Recensie
Prime Video-serie 'The Bondsman': Kevin Bacon oogt levenslustig, ook al is zijn personage morsdood
De humor en de hoofdrolspeler redden deze opmerkelijke mix van genres van de middelmaat.
Regie: Thor Freudenthal, Sanaa Hamri, Catriona KcKenzie, e.a. | Cast: Kevin Bacon (Hub Halloran), Jennifer Nettles (Maryanne Dice), Beth Grant (Kitty Halloran), Damon Herriman (Lucky Callahan), Maxwell Jenkins (Cade Halloran), Jolene Purdy (Midge), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 25-34 minuten | Jaar: 2025
De komische horrorserie The Bondsman is nog geen vijf minuten onderweg of het hoofdpersonage van Kevin Bacon legt het loodje. Nou, lekker dan. Maar vervolgens wordt duidelijk dat met het overlijden van deze Hub Halloran er een hoop loskomt in het zuiden van de Verenigde Staten. Met doorgesneden keel staat hij weer op en krijgt de taak om demonen te gaan bestrijden.
Bijzonder genoeg gaat vrijwel iedereen in Hubs omgeving heel gemakkelijk mee in het absurde gegeven dat hij eigenlijk niet meer tot de levenden behoort. Ook zijn moeder Kitty (een heerlijke rol van Beth Grant) is graag bereid hem te ondersteunen bij het bevechten van demonen. Ze speurt Wikipedia af om de aard van deze kwade wezens te achterhalen en zo een manier te vinden om er de strijd mee aan te gaan.
Deze merkwaardige mix van genres heeft enkele afleveringen nodig om de juiste toon en een goed tempo te vinden. De eerste afleveringen volgen een vast stramien door steeds te beginnen met de dood en bezetenheid van een nieuw personage met een niet al te prettige persoonlijkheid. Hub en zijn moeder vliegen eropaf en maken de demon een kopje kleiner. Van variatie is weinig sprake.
Dat moeten ook de schrijvers hebben ingezien, want de tweede helft van dit – ongetwijfeld eerste – seizoen zoomt verder in op de achtergronden van de figuren in Hubs omgeving. De meeste aandacht gaat uit naar zijn ex-vrouw Maryanne, met wie hij ooit een zangduo vormde, hun zoon Cade en de ontzettend foute kerel waar Maryanne nu mee verkeert. Deze Lucky wordt als yankee al met argusogen bekeken en staat daarom Hub ook nog eens naar het (toch al verloren) leven.
De noodzakelijke verdiepingsslag gaat gepaard met meer humor, al schurkt deze serie op momenten gevaarlijk dicht aan tegen gerenommeerde titels als Buffy the Vampire Slayer, True Blood en Ghostbusters. De verschillende demonen, die erg veel op elkaar lijken, staan met elkaar in verband en niet alleen omdat ze de diverse elementen vertegenwoordigen. Dit leidt tot een apotheose die alle kanten opvliegt, maar de zichtbare lol van met name Bacon maken een boel goed.
Bacon is inmiddels halverwege de zestig maar oogt uitermate vitaal en levenslustig, ook al heeft zijn personage het tijdelijke voor het eeuwige verruild. Hubs missie en alles wat die met zich meebrengt is gevuld met een boel malligheden. Helemaal consistent of logisch is deze onderneming niet, maar dat mag de pret nauwelijks drukken.
Met uitzondering dan van een tenenkrommende scène waarin Hub met zijn voormalige gezinnetje op de veranda in een countrynummer uitbarst. Dan blijkt dat je zingen beter aan de professionals over kan laten, al is het ergste nog wel de zoetsappigheid die van deze familiereünie afdruipt. Het is te makkelijk te stellen dat de makers hier de draak willen steken met de clichés van americana, aangezien ze die op andere momenten wel vrij aardig weten te treffen.
De komische horrorserie The Bondsman is nog geen vijf minuten onderweg of het hoofdpersonage van Kevin Bacon legt het loodje. Nou, lekker dan. Maar vervolgens wordt duidelijk dat met het overlijden van deze Hub Halloran er een hoop loskomt in het zuiden van de Verenigde Staten. Met doorgesneden keel staat hij weer op en krijgt de taak om demonen te gaan bestrijden.
Bijzonder genoeg gaat vrijwel iedereen in Hubs omgeving heel gemakkelijk mee in het absurde gegeven dat hij eigenlijk niet meer tot de levenden behoort. Ook zijn moeder Kitty (een heerlijke rol van Beth Grant) is graag bereid hem te ondersteunen bij het bevechten van demonen. Ze speurt Wikipedia af om de aard van deze kwade wezens te achterhalen en zo een manier te vinden om er de strijd mee aan te gaan.
Deze merkwaardige mix van genres heeft enkele afleveringen nodig om de juiste toon en een goed tempo te vinden. De eerste afleveringen volgen een vast stramien door steeds te beginnen met de dood en bezetenheid van een nieuw personage met een niet al te prettige persoonlijkheid. Hub en zijn moeder vliegen eropaf en maken de demon een kopje kleiner. Van variatie is weinig sprake.
Gerelateerd nieuws
Dat moeten ook de schrijvers hebben ingezien, want de tweede helft van dit – ongetwijfeld eerste – seizoen zoomt verder in op de achtergronden van de figuren in Hubs omgeving. De meeste aandacht gaat uit naar zijn ex-vrouw Maryanne, met wie hij ooit een zangduo vormde, hun zoon Cade en de ontzettend foute kerel waar Maryanne nu mee verkeert. Deze Lucky wordt als yankee al met argusogen bekeken en staat daarom Hub ook nog eens naar het (toch al verloren) leven.
De noodzakelijke verdiepingsslag gaat gepaard met meer humor, al schurkt deze serie op momenten gevaarlijk dicht aan tegen gerenommeerde titels als Buffy the Vampire Slayer, True Blood en Ghostbusters. De verschillende demonen, die erg veel op elkaar lijken, staan met elkaar in verband en niet alleen omdat ze de diverse elementen vertegenwoordigen. Dit leidt tot een apotheose die alle kanten opvliegt, maar de zichtbare lol van met name Bacon maken een boel goed.
Bacon is inmiddels halverwege de zestig maar oogt uitermate vitaal en levenslustig, ook al heeft zijn personage het tijdelijke voor het eeuwige verruild. Hubs missie en alles wat die met zich meebrengt is gevuld met een boel malligheden. Helemaal consistent of logisch is deze onderneming niet, maar dat mag de pret nauwelijks drukken.
Met uitzondering dan van een tenenkrommende scène waarin Hub met zijn voormalige gezinnetje op de veranda in een countrynummer uitbarst. Dan blijkt dat je zingen beter aan de professionals over kan laten, al is het ergste nog wel de zoetsappigheid die van deze familiereünie afdruipt. Het is te makkelijk te stellen dat de makers hier de draak willen steken met de clichés van americana, aangezien ze die op andere momenten wel vrij aardig weten te treffen.
