Recensie
HBO Max-serie 'King & Conqueror': een grote hoeveelheid fictie en fabricatie, maar toch fantasieloos, onnozel en saai
De geschiedenis wordt geweld aangedaan in deze grauwe versie van de verovering van Engeland.
Regie: Erik Leijonborg, Bálint Szentgyörgyi, Nikolaj Coster-Waldau, e.a. | Cast: Nikolaj Coster-Waldau (Willem de Veroveraar), James Norton (Harold Godwinson), Emily Beecham (Edith de Schone), Clémence Poésy (Mathilde van Vlaanderen), Eddie Marsan (Eduard de Belijder), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 43-52 minuten | Jaar: 2025
De verovering van Engeland door Willem van Normandië in 1066, en de lange aanloop daarnaartoe, leent zich an sich goed voor een historisch drama. De complexe elfde-eeuwse hofintriges aan beide kanten van het Kanaal inkorten en versimpelen is daarbij een noodzakelijk kwaad, maar de wijze waarop de makers van King & Conqueror dat doen is vrij fantasieloos, onnozel en nodeloos grauw. Het eindresultaat is daardoor behoorlijk saai, wat nog wel het ergste is.
King & Conqueror, een co-productie van onder meer de BBC en CBS, hinkt vanaf het begin op twee gedachten, waardoor de serie uiteindelijk struikelt en een dodelijke botbreuk oploopt. Aan de ene kant wordt de spannende geschiedenis rondom de edellieden in elfde-eeuws Engeland, Frankrijk en wat nu Noorwegen is gereduceerd tot een reeks dik aangezette dramatische clichés, aan de andere kant is alles zo grauw, grijs en modderig mogelijk. Waarschijnlijk om alle fictie en fabricatie realistischer over te laten komen, maar met het tegenovergestelde effect.
Na een traag begin is er in de resterende afleveringen nauwelijks tijd om de historische personages uit te werken tot meer dan eenduidige figuren. Voor dramatisch effect wordt op sommigen karaktermoord gepleegd, zoals Emma van Normandië, die voorafgaand aan het verhaal van de serie tweemaal koningin van Engeland was evenals moeder van Eduard de Belijder. Deze koning komt er nog bekaaider vanaf, als een soort kinderlijke halve zool met een enorm religieuze inslag, al speelt Eddie Marsan dat eigenlijk nog best leuk.
Hoe hun verhaal halverwege de serie eindigt, is compleet uit de duim gezogen. Deze potsierlijke poging tot shockeren blijkt helaas een voorbode voor nog een aantal van dit soort scènes, waarbij de edele hoofdpersonen, mannen en vrouwen, stuk voor stuk bekwame of impulsieve moordenaars zijn die telkens op de juiste plek zijn om elkaar om het leven te brengen. Broer komt tegen broer, vriend verraadt vriend; het moet allemaal klassiek shakespeareaans drama zijn, maar hangt vooral van weinig overtuigend toeval aan elkaar.
Al die ongeloofwaardige fictie in de vorm van dik aangezet drama ten spijt is King & Conqueror geen serie als The Tudors of The Great, die met een aantrekkelijke jonge cast, mooie aankleding en een flinke dosis seks een vermakelijk loopje met de geschiedenis namen. King & Conqueror is net zulke pulp die de geschiedenis geweld aandoet, maar doet dat zelden op een leuke manier. De toon en invulling van het verhaal en de personages zijn te allen tijde doodserieus.
De makers slaan daarbij volledig door in hun poging de geschiedenis vooral maar niet te romantiseren. King & Conqueror is opgenomen in IJsland en dat levert soms mooie beelden op van dramatische landschappen, die echter in de verste verte niet lijken op het in die tijd weelderig groene zuiden van Engeland. Ondertussen zien de steden en interieurs er regelmatig vrij armetierig uit, als het niet te donker is om dat te kunnen ontwaren.
De vroege middeleeuwen zijn ook wel de donkere middeleeuwen genoemd, maar enkel omdat men daar lang weinig van wist, niet omdat het leven destijds alleen maar grauw en donker was. Inmiddels is over deze periode veel meer bekend. Nu is deze kennis niet altijd enorm gedetailleerd en dus is er best ruimte voor wat dramatische interpretatie van personen en hun motivaties, maar is het te veel gevraagd daar dan iets interessants mee te doen? Of te proberen iets te zeggen over de tijd waarover de serie gaat of de tijd waarin die is gemaakt?
Sommige keuzes zijn wel logisch. Drie van de belangrijke vrouwen in het verhaal heetten Edith, maar om ze uit elkaar te houden hebben twee van hen een andere naam gekregen. Menig historicus zou willen dat dit in het echt ook zo zou zijn. De Slag bij Hastings is zelf zowaar nog redelijk overtuigend opgezet en uitgevoerd, ondanks de suffe toespraken van de veldheren (die eigenlijk bijna niemand kan horen). De gebruikte tactieken en ontwikkelingen op het slagveld lijken enigszins op de overlevering, zonder het domme Hollywoodcliché van twee legers die met doodsverachting op elkaar af rennen.
