende chaos en de guilty pleasure van het volgen van een sociale situatie, die vervalt tot compleet anarchisme. Je had er bijna zelf bij willen zijn...
Op dat vlak kiezen de makers de kant van de jeugd, waarvan een groot deel met volle teugen aan het genieten was van alle balorigheid, en wordt het management meer dan eens gedemoniseerd. Ondertussen tonen de beelden een buitenzinnig publiek, dat optreden na optreden werd ingeprent met antikapitalistische en gewelddadige teksten door de grootste rocksterren ter wereld. De muzikanten legden het uitgeputte en drugsdoordrongen publiek bijna de wapens in handen met het management als hebzuchtig, kapitalistisch symbool en ultiem doelwit voor al hun opgekropte energie.
Trainwreck: Woodstock '99 geeft wel aandacht aan deze gewelddadige aspecten van de jeugdcultuur van toen. Maar uiteindelijk vindt de documentaire het wuiven van een moralistisch vingertje over 'toxic masculinity' belangrijker dan het vinden van oorzaken en het correct duiden van de verschillen tussen de jeugdculturen van de jaren zestig en negentig. Net als het feit dat Woodstock niet zomaar naar 1999 kan worden vertaald, kan ook Netflix zich lastig losworstelen van haar positie in de huidige tijd. De documentaire blijft op dat vlak te zeer gebonden aan de opvattingen van het jaar 2022 om een werkelijk objectieve blik te bieden.
Trainwreck: Woodstock '99 is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
