Recensie
Apple TV+-serie 'Berlin ER': meer wee dan wel op de spoedeisende hulp van een krankzinnig druk ziekenhuis
Het bekijken van deze Duitse ziekenhuisserie is een intensieve bezigheid.
Regie: Fabian Möhrke, Alex Schaad | Cast: Haley Louise Jones (Zanna), Slavko Popadic (Ben), Safak Sengül (Emina), Bernhard Schütz (Olaf), Samirah Breuer (Olivia), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 45-48 minuten | Jaar: 2025
Dr. Zanna Parker is het nieuwe afdelingshoofd van de spoedeisende hulp in het noodlijdende Berlijnse ziekenhuis KRANK. Ze is de vierde nieuweling in die functie binnen een halfjaar. De werkdruk en financiële (on)mogelijkheden zijn namelijk slopend. De directeur die haar rondleidt windt er geen doekjes om: wat hem betreft was de SEH al lang gesloten, want deze levert geen geld op. Zanna weet dat ze aan een schier onmogelijke taak begint.
En toch laat ze zich op haar eerste dag verrassen. Ze krijgt de telefoon voor het afdelingshoofd in haar handen geduwd en moet het verder maar uitzoeken. De verpleging en artsen stellen zich zelfs uitermate vijandig op. Ze zien Zanna slechts als een passant die in de weg loopt. Vooral de drugsverslaafde traumachirurg Ben gunt haar geen blik waardig en heeft maar één advies: "Ga terug naar München." Zanna is echter voor geen kleintje vervaard. Als iemand haar naam als hoofdarts van het roosterbord wist, pakt ze een vork en krast hem erin.
Berlin ER doet op aangrijpende wijze verslag van de hectische gebeurtenissen in de periode die volgt na Zanna's aanstelling. De immense druk is constant voelbaar. Patiënten en behandelingen volgen elkaar in moordend tempo op. Er is veel onderlinge wrevel bij de medewerkers en de hoofdpersonages hebben ook privé met de nodige problemen te kampen. Het werk is slopend. Als een van de personeelsleden bij een ander ziekenhuis solliciteert, zegt haar potentiële nieuwe werkgever: "Bij ons krijg je erkenning en de kans om een privéleven op te bouwen." Het geeft aan wat de reputatie van KRANK is.
Deze Duitse ziekenhuisserie weet de kijker op haast ongeëvenaarde wijze mee te zuigen in de dagelijkse chaos van de SEH. In veel lange shots kruipen we via de handheldcamera's uiterst dicht op de huid van Zanna en de andere personages. De geluiden van de afdeling zijn vaak oorverdovend en zelfs op momenten van relatieve stilte wordt de kijker bij de les gehouden met muziek vol nerveuze tonen en ritmes. Het ziekenhuispersoneel krijgt geen rust, dus wij ook niet. Het maakt van het kijken van een aflevering Berlin ER een intensieve bezigheid.
In emotioneel opzicht is deze serie genadeloos. Dit is de SEH: hier worden levens gered, maar vallen ook doden, soms door onverteerbare oorzaken. Andere ziekenhuisseries kennen aan het eind van elke aflevering een opbeurende les, maar in Berlin ER zijn de wonderbaarlijke reddingen en momenten van geluk op een paar vingers te tellen. Hoe langer de serie duurt, hoe dieper mensen in de puree komen te zitten. En de oplossingen staan duidelijk niet in het script. We eindigen zelfs met een keiharde stomp in de maag uit onverwachte hoek.
Vrijwel alle dramatiek speelt zich af binnen de ziekenhuismuren van het krankzinnig lelijke pand van KRANK, een soort combinatie van een betonnen gevangenis en een flatgebouw waar ze zich in het voormalige Oostblok voor zouden schamen. Er zijn geen inkijkjes in de thuissituaties van de stafleden, behalve wat via gesprekken of bezoekers de afdeling binnensijpelt. De enige momenten waarop de camera het ziekenhuis verlaat is wanneer we Ben volgen tijdens zijn deliriums in het Berlijnse nachtleven of tijdens een rit met de paramedici van de ambulance, krachtig gespeeld door de jonge Samirah Breuer en de ervaren rot Bernhard Schütz.
Alle acteurs zijn trouwens uitmuntend. Niet alleen de hoofdrolspelers, maar ook degenen in de kleinere rollen en de figuranten. Het levert een volledig onderdompelende ervaring van het ziekenhuisleven op. Dat geldt ook voor de persoonlijke verhaallijnen, die natuurlijk sterk zijn gecondenseerd, maar nooit geforceerd aanvoelen en slechts in een enkel geval een voorspelbaar narratief stramien volgen. Berlin ER is een spetterende, aangrijpende serie die een ode brengt aan de mensen in de zorg en de verwerpelijke macht van het geld aan de kaak stelt.