De Slag bij Stamford Bridge enkele dagen daarvoor is daarentegen een voorbeeld van hoe de makers weinig interesse lijken te hebben in de werkelijke geschiedenis waar ze zich op baseren, of de personen die ze opvoeren. De brug uit de naam komt er niet eens in voor. De verliezer van deze slag, Harold Hardrade, was de derde man die in 1066de Engelse troon claimde. Eigenlijk heeft hij het interessantste levensverhaal van de drie, maar hier is hij slechts een ééndimensionale schurk: een wilde uit het oosten... Een gemiste kans, zoals King & Conqueror dat over de hele linie is.
De verovering van Engeland door Willem van Normandië in 1066, en de lange aanloop daarnaartoe, leent zich an sich goed voor een historisch drama. De complexe elfde-eeuwse hofintriges aan beide kanten van het Kanaal inkorten en versimpelen is daarbij een noodzakelijk kwaad, maar de wijze waarop de makers van King & Conqueror dat doen is vrij fantasieloos, onnozel en nodeloos grauw. Het eindresultaat is daardoor behoorlijk saai, wat nog wel het ergste is.
King & Conqueror, een co-productie van onder meer de BBC en CBS, hinkt vanaf het begin op twee gedachten, waardoor de serie uiteindelijk struikelt en een dodelijke botbreuk oploopt. Aan de ene kant wordt de spannende geschiedenis rondom de edellieden in elfde-eeuws Engeland, Frankrijk en wat nu Noorwegen is gereduceerd tot een reeks dik aangezette dramatische clichés, aan de andere kant is alles zo grauw, grijs en modderig mogelijk. Waarschijnlijk om alle fictie en fabricatie realistischer over te laten komen, maar met het tegenovergestelde effect.
Na een traag begin is er in de resterende afleveringen nauwelijks tijd om de historische personages uit te werken tot meer dan eenduidige figuren. Voor dramatisch effect wordt op sommigen karaktermoord gepleegd, zoals Emma van Normandië, die voorafgaand aan het verhaal van de serie tweemaal koningin van Engeland was evenals moeder van Eduard de Belijder. Deze koning komt er nog bekaaider vanaf, als een soort kinderlijke halve zool met een enorm religieuze inslag, al speelt Eddie Marsan dat eigenlijk nog best leuk.
Hoe hun verhaal halverwege de serie eindigt, is compleet uit de duim gezogen. Deze potsierlijke poging tot shockeren blijkt helaas een voorbode voor nog een aantal van dit soort scènes, waarbij de edele hoofdpersonen, mannen en vrouwen, stuk voor stuk bekwame of impulsieve moordenaars zijn die telkens op de juiste plek zijn om elkaar om het leven te brengen. Broer komt tegen broer, vriend verraadt vriend; het moet allemaal klassiek shakespeareaans drama zijn, maar hangt vooral van weinig overtuigend toeval aan elkaar.
Gerelateerd nieuws
Al die ongeloofwaardige fictie in de vorm van dik aangezet drama ten spijt is King & Conqueror geen serie als The Tudors of The Great, die met een aantrekkelijke jonge cast, mooie aankleding en een flinke dosis seks een vermakelijk loopje met de geschiedenis namen. King & Conqueror is net zulke pulp die de geschiedenis geweld aandoet, maar doet dat zelden op een leuke manier. De toon en invulling van het verhaal en de personages zijn te allen tijde doodserieus.
De makers slaan daarbij volledig door in hun poging de geschiedenis vooral maar niet te romantiseren. King & Conqueror is opgenomen in IJsland en dat levert soms mooie beelden op van dramatische landschappen, die echter in de verste verte niet lijken op het in die tijd weelderig groene zuiden van Engeland. Ondertussen zien de steden en interieurs er regelmatig vrij armetierig uit, als het niet te donker is om dat te kunnen ontwaren.
De vroege middeleeuwen zijn ook wel de donkere middeleeuwen genoemd, maar enkel omdat men daar lang weinig van wist, niet omdat het leven destijds alleen maar grauw en donker was. Inmiddels is over deze periode veel meer bekend. Nu is deze kennis niet altijd enorm gedetailleerd en dus is er best ruimte voor wat dramatische interpretatie van personen en hun motivaties, maar is het te veel gevraagd daar dan iets interessants mee te doen? Of te proberen iets te zeggen over de tijd waarover de serie gaat of de tijd waarin die is gemaakt?
Sommige keuzes zijn wel logisch. Drie van de belangrijke vrouwen in het verhaal heetten Edith, maar om ze uit elkaar te houden hebben twee van hen een andere naam gekregen. Menig historicus zou willen dat dit in het echt ook zo zou zijn. De Slag bij Hastings is zelf zowaar nog redelijk overtuigend opgezet en uitgevoerd, ondanks de suffe toespraken van de veldheren (die eigenlijk bijna niemand kan horen). De gebruikte tactieken en ontwikkelingen op het slagveld lijken enigszins op de overlevering, zonder het domme Hollywoodcliché van twee legers die met doodsverachting op elkaar af rennen.
De Slag bij Stamford Bridge enkele dagen daarvoor is daarentegen een voorbeeld van hoe de makers weinig interesse lijken te hebben in de werkelijke geschiedenis waar ze zich op baseren, of de personen die ze opvoeren. De brug uit de naam komt er niet eens in voor. De verliezer van deze slag, Harold Hardrade, was de derde man die in 1066de Engelse troon claimde. Eigenlijk heeft hij het interessantste levensverhaal van de drie, maar hier is hij slechts een ééndimensionale schurk: een wilde uit het oosten... Een gemiste kans, zoals King & Conqueror dat over de hele linie is.
