Recensie
Netflix-serie 'Squid Game' seizoen 3: een onwaarschijnlijke nieuwe deelnemer zorgt voor pijnlijke ethische dilemma's
Gaat Dong-hyuk Hwang met het slotseizoen te ver of ontmaskert hij het kapitalisme voorgoed?
Regie: Dong-hyuk Hwang | Cast: Jung-jae Lee (Gi-hun Seong), Ha-joon Wi (Jun-ho Hwang), Yu-ri Jo (Jun Hee), Si-wan Yim (Myungi-gi Lee), Jin-wook Lee (Gyeong-seok Park), e.a. |Afleveringen: 6 | Speelduur: 55-63 minuten | Jaar: 2025
Speler 456, heb je nog vertrouwen in mensen? De meest bloedstollende metafoor voor het kapitalisme is terug. Het derde seizoen van Squid Game start bij de cliffhanger waarmee seizoen twee eindigde: het grote gevecht tussen de deelnemers en de bewakers. De beruchte fatale kinderspelletjesolympiade van Netflix gaat natuurlijk door en hoe. De ethische dilemma's en moorden worden op de spits gedreven met de komst van een wel zeer jeugdige en onwaarschijnlijke deelnemer. Gaat hij te ver of komt zijn punt zo nog beter aan?
Seizoen twee eindigde met een bloederige nederlaag. Een belangrijk personage leek ten dode opgeschreven. Toch komt hij levend uit het conflict in een realistische en vindingrijke plotwending. Toegegeven, de serie verliest wat van haar urgentie door het slotstuk op te splitsen in twee seizoenen. Voor sommige deelnemers en onderlinge verwantschappen moet de kijker even zijn geheugen opfrissen. Daardoor voelt het allemaal even wat minder nabij.
In het tweede seizoen maakten we namelijk kennis met een diverse groep van financieel wanhopige deelnemers. De crypto-youtuber die een fortuin verloor, de gokkende zoon en zijn hardwerkende moeder in een typisch Zuid-Koreaanse eetkraam, de transseksueel die zich blauw betaalde aan operaties en de vrouwelijke soldaat die vluchtte uit Noord-Korea. Enkele van deze verhaallijnen en conflicten lopen door tot halverwege het derde seizoen.
Op stijlgebied gooien de Zuid-Koreanen opnieuw hoge ogen. De visuele orde, de geometrische vormen en het kinderlijke nostalgische decor contrasteren opnieuw met de uiterst gewelddadige competitie. Bovendien werkt het sadistische spelshowelement nog steeds. De kijker kan niet wachten om de winnaar en het neerdwarrelende geld te zien. Daardoor stel je je vragen bij je eigen integriteit.
Wat Squid Game altijd boeiend maakte waren de tenenkrommende ethische dilemma's. Maar in dit laatste seizoen drijft bedenker, schrijver en regisseur Dong-hyuk Hwang die nét iets te hard op de spits. Dat maakt de serie een tikje kunstmatig. Zal de moeder haar zoon doden om een andere zeer kwetsbare deelneemster te redden? En wat te doen met de pasgeboren baby van de deelnemers?
Bovendien zijn er ook keuzes die door Westerse ogen onwaarschijnlijk lijken. De Aziatische cultuur droeg (dienst)plicht en werkethiek altijd al heel hoog in het vaandel. Mogelijk zelfs hoger dan familiebanden? Een spel met touwtjespringen boven een grote kloof brengt de heldhaftigheid van sommige deelnemers naar boven, maar niet bij wie je het verwacht. Ook de extreem kapitalistische reflex lijkt minder overdreven vanuit een land waar mensen veel meer uren in uiterst competitieve kantoren doorbrengen.
