Recensie
Recensie Disney+-serie 'American Horror Stories' seizoen 2
Door een matige start komt de briljante tweede helft extra goed uit de verf.
Regie: Loni Peristere, Max Winkler, Many Coto, e.a. | Cast: Sierra McCormick (Scarlett Winslow), Paris Jackson (Maya), Merrin Dungey (Dr. Andi Grant), Selena Sloan (Erin), Ashley Martin Carter (Rowena), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 41-49 minuten | Jaar: 2022
Het leek er even op dat de spin-off van de ongekend populaire serie American Horror Story slechts één seizoen zou krijgen, vanwege de geniale laatste aflevering die een ode aan de beide series was. Gelukkig voor de fans is deze korteverhalenserie net zo ondood als de meeste van haar personages.
Met de legendarische Danny Trejo als moordende Kerstman (die voorgoed een andere betekenis aan het woord 'kerstgedachte' heeft gegeven) nog in het achterhoofd, kunnen we deze Halloween genieten van een gloednieuw seizoen van American Horror Stories. De acht op zichzelf staande verhalen hebben dit keer geen terugkerende personages voor een gevoel van afsluiting en betekenis, en ook zijn de personages niet gebaseerd op openstaande verhaallijnen uit de originele serie. Tot slot is van het vintage tintje weinig te bekennen. Wat blijft er dan over?
Het nieuwe seizoen begint matig met clichés als het spook dat vergeving wil, het slachtoffer dat dader blijkt te zijn en de ontvoerde vrouw die zich onmiddellijk bij haar lot neerlegt. Vanaf aflevering vier kan de kijker weer zijn hart ophalen bij een misselijkmakende interpretatie van de uitvinding van een vaccin (mooi passend bij onze huidige omstandigheden), gevolgd door het aanschouwen van een oogverblindende Dominique Jackson als Afro-Amerikaanse variant op Bloody Mary, om zo een uitgekauwde legende nieuw leven in te blazen en ook nog een geschiedenislesje te geven over het Amerikaanse slavernijverleden.
Maar pas bij aflevering zes keert American Horror Stories terug naar het concept dat de oorspronkelijke serie zo goed maakte: het menselijke, met onderwerpen en emoties die dichtbij komen. Het is juist die herkenbaarheid, die de series zo angstaanjagend maakt. Thema's en personages die ijzingwekkend dicht bij de realiteit komen. De afwisseling met het overdadige bloedvergieten is bijna een welkome afleiding van de intieme, confronterende menselijke portretten.
De laatste afleveringen hebben de beste thema's, zoals de moderne obsessie met plastische chirurgie, de eeuwenoude fascinatie met de dood en het collectieve schuldgevoel van veel Amerikanen over de bloederige geschiedenis die hun voorvaderen schreven. Ook het gruwelijkste liefdesverhaal allertijden dat tegelijkertijd een ongekend mooie liefdesgeschiedenis is laat de kijker omvergeblazen achter. Het lijkt haast of de matige start de beste afleveringen extra goed doen uitkomen. En dan bekruipt de kijker een onbehaaglijke gedachte: was dit de bedoeling van de makers?
Hebben de genieën van American Horror Stories soms expres lage verwachtingen gecreëerd om ons eens goed te manipuleren? Echt iets voor de meesters van het horrorgenre om de kijker onverwachts naar de keel te grijpen, als een hand die uit het graf omhoogschiet in de laatste scène. Deze series laten niet los; geen zilveren kogel, houten staak of duiveluitdrijving kan ons nog redden. Gedoemd is de kijker "“ zoals de personages dikwijls gedoemd zijn "“ om als zombies aan het beeldscherm gekluisterd te zitten voor elk nieuw seizoen. En het ziet ernaar uit dat die cyclus zich zal blijven herhalen...
American Horror Stories is te zien bij Disney+.
Het leek er even op dat de spin-off van de ongekend populaire serie American Horror Story slechts één seizoen zou krijgen, vanwege de geniale laatste aflevering die een ode aan de beide series was. Gelukkig voor de fans is deze korteverhalenserie net zo ondood als de meeste van haar personages.
Met de legendarische Danny Trejo als moordende Kerstman (die voorgoed een andere betekenis aan het woord 'kerstgedachte' heeft gegeven) nog in het achterhoofd, kunnen we deze Halloween genieten van een gloednieuw seizoen van American Horror Stories. De acht op zichzelf staande verhalen hebben dit keer geen terugkerende personages voor een gevoel van afsluiting en betekenis, en ook zijn de personages niet gebaseerd op openstaande verhaallijnen uit de originele serie. Tot slot is van het vintage tintje weinig te bekennen. Wat blijft er dan over?
Het nieuwe seizoen begint matig met clichés als het spook dat vergeving wil, het slachtoffer dat dader blijkt te zijn en de ontvoerde vrouw die zich onmiddellijk bij haar lot neerlegt. Vanaf aflevering vier kan de kijker weer zijn hart ophalen bij een misselijkmakende interpretatie van de uitvinding van een vaccin (mooi passend bij onze huidige omstandigheden), gevolgd door het aanschouwen van een oogverblindende Dominique Jackson als Afro-Amerikaanse variant op Bloody Mary, om zo een uitgekauwde legende nieuw leven in te blazen en ook nog een geschiedenislesje te geven over het Amerikaanse slavernijverleden.
Maar pas bij aflevering zes keert American Horror Stories terug naar het concept dat de oorspronkelijke serie zo goed maakte: het menselijke, met onderwerpen en emoties die dichtbij komen. Het is juist die herkenbaarheid, die de series zo angstaanjagend maakt. Thema's en personages die ijzingwekkend dicht bij de realiteit komen. De afwisseling met het overdadige bloedvergieten is bijna een welkome afleiding van de intieme, confronterende menselijke portretten.
De laatste afleveringen hebben de beste thema's, zoals de moderne obsessie met plastische chirurgie, de eeuwenoude fascinatie met de dood en het collectieve schuldgevoel van veel Amerikanen over de bloederige geschiedenis die hun voorvaderen schreven. Ook het gruwelijkste liefdesverhaal allertijden dat tegelijkertijd een ongekend mooie liefdesgeschiedenis is laat de kijker omvergeblazen achter. Het lijkt haast of de matige start de beste afleveringen extra goed doen uitkomen. En dan bekruipt de kijker een onbehaaglijke gedachte: was dit de bedoeling van de makers?
Hebben de genieën van American Horror Stories soms expres lage verwachtingen gecreëerd om ons eens goed te manipuleren? Echt iets voor de meesters van het horrorgenre om de kijker onverwachts naar de keel te grijpen, als een hand die uit het graf omhoogschiet in de laatste scène. Deze series laten niet los; geen zilveren kogel, houten staak of duiveluitdrijving kan ons nog redden. Gedoemd is de kijker "“ zoals de personages dikwijls gedoemd zijn "“ om als zombies aan het beeldscherm gekluisterd te zitten voor elk nieuw seizoen. En het ziet ernaar uit dat die cyclus zich zal blijven herhalen...
American Horror Stories is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
