Dit is nog steeds de beste jumpscare in de geschiedenis van horrortelevisie

Jumpscares zijn een controversiële techniek binnen de horrorgemeenschap. Of je ze nu graag hebt of niet, de tactiek is zowel alomtegenwoordig als voorspelbaar geworden. Een gevaarlijke scène - vaak met een personage dat ergens rondloopt waar het niet hoort - rekt zich op totdat een plotseling geluid, een krijsende muziekcue of de plotselinge verschijning van een gruwelijk figuur de spanning doorbreekt.

Soms wordt het op een goede manier gebruikt, maar vaak zijn het snelle, oppervlakkige jumpscares die meer lachwekkend dan huiveringwekkend zijn. Zeven jaar geleden kwam een horrorserie uit, waarin een succesvolle jumpscare te zien is, die nog steeds de beste is.

Meesterwerk

In 2018 verscheen op Netflix de miniserie The Haunting of Hill House van Mike Flanagan. De serie wordt beschouwd als een meesterwerk dankzij Flanagans nauwgezet verweven web van complexe personages, ontregelende scènes en slow-burn onthullingen.

Zeven jaar na de première is de jumpscare in aflevering 8 legendarisch geworden in de horrorwereld. Flanagan bouwt deze beroemde schrik van de grond af op en rechtvaardigt de relevantie ervan op meesterlijke wijze.

Verhaal

The Haunting of Hill House is losjes gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1959 van Shirley Jackson. Het verhaal wisselt tussen twee tijdlijnen: het volgt vijf volwassen broers en zussen van wie de bovennatuurlijke ervaringen in Hill House hen in het heden blijven achtervolgen, en toont in flashbacks de gebeurtenissen die leiden tot de dramatische nacht in 1992, toen de familie het landhuis ontvluchtte.



De ensemblecast bestaat uit Michiel Huisman, Elizabeth Reaser, Oliver Jackson-Cohen, Kate Siegel en Victoria Pedretti als de volwassen broers en zussen, met Carla Gugino en Henry Thomas als de ouders Olivia en Hugh Crain, en Timothy Hutton die verschijnt als de oudere versie van Hugh.

Beste schrik

Hoewel de serie vanaf het begin beklemmend is, vindt de beste schrik plaats in aflevering 8, "Witness Marks", wanneer Shirley (Reaser) en Theo (Siegel) hun jongere broer Luke (Jackson-Cohen) volgen terug naar Hill House.



Luke was eerder die dag plotseling verdwenen. Shirley en Theo hebben niets te doen behalve zich zorgen maken, wachten en oude wonden en recente wrok ophalen. De emotionele spanning is op dat moment extreem hoog en de weg terug naar hun jeugdtrauma bouwt een intense claustrofobische spanning op.

Verbale strijd

De confrontatie tussen de zussen leidt tot een verbale strijd, vol rivaliteit, jaloezie en wederzijdse frustraties, waarin hun liefde en irritatie hand in hand gaan. Plotseling verschijnt Nells geest, duwt haar gruwelijke gezicht tussen de zussen en gilt het uit, waardoor Shirley van de weg glijdt en Theo op haar knieën valt.



Deze jumpscare werkt omdat eerdere afleveringen het slow-burn-horrorfundament hebben gelegd; kijkers zijn emotioneel betrokken en de angst is diepgeworteld in familiaal trauma. Nells interventie maakt het personages mogelijk om hun diepste wanhoop te confronteren, wat een perfect getimede stap naar genezing is.

Onvergetelijk moment

The Haunting of Hill House wordt sindsdien beschouwd als een moderne klassieker en Flanagan wordt gezien als de koning van de moderne horror. De serie toont Flanagan op zijn best: een combinatie van thematische diepgang, psychologisch inzicht en meesterlijke cinematografie.



Zijn aanpak laat zien dat een jumpscare niet alleen een oppervlakkig schrikmoment hoeft te zijn, maar kan worden opgebouwd uit narratieve spanning, karakterontwikkeling en emotionele resonantie. Het resultaat is een onvergetelijk moment dat kijkers zich altijd zullen herinneren, precies het soort reactie waar elke regisseur van droomt.

Kijken?

Wil je The Haunting of Hill House zien? Je kunt de serie bekijken op Netflix.