In de laatste afleveringen wordt de sfeer steeds grimmiger en bij het finalespel bereikt de sublieme psychologische oorlogsvoering een hoogtepunt. Maar het gaat steeds verder. Bij het begin van dit seizoen zou een waarschuwing voor mentaal geweld en verregaand nihilisme niet misstaan. Uiteindelijk bevat het einde ook een spoor van hoop, zij het op een wijze die vele harten zal breken. Het doel van de Hwang was altijd al om de gevolgen van het kapitalisme duidelijk te maken met een mokerslag of tien. Die boodschap komt aan.
Speler 456, heb je nog vertrouwen in mensen? De meest bloedstollende metafoor voor het kapitalisme is terug. Het derde seizoen van Squid Game start bij de cliffhanger waarmee seizoen twee eindigde: het grote gevecht tussen de deelnemers en de bewakers. De beruchte fatale kinderspelletjesolympiade van Netflix gaat natuurlijk door en hoe. De ethische dilemma's en moorden worden op de spits gedreven met de komst van een wel zeer jeugdige en onwaarschijnlijke deelnemer. Gaat hij te ver of komt zijn punt zo nog beter aan?
Seizoen twee eindigde met een bloederige nederlaag. Een belangrijk personage leek ten dode opgeschreven. Toch komt hij levend uit het conflict in een realistische en vindingrijke plotwending. Toegegeven, de serie verliest wat van haar urgentie door het slotstuk op te splitsen in twee seizoenen. Voor sommige deelnemers en onderlinge verwantschappen moet de kijker even zijn geheugen opfrissen. Daardoor voelt het allemaal even wat minder nabij.
In het tweede seizoen maakten we namelijk kennis met een diverse groep van financieel wanhopige deelnemers. De crypto-youtuber die een fortuin verloor, de gokkende zoon en zijn hardwerkende moeder in een typisch Zuid-Koreaanse eetkraam, de transseksueel die zich blauw betaalde aan operaties en de vrouwelijke soldaat die vluchtte uit Noord-Korea. Enkele van deze verhaallijnen en conflicten lopen door tot halverwege het derde seizoen.
Gerelateerd nieuws
Op stijlgebied gooien de Zuid-Koreanen opnieuw hoge ogen. De visuele orde, de geometrische vormen en het kinderlijke nostalgische decor contrasteren opnieuw met de uiterst gewelddadige competitie. Bovendien werkt het sadistische spelshowelement nog steeds. De kijker kan niet wachten om de winnaar en het neerdwarrelende geld te zien. Daardoor stel je je vragen bij je eigen integriteit.
Wat Squid Game altijd boeiend maakte waren de tenenkrommende ethische dilemma's. Maar in dit laatste seizoen drijft bedenker, schrijver en regisseur Dong-hyuk Hwang die nét iets te hard op de spits. Dat maakt de serie een tikje kunstmatig. Zal de moeder haar zoon doden om een andere zeer kwetsbare deelneemster te redden? En wat te doen met de pasgeboren baby van de deelnemers?
Bovendien zijn er ook keuzes die door Westerse ogen onwaarschijnlijk lijken. De Aziatische cultuur droeg (dienst)plicht en werkethiek altijd al heel hoog in het vaandel. Mogelijk zelfs hoger dan familiebanden? Een spel met touwtjespringen boven een grote kloof brengt de heldhaftigheid van sommige deelnemers naar boven, maar niet bij wie je het verwacht. Ook de extreem kapitalistische reflex lijkt minder overdreven vanuit een land waar mensen veel meer uren in uiterst competitieve kantoren doorbrengen.
In de laatste afleveringen wordt de sfeer steeds grimmiger en bij het finalespel bereikt de sublieme psychologische oorlogsvoering een hoogtepunt. Maar het gaat steeds verder. Bij het begin van dit seizoen zou een waarschuwing voor mentaal geweld en verregaand nihilisme niet misstaan. Uiteindelijk bevat het einde ook een spoor van hoop, zij het op een wijze die vele harten zal breken. Het doel van de Hwang was altijd al om de gevolgen van het kapitalisme duidelijk te maken met een mokerslag of tien. Die boodschap komt aan.
