Het mysterie ontrafeld: waarom binge-watchen we een Netflix-serie maar een paar afleveringen?

We beginnen er vol goede moed aan, maar ergens halverwege haken veel mensen af. Binge-gedrag mag dan het nieuwe normaal zijn, dat betekent nog niet dat we series ook daadwerkelijk afkijken. Steeds vaker belandt een serie na drie of vier afleveringen op het digitale stapeltje ‘misschien ooit nog eens’. Wat is er aan de hand met onze kijkgewoonten, en waarom lijken steeds minder series die aandacht vast te houden?

In de beginjaren van streamingdiensten leek het binge-model revolutionair: alles in één keer beschikbaar, geen reclame, geen wachttijden. Maar juist dat gemak lijkt het probleem geworden. Door het enorme aanbod is de drempel om tussentijds te stoppen extreem laag geworden. Wie zich ook maar een beetje verveelt, klikt moeiteloos naar iets anders en series die daar geen rekening mee houden, liggen eruit.

De kijker bepaalt het tempo

Ouderwetse, traag opgebouwde series hebben het lastig in dit landschap. Producties die pas in aflevering vijf ‘op gang’ komen, redden het vaak niet eens tot dat punt. Makers die vasthouden aan een lineaire vertelstructuur of complexe wereldopbouw, lopen daarmee steeds meer risico. De moderne kijker wil in aflevering één al weten wie de hoofdrol speelt, waarom dat boeit en wat er op het spel staat.

Toch is het niet alleen de schuld van het publiek. Series worden steeds vaker gemaakt op basis van algoritmes, met focusgroepen en buzzfactor in het achterhoofd. Daarmee ontstaan formats die zijn ontworpen om ‘scroll-proof’ te zijn, maar die zelden verrassen of beklijven.

Ontrouw

Het succes van een serie is steeds minder afhankelijk van kwaliteit, en steeds meer van snelheid. Een serie moet niet goed zijn, maar snel goed. Het gevolg? We ruilen series in zoals we ooit cd’s of tijdschriften links lieten liggen: zodra de klik ontbreekt, verdwijnt de serie uit ons kijkritueel. Vaak voorgoed.