'Supacell': super idee, matige uitwerking

Regie: Rapman, Sebastian Thiel | Cast: Tosin Cole (Michael Lasaki), Nadine Mills (Sabrina Clarke), Eric Kofi Abrefa (Andre), Calvin Demba (Rodney), Josh Tedeku (Tazer), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 46-53 minuten | Jaar: 2024

Supercell heeft een intrigerende insteek: vijf Londenaren met een donkere huidskleur ontdekken dat ze genetisch overdraagbare superkrachten hebben, net als de ziekte sikkelcel die in hun familie voorkomt. Deze mix van fantasie en serieuze thematiek belooft een serie met een origineel verhaal waarbij de diversiteit van het scherm afspat, zoals we van Netflix gewend zijn. Helaas wordt een goede uitwerking verhinderd door eindeloze herhalingen, plotgaten en slecht acteerwerk.

Enkele opmerkingen hinten ernaar dat racisme een belangrijk thema wordt, maar helaas blijft het bij een overgesimplificeerde weergave en wat sporadische momenten die grotendeels beperkt zijn tot het begin van de serie. Al snel verdwijnt dit thema naar de achtergrond om plaats te maken voor een aaneenschakeling van vrijwel dezelfde elementen, zoals hoofdpersonen die bijna of ongemerkt tegen elkaar aanlopen zonder dat daar iets uit voortkomt.

De humor is niet alleen oppervlakkig en geforceerd, maar wordt ook nog eens gerecycled. Tweemaal worden personages geïntroduceerd terwijl ze doen alsof ze elkaar niet kennen. Dit is de eerste keer al niet grappig, de tweede keer nog minder. Ook andere verhaalonderdelen zijn irritant repetitief. Aflevering na aflevering draaien de superhelden ruziënd om elkaar heen, als hoofdpersonen in een romkom, in wat de meest langdradige ontstaansgeschiedenis ooit moet zijn.

Tegen het einde rijst de vraag of deze mensen überhaupt op tijd een groep zullen vormen voor de beloofde confrontatie met de gemeenschappelijke vijand. Het slechte acteerwerk helpt ook zeker niet. De toch al vrij stereotiepe personages worden vertolkt door acteurs met weinig energie, waarvan slechts enkelen hun personage voldoende tot leven weten te wekken. De ontknoping wordt verpest door voorspelbare plotwendingen en het slechte acteerwerk.

Een groot plotgat dat in aflevering twee voor verwarring zorgt wordt niet gecorrigeerd, wat uitpakt als een behoorlijk anticlimax voor eenieder die zich stoort aan tijdreisverhalen die geen rekening houden met de grootvaderparadox. Ook het realistische aspect komt niet goed uit de verf. Supacell weet daarmee zowel sciencefictionliefhebbers als kijkers met een interesse in serieuze maatschappelijke onderwerpen van zich te vervreemden.

Bedenker en regisseur Rapman hint echter al naar een tweede seizoen. Wellicht heeft zijn populariteit daar iets mee te maken, want aan de kwaliteit van de serie dit niet te danken. Het is te hopen dat een eventueel vervolg het concept beter uitwerkt zodat de thema's alsnog goed tot hun recht kunnen komen. Hoofdpersoon Michael kan gelukkig tijdreizen en zou zo alle plotgaten, gekunstelde dialogen en herhalingen kunnen voorkomen. Alleen niet het slechte acteerwerk.



Supacell is te zien bij Netflix.