Dr. Zanna Parker is het nieuwe afdelingshoofd van de spoedeisende hulp in het noodlijdende Berlijnse ziekenhuis KRANK. Ze is de vierde nieuweling in die functie binnen een halfjaar. De werkdruk en financiële (on)mogelijkheden zijn namelijk slopend. De directeur die haar rondleidt windt er geen doekjes om: wat hem betreft was de SEH al lang gesloten, want deze levert geen geld op. Zanna weet dat ze aan een schier onmogelijke taak begint.
En toch laat ze zich op haar eerste dag verrassen. Ze krijgt de telefoon voor het afdelingshoofd in haar handen geduwd en moet het verder maar uitzoeken. De verpleging en artsen stellen zich zelfs uitermate vijandig op. Ze zien Zanna slechts als een passant die in de weg loopt. Vooral de drugsverslaafde traumachirurg Ben gunt haar geen blik waardig en heeft maar één advies: "Ga terug naar München." Zanna is echter voor geen kleintje vervaard. Als iemand haar naam als hoofdarts van het roosterbord wist, pakt ze een vork en krast hem erin.
Berlin ER doet op aangrijpende wijze verslag van de hectische gebeurtenissen in de periode die volgt na Zanna's aanstelling. De immense druk is constant voelbaar. Patiënten en behandelingen volgen elkaar in moordend tempo op. Er is veel onderlinge wrevel bij de medewerkers en de hoofdpersonages hebben ook privé met de nodige problemen te kampen. Het werk is slopend. Als een van de personeelsleden bij een ander ziekenhuis solliciteert, zegt haar potentiële nieuwe werkgever: "Bij ons krijg je erkenning en de kans om een privéleven op te bouwen." Het geeft aan wat de reputatie van KRANK is.
Deze Duitse ziekenhuisserie weet de kijker op haast ongeëvenaarde wijze mee te zuigen in de dagelijkse chaos van de SEH. In veel lange shots kruipen we via de handheldcamera's uiterst dicht op de huid van Zanna en de andere personages. De geluiden van de afdeling zijn vaak oorverdovend en zelfs op momenten van relatieve stilte wordt de kijker bij de les gehouden met muziek vol nerveuze tonen en ritmes. Het ziekenhuispersoneel krijgt geen rust, dus wij ook niet. Het maakt van het kijken van een aflevering Berlin ER een intensieve bezigheid.
In emotioneel opzicht is deze serie genadeloos. Dit is de SEH: hier worden levens gered, maar vallen ook doden, soms door onverteerbare oorzaken. Andere ziekenhuisseries kennen aan het eind van elke aflevering een opbeurende les, maar in Berlin ER zijn de wonderbaarlijke reddingen en momenten van geluk op een paar vingers te tellen. Hoe langer de serie duurt, hoe dieper mensen in de puree komen te zitten. En de oplossingen staan duidelijk niet in het script. We eindigen zelfs met een keiharde stomp in de maag uit onverwachte hoek.
Vrijwel alle dramatiek speelt zich af binnen de ziekenhuismuren van het krankzinnig lelijke pand van KRANK, een soort combinatie van een betonnen gevangenis en een flatgebouw waar ze zich in het voormalige Oostblok voor zouden schamen. Er zijn geen inkijkjes in de thuissituaties van de stafleden, behalve wat via gesprekken of bezoekers de afdeling binnensijpelt. De enige momenten waarop de camera het ziekenhuis verlaat is wanneer we Ben volgen tijdens zijn deliriums in het Berlijnse nachtleven of tijdens een rit met de paramedici van de ambulance, krachtig gespeeld door de jonge Samirah Breuer en de ervaren rot Bernhard Schütz.
Alle acteurs zijn trouwens uitmuntend. Niet alleen de hoofdrolspelers, maar ook degenen in de kleinere rollen en de figuranten. Het levert een volledig onderdompelende ervaring van het ziekenhuisleven op. Dat geldt ook voor de persoonlijke verhaallijnen, die natuurlijk sterk zijn gecondenseerd, maar nooit geforceerd aanvoelen en slechts in een enkel geval een voorspelbaar narratief stramien volgen. Berlin ER is een spetterende, aangrijpende serie die een ode brengt aan de mensen in de zorg en de verwerpelijke macht van het geld aan de kaak stelt.
