Recensie
SkyShowtime-serie 'Where the Sun Always Shines': herkenbare chaos op Mallorca
Het potentieel leuke verhaal wordt verpest door een rommelig en onsamenhangend scenario.
Regie: Felix Herngren | Cast: Per Lasson (Tom), Jerka Johansson (Timmy), Lisa Linnertop (Petra), Rakel Wärmländer (Maja), Elis Gerdt (Anton), Felix Herngren (Janne), Inger Nilsson (Elisabeth), Ulises Gimeno (Javier), e.a.| Afleveringen: 6 | Speelduur: 30-37 minuten | Jaar: 2025
Van je familie moet je het niet altijd hebben, zeker niet als er geld bij komt kijken. Geen verrassing dus dat er problemen ontstaan in Where the Sun Always Shines, wanneer een Zweeds gezin diens bedrijf verkoopt, maar liefst twee villa’s op Mallorca koopt en de hele familie meegaat. En dan verkeren er ook nog eens twee stellen binnen die familie in een midlifecrisis. Tot zo ver de originaliteit van de premisse.
De setting is wel mooi. Deze dramedy speelt zich voornamelijk af in die villa’s. Helaas zien we verder overigens vrij weinig van het prachtige Spaanse eiland. Van de woningen ligt er één aan de kust met magnifiek uitzicht op zee. De andere villa staat in het binnenland en barst van de authentieke details.
In de ene villa staat het zomerse eilandleven centraal, in het andere huis gebeuren er vreemde dingen. Van een mottenplaag tot krakers en er wordt zelfs tot twee keer toe een lijk gevonden. Uiteraard woont de rijkste broer, Tom, in de zomerse villa. Zijn minder succesvolle broertje Timmy neemt zijn intrek in het pechhuis.
In de kern is het plot meer drama dan komedie, maar het verhaal wordt niet heel serieus gebracht en dient ook niet al te serieus genomen te worden. Echt humoristisch is het echter ook allemaal niet. Wel ongeloofwaardig en overdreven. Er gebeuren dingen die in het echte leven zeer onwaarschijnlijk zijn, zoals een vreemdeling die Tom door middel van het uitspreken van drie zinnen uit zijn rolstoel krijgt.
Het scenario rammelt aan alle kanten en die scène is daar een goed voorbeeld van. Tom belandt op advies van de dokter in een rolstoel. Het is beter om een paar weken niet te lopen, om verdere schade te voorkomen. Niet veel later komt Tom een buurman tegen die verdacht veel wegheeft van Jezus.
Het geheel wordt nog wat extra aangedikt doordat de man een lichtgevende gloed uitstraalt. Hij praat met Tom en Tom komt uit zijn rolstoel. Hij kan weer lopen, een wonder! Maar Tom kon prima lopen voordat hij in zijn rolstoel belandde… Hier slaan de schrijvers volledig de plank mis.
De cast en soundtrack moeten Where the Sun Always Shines redden, maar helaas is het plot zo chaotisch en rommelig, dat ze daar niet in slagen. Dat de soundtrack afkomstig is van een bekende Zweedse popster is een leuk detail, maar dat verandert niets aan het scenario. De makers strikten enkele grote Zweedse namen voor de hoofdrollen en op hun acteerwerk valt weinig aan te merken. Maar ook zij kunnen van het verhaal niet een vloeiend geheel maken.
Ondanks alle rommeligheid en chaos heeft het verhaal wél een hoog herkenbaarheidsgehalte. Veel mensen die in dezelfde levensfase zitten als de hoofdrolspelers zullen toch iets van zichzelf of hun eigen leven herkennen. En herkenbaarheid doet het nu eenmaal altijd goed in series.
Mensen zien graag dat ze niet de enige zijn die met bepaalde dilemma’s worstelen. Werk, geld, relaties, vrijheid, het zijn allemaal herkenbare thema’s voor de gemiddelde 45+’er en ze komen allemaal aan de orde. En dat niet alleen, de hoofdrolspelers krijgen al die thema’s tegelijk op hun bordje. Dan lijkt het leven van de kijker misschien ineens toch nog niet zo slecht….
Van je familie moet je het niet altijd hebben, zeker niet als er geld bij komt kijken. Geen verrassing dus dat er problemen ontstaan in Where the Sun Always Shines, wanneer een Zweeds gezin diens bedrijf verkoopt, maar liefst twee villa’s op Mallorca koopt en de hele familie meegaat. En dan verkeren er ook nog eens twee stellen binnen die familie in een midlifecrisis. Tot zo ver de originaliteit van de premisse.
De setting is wel mooi. Deze dramedy speelt zich voornamelijk af in die villa’s. Helaas zien we verder overigens vrij weinig van het prachtige Spaanse eiland. Van de woningen ligt er één aan de kust met magnifiek uitzicht op zee. De andere villa staat in het binnenland en barst van de authentieke details.
In de ene villa staat het zomerse eilandleven centraal, in het andere huis gebeuren er vreemde dingen. Van een mottenplaag tot krakers en er wordt zelfs tot twee keer toe een lijk gevonden. Uiteraard woont de rijkste broer, Tom, in de zomerse villa. Zijn minder succesvolle broertje Timmy neemt zijn intrek in het pechhuis.
In de kern is het plot meer drama dan komedie, maar het verhaal wordt niet heel serieus gebracht en dient ook niet al te serieus genomen te worden. Echt humoristisch is het echter ook allemaal niet. Wel ongeloofwaardig en overdreven. Er gebeuren dingen die in het echte leven zeer onwaarschijnlijk zijn, zoals een vreemdeling die Tom door middel van het uitspreken van drie zinnen uit zijn rolstoel krijgt.
Het scenario rammelt aan alle kanten en die scène is daar een goed voorbeeld van. Tom belandt op advies van de dokter in een rolstoel. Het is beter om een paar weken niet te lopen, om verdere schade te voorkomen. Niet veel later komt Tom een buurman tegen die verdacht veel wegheeft van Jezus.
Het geheel wordt nog wat extra aangedikt doordat de man een lichtgevende gloed uitstraalt. Hij praat met Tom en Tom komt uit zijn rolstoel. Hij kan weer lopen, een wonder! Maar Tom kon prima lopen voordat hij in zijn rolstoel belandde… Hier slaan de schrijvers volledig de plank mis.
De cast en soundtrack moeten Where the Sun Always Shines redden, maar helaas is het plot zo chaotisch en rommelig, dat ze daar niet in slagen. Dat de soundtrack afkomstig is van een bekende Zweedse popster is een leuk detail, maar dat verandert niets aan het scenario. De makers strikten enkele grote Zweedse namen voor de hoofdrollen en op hun acteerwerk valt weinig aan te merken. Maar ook zij kunnen van het verhaal niet een vloeiend geheel maken.
Ondanks alle rommeligheid en chaos heeft het verhaal wél een hoog herkenbaarheidsgehalte. Veel mensen die in dezelfde levensfase zitten als de hoofdrolspelers zullen toch iets van zichzelf of hun eigen leven herkennen. En herkenbaarheid doet het nu eenmaal altijd goed in series.
Mensen zien graag dat ze niet de enige zijn die met bepaalde dilemma’s worstelen. Werk, geld, relaties, vrijheid, het zijn allemaal herkenbare thema’s voor de gemiddelde 45+’er en ze komen allemaal aan de orde. En dat niet alleen, de hoofdrolspelers krijgen al die thema’s tegelijk op hun bordje. Dan lijkt het leven van de kijker misschien ineens toch nog niet zo slecht….
