Recensie
Netflix-serie 'The Witcher' seizoen 4: fantasybrei zonder hart
Liam Hemsworth als nieuwe Geralt vormt niet het probleem van dit seizoen. Dat is het emotioneel afstompende schrijfwerk.
Regie: Tricia Brock, Alex García López, Sergio Mimica-Gezzan, e.a. | Cast: Liam Hemsworth (Geralt of Rivia), Anya Chalotra (Yennefer of Vengerberg), Freya Allan (Ciri), Joey Batey (Jaskier), Graham McTavish (Sigismund Dijkstra), Laurence Fishburne (Emiel Regis), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 48-60 minuten | Jaar: 2025
Voordat AI-slop zijn intrede deed gold Netflix als het summum van rommel. Het eerste seizoen van The Witcher zat nog op het randje, maar seizoen vier is fantasybrei zonder hart. Witcher Geralt van Rivia reist hierin doelloos rond met een bij elkaar geraapt zooitje. Ondertussen krijgt het door iedereen gezochte wonderkind Ciri verkeerde vrienden, de boevenbende de Ratten. Heks Yennefer bindt à la Harry Potter de strijd aan met de parodie van een schurk Vilgefoortz.
Hoofdrolspeler Henry Cavill verliet de serie wegens creatieve meningsverschillen en wordt opgevolgd door Liam Hemsworth. Die zet de brommende spierbundel Geralt vaardig neer, al kwam Cavill bezielder over. Joey Batey als de trouwe bard Jaskier loopt erbij alsof hij er geen zin meer in heeft. Hij heeft weinig vrolijke noten op zijn zang, maar des te meer chagrijnige opmerkingen over de voortgang van de reis. Zo modderen de meeste acteurs maar wat aan. Niet gek, want het materiaal bestaat grotendeels uit dialogen die alle motivaties, gevoelens en acties uitspellen.
Een enkeling maakt wel iets van zijn rol, voor zover dat kan. Zo is Laurence Fishburne innemend als de vreemde vampier Emiel Regis, al transformeert hij vaker in een reisgids voor Geralt dan in een vleermuis. Graham McTavish schmiert weer als raadsheer Sigismund Dijkstra, maar komt dankzij zijn theatrale houding in elk geval nog luguber over. Sharlto Copley excelleert als de wrede premiejager Leo Bonhart. Zijn spottende grijns, verraderlijke kalmte en achteloze praatjes maken van hem met afstand de angstaanjagendste vijand en het hoogtepunt van dit seizoen.
Maar de acteurs spelen in een fantasiewereld die niet leeft. Als het aankomt op overtuigingskracht leggen de decors het af tegen die van een Eftelingattractie. Prullaria lijken rechtstreeks uit de verpakking te komen en houten constructies bij elkaar gewinkeld in de bouwmarkt. De regie zet zonder verbeelding moderne zaken een-op-een over naar de middeleeuwse wereld van The Witcher, van suikerspinnen tot cocaïne of straatverlichting. Bovendien doen afstanden er niet toe; personages duiken overal op wanneer dat zo uitkomt. Het overmatige gebruik van teleportatie is ridicuul.
Het schrijfwerk stompt het meest af. Showrunner Lauren-Schmidt Hissrich en haar team weigeren de simpelste scenarioregels te volgen, wat leidt tot veel belachelijke taferelen. Zoals een heks die aankondigt de poort te openen wanneer er een vijandige meute voor staat die roept de heksen te willen doden. Verrassend genoeg wordt ze vijf seconden later neergestoken.
Elk potentieel emotioneel hoogtepunt valt in het water, want de crux is al vluchtig in een vorige scène verteld of überhaupt niet. Zo verslaat Geralt een spook met een tragisch achtergrondverhaal, maar die extra dimensie komt pas na afloop van een voor de rest generiek gechoreografeerd gevecht. Zelfs als de personages alles benoemen wat er gebeurt, dan nog mist vaak de context. Daarnaast vliegen de dei ex machina om de oren. Zo roept Fishburne een air van mysterie op rondom zijn personage, maar komt de aap pardoes uit de mouw als dat handig is voor het plot.
Qua toon hapert de serie dan ook. Het klunzigst gebeurt dat in een aflevering waarin Geralt en zijn groep elkaar hun achtergrondverhaal vertellen, waarbij Jaskier vervalt in een ellenlang musicalnummer à la Broadway. In een andere aflevering verschijnt Yennefer opeens voor Geralt en vertelt hem dat zijn surrogaatvader is gesneuveld. In plaats van hierbij stil te staan volgt een seksscène die door de hoeveelheid kaarslicht en lengte doet denken aan de romantiek in The Room. Tommy Wiseau brengt in die film zijn liefde oprechter dan Hemsworth hier doet.
