Recensie
Netflix-serie 'Squid Game' seizoen 3: een onwaarschijnlijke nieuwe deelnemer zorgt voor pijnlijke ethische dilemma's
De meest bloedstollende metafoor voor het kapitalisme komt ten einde.
Regie: Dong-hyuk Hwang | Cast: Jung-jae Lee (Gi-hun Seong), Ha-joon Wi (Jun-ho Hwang), Yu-ri Jo (Jun Hee), Si-wan Yim (Myungi-gi Lee), Jin-wook Lee (Gyeong-seok Park), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 55-63 minuten | Jaar: 2025
Speler 456, heb je nog vertrouwen in mensen? In het derde en laatste seizoen van het Zuid-Koreaanse Squid Game wordt de beruchte kinderspelletjesolympiade opgeschud door de komst van een wel zeer jeugdige en onwaarschijnlijke deelnemer. Gaat seriemaker Dong-hyuk Hwang daarmee te ver of komt zijn boodschap zo nog beter aan?
Seizoen drie start bij de cliffhanger waarmee seizoen twee eindigde: het grote gevecht tussen de deelnemers en de bewakers. Bij die bloederige confrontatie leek een belangrijk personage ten dode opgeschreven, maar dankzij een realistische en vindingrijke plotwending komt hij er toch levend vanaf. Wel verliest de serie wat van haar urgentie door het slotstuk op te splitsen in twee seizoenen. Voor sommige deelnemers en onderlinge verwantschappen moet de kijker even zijn geheugen opfrissen. Daardoor voelt het allemaal even wat minder nabij.
In het tweede seizoen maakten we namelijk kennis met een diverse groep van financieel wanhopige deelnemers. De crypto-youtuber die een fortuin verloor, de gokkende zoon en zijn hardwerkende moeder in een typisch Zuid-Koreaanse eetkraam, de transseksueel die zich blauw betaalde aan operaties en de uit Noord-Korea gevluchte vrouwelijke soldaat. Enkele van deze verhaallijnen en conflicten lopen door tot halverwege het derde seizoen.
Op stijlgebied gooien de Zuid-Koreanen opnieuw hoge ogen. De visuele orde, de geometrische vormen en het kinderlijk nostalgische decor contrasteren opnieuw met de uiterst gewelddadige competitie. Bovendien werkt het sadistische spelshowelement nog steeds. Als kijker kan je niet wachten om de winnaar en het neerdwarrelende geld te zien, waardoor je vragen stelt bij je eigen integriteit.
Wat Squid Game altijd boeiend maakte waren de pijnlijke ethische dilemma's. Maar in dit laatste seizoen drijft bedenker, schrijver en regisseur Dong-hyuk Hwang die nét iets te hard op de spits. Dat maakt het verhaal een tikje kunstmatig. Zal de moeder haar zoon doden om een andere zeer kwetsbare deelneemster te redden? En wat te doen met de pasgeboren baby van de deelnemers?
Bekeken door westerse ogen zullen sommige keuzes onwaarschijnlijk lijken. De Aziatische cultuur heeft (dienst)plicht en werkethiek altijd al hoog in het vaandel, mogelijk zelfs hoger dan familiebanden. Een spel met touwtjespringen boven een grote kloof brengt de heldhaftigheid van sommige deelnemers naar boven, maar niet bij wie je het verwacht. Ook de extreem kapitalistische reflex lijkt minder overdreven vanuit een land waar mensen veel meer uren in uiterst competitieve kantoren doorbrengen.
In de laatste afleveringen wordt de sfeer steeds grimmiger en bij het finalespel bereikt de sublieme psychologische oorlogsvoering een hoogtepunt. Maar het gaat steeds verder, waardoor een waarschuwing voor mentaal geweld en verregaand nihilisme niet zou misstaan. Uiteindelijk bevat het einde ook een spoor van hoop, zij het op een wijze die vele harten zal breken. Maar Hwangs doel was nu eenmaal altijd al de gevolgen van het kapitalisme duidelijk te maken. Dat doet hij met een mokerslag of tien, maar zijn boodschap komt wel aan.
Speler 456, heb je nog vertrouwen in mensen? In het derde en laatste seizoen van het Zuid-Koreaanse Squid Game wordt de beruchte kinderspelletjesolympiade opgeschud door de komst van een wel zeer jeugdige en onwaarschijnlijke deelnemer. Gaat seriemaker Dong-hyuk Hwang daarmee te ver of komt zijn boodschap zo nog beter aan?
Seizoen drie start bij de cliffhanger waarmee seizoen twee eindigde: het grote gevecht tussen de deelnemers en de bewakers. Bij die bloederige confrontatie leek een belangrijk personage ten dode opgeschreven, maar dankzij een realistische en vindingrijke plotwending komt hij er toch levend vanaf. Wel verliest de serie wat van haar urgentie door het slotstuk op te splitsen in twee seizoenen. Voor sommige deelnemers en onderlinge verwantschappen moet de kijker even zijn geheugen opfrissen. Daardoor voelt het allemaal even wat minder nabij.
In het tweede seizoen maakten we namelijk kennis met een diverse groep van financieel wanhopige deelnemers. De crypto-youtuber die een fortuin verloor, de gokkende zoon en zijn hardwerkende moeder in een typisch Zuid-Koreaanse eetkraam, de transseksueel die zich blauw betaalde aan operaties en de uit Noord-Korea gevluchte vrouwelijke soldaat. Enkele van deze verhaallijnen en conflicten lopen door tot halverwege het derde seizoen.
Gerelateerd nieuws
Op stijlgebied gooien de Zuid-Koreanen opnieuw hoge ogen. De visuele orde, de geometrische vormen en het kinderlijk nostalgische decor contrasteren opnieuw met de uiterst gewelddadige competitie. Bovendien werkt het sadistische spelshowelement nog steeds. Als kijker kan je niet wachten om de winnaar en het neerdwarrelende geld te zien, waardoor je vragen stelt bij je eigen integriteit.
Wat Squid Game altijd boeiend maakte waren de pijnlijke ethische dilemma's. Maar in dit laatste seizoen drijft bedenker, schrijver en regisseur Dong-hyuk Hwang die nét iets te hard op de spits. Dat maakt het verhaal een tikje kunstmatig. Zal de moeder haar zoon doden om een andere zeer kwetsbare deelneemster te redden? En wat te doen met de pasgeboren baby van de deelnemers?
Bekeken door westerse ogen zullen sommige keuzes onwaarschijnlijk lijken. De Aziatische cultuur heeft (dienst)plicht en werkethiek altijd al hoog in het vaandel, mogelijk zelfs hoger dan familiebanden. Een spel met touwtjespringen boven een grote kloof brengt de heldhaftigheid van sommige deelnemers naar boven, maar niet bij wie je het verwacht. Ook de extreem kapitalistische reflex lijkt minder overdreven vanuit een land waar mensen veel meer uren in uiterst competitieve kantoren doorbrengen.
In de laatste afleveringen wordt de sfeer steeds grimmiger en bij het finalespel bereikt de sublieme psychologische oorlogsvoering een hoogtepunt. Maar het gaat steeds verder, waardoor een waarschuwing voor mentaal geweld en verregaand nihilisme niet zou misstaan. Uiteindelijk bevat het einde ook een spoor van hoop, zij het op een wijze die vele harten zal breken. Maar Hwangs doel was nu eenmaal altijd al de gevolgen van het kapitalisme duidelijk te maken. Dat doet hij met een mokerslag of tien, maar zijn boodschap komt wel aan.
