Recensie
Netflix-serie 'Long Story Short': een hilarisch fotoalbum dat diep graaft in familietrauma's
Kan de nieuwe animatieserie van Raphael Bob Waksberg tippen aan 'BoJack Horseman'?
Regie: Katie Aldworth, Katie Rice, Ben Bjelajac, e.a. | Cast (stemmen): Ben Feldman (Avi Schwooper), Angelique Cabral (Jen Schwooper), Abbi Jacobson (Shira Schwooper), Nicole Byer (Kendra Hooper), Max Greenfield (Yoshi Schwooper), Lisa Edelstein (Naomi Schwart), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 25 minuten | Jaar: 2025
Vijf jaar na de gevierde Hollywoodsatire BoJack Horseman komt Raphael Bob-Waksberg met een nieuwe animatieserie voor volwassenen. Ook ditmaal serveert hij zijn kenmerkende mix van snijdende humor en emotionele diepgang, maar voor Long Story Short maakt hij geen gebruik van geantropomorfiseerde dieren. Deze serie is realistischer en Joodser dan zijn voorgaande producties. Hilarische en herkenbare anekdotes graven diep in de collectieve en intergenerationele trauma's van de nietsvermoedende kijker.
Is deze animatieserie dan autobiografisch? Niet helemaal. Net als de hoofdpersonages groeide Bob-Waksberg op in een Joodse familie in de buurt van San Francisco, maar hij put ook inspiratie uit zijn eigen ouderschap. De intentie was een verhaal te vertellen alsof je achteloos door een familiefotoalbum bladert en Long Story Short ontlokt zeker dezelfde gevoelens: veel grinnikmomenten en af en toe een pijnlijke sprong terug in de tijd.
De afleveringen vertrekken elk vanuit een ander familielid en een lukraak gekozen jaartal vanaf de jaren negentig tot het jaar 2022. Daardoor herbeleeft de kijker ook recente collectieve trauma's, zoals coronalockdowns, zoom-meetings met familie en thuiswerk met kinderen. Maar de serie snijdt ook dieper, met intergenerationeel trauma en het complexe rouwproces.
De echte verdienste is dat empathie steeds wordt gecombineerd met voldoende luchtigheid. Naast snedige oneliners die alleen familieleden elkaar toewerpen zijn er geslaagde 'guilt trips' en observaties. Denk aan de opvoedkundige adviseur die een ouderpaar verzekert dat ze geen enkele schuld treffen aan de neurodiversiteit van hun zoon; hij lijdt enkel aan het 'fopspeenshirtsyndroom', dat ontstaat wanneer een ouder eenmalig de fopspeen snel afveegt aan een kledingstuk.
Liefhebbers van absurde humor en het ongeleide projectiel Todd uit BoJack Horseman kunnen hun hart ophalen bij het personage Yoshi. De jongste zoon van de familie Schwooper is een type van twaalf ambachten, dertien ongelukken. De opdracht om tienduizend minuscule tubes met opgerolde matrassen te verkopen vormt een startpunt voor knotsgekke avonturen en hilariteit.
Met een grote lading woorden als 'sjivve' (een rouwperiode van zeven dagen) en 'goy' (een niet-Jood) voelt de serie wel heel Joods aan voor niet-Joodse kijkers. Maar dat hindert niet dankzij de universele thema's en gevoelens. De grootste verdienste van Long Story Short zijn de achteloze anekdotes die ongemerkt onze diepste gevoelens blootleggen, maar ook het vleugje satire ontbreekt niet. Het zorgt zelfs voor een hoogtepunt met een aflevering over een hard managementtrainingsprogramma in een schrikwekkend kinderpretpark met dreunende beats.
Vijf jaar na de gevierde Hollywoodsatire BoJack Horseman komt Raphael Bob-Waksberg met een nieuwe animatieserie voor volwassenen. Ook ditmaal serveert hij zijn kenmerkende mix van snijdende humor en emotionele diepgang, maar voor Long Story Short maakt hij geen gebruik van geantropomorfiseerde dieren. Deze serie is realistischer en Joodser dan zijn voorgaande producties. Hilarische en herkenbare anekdotes graven diep in de collectieve en intergenerationele trauma's van de nietsvermoedende kijker.
Is deze animatieserie dan autobiografisch? Niet helemaal. Net als de hoofdpersonages groeide Bob-Waksberg op in een Joodse familie in de buurt van San Francisco, maar hij put ook inspiratie uit zijn eigen ouderschap. De intentie was een verhaal te vertellen alsof je achteloos door een familiefotoalbum bladert en Long Story Short ontlokt zeker dezelfde gevoelens: veel grinnikmomenten en af en toe een pijnlijke sprong terug in de tijd.
De afleveringen vertrekken elk vanuit een ander familielid en een lukraak gekozen jaartal vanaf de jaren negentig tot het jaar 2022. Daardoor herbeleeft de kijker ook recente collectieve trauma's, zoals coronalockdowns, zoom-meetings met familie en thuiswerk met kinderen. Maar de serie snijdt ook dieper, met intergenerationeel trauma en het complexe rouwproces.
De echte verdienste is dat empathie steeds wordt gecombineerd met voldoende luchtigheid. Naast snedige oneliners die alleen familieleden elkaar toewerpen zijn er geslaagde 'guilt trips' en observaties. Denk aan de opvoedkundige adviseur die een ouderpaar verzekert dat ze geen enkele schuld treffen aan de neurodiversiteit van hun zoon; hij lijdt enkel aan het 'fopspeenshirtsyndroom', dat ontstaat wanneer een ouder eenmalig de fopspeen snel afveegt aan een kledingstuk.
Liefhebbers van absurde humor en het ongeleide projectiel Todd uit BoJack Horseman kunnen hun hart ophalen bij het personage Yoshi. De jongste zoon van de familie Schwooper is een type van twaalf ambachten, dertien ongelukken. De opdracht om tienduizend minuscule tubes met opgerolde matrassen te verkopen vormt een startpunt voor knotsgekke avonturen en hilariteit.
Met een grote lading woorden als 'sjivve' (een rouwperiode van zeven dagen) en 'goy' (een niet-Jood) voelt de serie wel heel Joods aan voor niet-Joodse kijkers. Maar dat hindert niet dankzij de universele thema's en gevoelens. De grootste verdienste van Long Story Short zijn de achteloze anekdotes die ongemerkt onze diepste gevoelens blootleggen, maar ook het vleugje satire ontbreekt niet. Het zorgt zelfs voor een hoogtepunt met een aflevering over een hard managementtrainingsprogramma in een schrikwekkend kinderpretpark met dreunende beats.