Er staat nog één seizoen gepland van The Witcher, maar inmiddels is alle hoop wel vervlogen dat het nog goedkomt met deze serie. De schrijvers worden weliswaar betaald door Netflix, maar lijken zelfs op het niveau van een hobbyist hun werk niet serieus te nemen. Wie kan deze serie dan nog wel serieus nemen? Als 'hatewatch' is deze nonsens in ieder geval een slechte hobby.
Voordat AI-slop zijn intrede deed gold Netflix als het summum van rommel. Het eerste seizoen van The Witcher zat nog op het randje, maar seizoen vier is fantasybrei zonder hart. Witcher Geralt van Rivia reist hierin doelloos rond met een bij elkaar geraapt zooitje. Ondertussen krijgt het door iedereen gezochte wonderkind Ciri verkeerde vrienden, de boevenbende de Ratten. Heks Yennefer bindt à la Harry Potter de strijd aan met de parodie van een schurk Vilgefoortz.
Hoofdrolspeler Henry Cavill verliet de serie wegens creatieve meningsverschillen en wordt opgevolgd door Liam Hemsworth. Die zet de brommende spierbundel Geralt vaardig neer, al kwam Cavill bezielder over. Joey Batey als de trouwe bard Jaskier loopt erbij alsof hij er geen zin meer in heeft. Hij heeft weinig vrolijke noten op zijn zang, maar des te meer chagrijnige opmerkingen over de voortgang van de reis. Zo modderen de meeste acteurs maar wat aan. Niet gek, want het materiaal bestaat grotendeels uit dialogen die alle motivaties, gevoelens en acties uitspellen.
Een enkeling maakt wel iets van zijn rol, voor zover dat kan. Zo is Laurence Fishburne innemend als de vreemde vampier Emiel Regis, al transformeert hij vaker in een reisgids voor Geralt dan in een vleermuis. Graham McTavish schmiert weer als raadsheer Sigismund Dijkstra, maar komt dankzij zijn theatrale houding in elk geval nog luguber over. Sharlto Copley excelleert als de wrede premiejager Leo Bonhart. Zijn spottende grijns, verraderlijke kalmte en achteloze praatjes maken van hem met afstand de angstaanjagendste vijand en het hoogtepunt van dit seizoen.
Gerelateerd nieuws
Maar de acteurs spelen in een fantasiewereld die niet leeft. Als het aankomt op overtuigingskracht leggen de decors het af tegen die van een Eftelingattractie. Prullaria lijken rechtstreeks uit de verpakking te komen en houten constructies bij elkaar gewinkeld in de bouwmarkt. De regie zet zonder verbeelding moderne zaken een-op-een over naar de middeleeuwse wereld van The Witcher, van suikerspinnen tot cocaïne of straatverlichting. Bovendien doen afstanden er niet toe; personages duiken overal op wanneer dat zo uitkomt. Het overmatige gebruik van teleportatie is ridicuul.
Het schrijfwerk stompt het meest af. Showrunner Lauren-Schmidt Hissrich en haar team weigeren de simpelste scenarioregels te volgen, wat leidt tot veel belachelijke taferelen. Zoals een heks die aankondigt de poort te openen wanneer er een vijandige meute voor staat die roept de heksen te willen doden. Verrassend genoeg wordt ze vijf seconden later neergestoken.
Elk potentieel emotioneel hoogtepunt valt in het water, want de crux is al vluchtig in een vorige scène verteld of überhaupt niet. Zo verslaat Geralt een spook met een tragisch achtergrondverhaal, maar die extra dimensie komt pas na afloop van een voor de rest generiek gechoreografeerd gevecht. Zelfs als de personages alles benoemen wat er gebeurt, dan nog mist vaak de context. Daarnaast vliegen de dei ex machina om de oren. Zo roept Fishburne een air van mysterie op rondom zijn personage, maar komt de aap pardoes uit de mouw als dat handig is voor het plot.
Qua toon hapert de serie dan ook. Het klunzigst gebeurt dat in een aflevering waarin Geralt en zijn groep elkaar hun achtergrondverhaal vertellen, waarbij Jaskier vervalt in een ellenlang musicalnummer à la Broadway. In een andere aflevering verschijnt Yennefer opeens voor Geralt en vertelt hem dat zijn surrogaatvader is gesneuveld. In plaats van hierbij stil te staan volgt een seksscène die door de hoeveelheid kaarslicht en lengte doet denken aan de romantiek in The Room. Tommy Wiseau brengt in die film zijn liefde oprechter dan Hemsworth hier doet.
Er staat nog één seizoen gepland van The Witcher, maar inmiddels is alle hoop wel vervlogen dat het nog goedkomt met deze serie. De schrijvers worden weliswaar betaald door Netflix, maar lijken zelfs op het niveau van een hobbyist hun werk niet serieus te nemen. Wie kan deze serie dan nog wel serieus nemen? Als 'hatewatch' is deze nonsens in ieder geval een slechte hobby.
