Recensie
Recensie Netflix-serie 'All of Us Are Dead'
Deze horrorserie bewijst dat er nog volop leven zit in het zombiegenre.
Regie: Jae-kyoo Lee, Nam-su Kim | Cast: Ji-hu Park (On-jo Nam), Chan-young Yoon (Cheong-san Lee), Yi-hyun Cho (Ra Nam), In-soo Yoo (Gwi-nam Yoon), Solomon Park (Su-hyeok Lee), e.a. | Afleveringen: 12 | Speelduur: 53-71 minuten | Jaar: 2022
In navolging van The Walking Dead hebben veel film- en televisiemakers een poging gedaan een graantje mee te pikken van de zombiehype, met wisselend succes. Is dit genre nu werkelijk op sterven na dood? Je zou het bijna denken, maar de Zuid-Koreaanse serie All of Us Are Dead bewijst dat er in de ondoden nog volop leven zit.
In deze serie ogen de zombies nog behoorlijk 'vitaal': ze wringen hun lichamen in allerlei onnatuurlijke bochten en rennen net zo snel als getrainde hardlopers. Geen kattenpis dus. Als de helden en heldinnen dit avontuur willen overleven zullen ze dus regelmatig bereid moeten zijn om even een sprintje te trekken, net als de personages in de horrorfilms Train to Busan en Peninsula (ook allebei van Zuid-Koreaanse makelij).
Het aardige is dat ook de makers van All of Us Are Dead alle horror en actie zoveel mogelijk op één locatie proberen te centreren. In dit geval breekt het virus uit op de campus van een middelbare school, gelegen net buiten de stad Hyosan. Gaandeweg waaiert het plot ook uit over andere delen van die stad, maar het schoolgebouw vormt in eerste instantie de belangrijkste plaats van handeling.
Een slimme keuze, want door de personages op die manier in hun bewegingsvrijheid te beperken, ontstaat een niet-aflatend gevoel van beklemming. De leerlingen moeten door trappenhuizen en gangen sluipen, over smalle richels schuifelen, van boekenkast naar boekenkast springen, en zich door nauwe schachten zien te wurmen om aan het kwaad te ontsnappen. Maar waar zijn ze nou eigenlijk echt veilig?
Die van-de-regen-in-de-drup-opzet is voor een horrorserie natuurlijk niet zo uniek, maar All of Us Are Dead weet toch te verrassen door ook bij de personages onderling het wantrouwen behoorlijk op te schroeven. Want kennelijk bestaan er naast mensen en zombies ook nog tussenvormen, die dood noch levend zijn. En die laatste categorie is misschien nog wel veel angstaanjagender dan een hele horde hersendoden bij elkaar.
Hoewel All of Us Are Dead survivalhorror in hart en nieren is, gaat er onder een dikke laag van bloed en gorigheid een opvallend sensitief verhaal schuil over mensen die elkaar voor het eerst daadwerkelijk in de ogen durven kijken. Het thema pesten loopt daarbij als een rode draad door alle twaalf afleveringen en is zowaar nauw verweven met de directe oorzaak van het gevaarlijke virus.
Zo'n kritisch sociaal-maatschappelijk tintje is inherent aan Zuid-Koreaanse producties. Denk maar aan Squid Game, het kijkcijferkanon waarmee Netflix vorig jaar records verpulverde, waarin het ook in hoge mate om ongelijkheid en klassenverschillen draaide. Het geeft de getoonde gruwelijkheden net dat beetje extra dat in veel andere horrorseries meestal niet of maar in beperkte mate aanwezig is.
Duik je nog een laag dieper in All of Us Are Dead, dan vind je het warme, kloppende hart van de serie, in de personages Cheong-san en On-jo. De jongen en het meisje zijn buren en klasgenoten, plagen elkaar dagelijks onderweg naar school, maar komen door de ontstane crisissituatie tot de ontdekking dat hun band wellicht dieper gaat dan ze zelf durven toegeven.
Zonder iets te willen verklappen: in aflevering elf zit een prachtige scène die hun verhouding naar een dramatisch hoogtepunt opschroeft. En wat voor Cheong-san en On-jo geldt, geldt eigenlijk ook voor veel andere personages die met hen optrekken, want ondanks de zwermende zombies is er altijd wel ruimte voor ontluikende liefdes en fijne vriendschappen.
Na twaalf afleveringen zijn er bovendien nog voldoende vragen die een antwoord behoeven en nieuwsgierig maken naar een tweede seizoen. Zet dus met een gerust hart je tanden in deze horrorserie, maar let wel: één beet is al besmettelijk. Na de eerste aflevering zal je niet meer kunnen stoppen met bingen.
All of Us Are Dead is te zien bij Netflix.
In navolging van The Walking Dead hebben veel film- en televisiemakers een poging gedaan een graantje mee te pikken van de zombiehype, met wisselend succes. Is dit genre nu werkelijk op sterven na dood? Je zou het bijna denken, maar de Zuid-Koreaanse serie All of Us Are Dead bewijst dat er in de ondoden nog volop leven zit.
In deze serie ogen de zombies nog behoorlijk 'vitaal': ze wringen hun lichamen in allerlei onnatuurlijke bochten en rennen net zo snel als getrainde hardlopers. Geen kattenpis dus. Als de helden en heldinnen dit avontuur willen overleven zullen ze dus regelmatig bereid moeten zijn om even een sprintje te trekken, net als de personages in de horrorfilms Train to Busan en Peninsula (ook allebei van Zuid-Koreaanse makelij).
Het aardige is dat ook de makers van All of Us Are Dead alle horror en actie zoveel mogelijk op één locatie proberen te centreren. In dit geval breekt het virus uit op de campus van een middelbare school, gelegen net buiten de stad Hyosan. Gaandeweg waaiert het plot ook uit over andere delen van die stad, maar het schoolgebouw vormt in eerste instantie de belangrijkste plaats van handeling.
Een slimme keuze, want door de personages op die manier in hun bewegingsvrijheid te beperken, ontstaat een niet-aflatend gevoel van beklemming. De leerlingen moeten door trappenhuizen en gangen sluipen, over smalle richels schuifelen, van boekenkast naar boekenkast springen, en zich door nauwe schachten zien te wurmen om aan het kwaad te ontsnappen. Maar waar zijn ze nou eigenlijk echt veilig?
Die van-de-regen-in-de-drup-opzet is voor een horrorserie natuurlijk niet zo uniek, maar All of Us Are Dead weet toch te verrassen door ook bij de personages onderling het wantrouwen behoorlijk op te schroeven. Want kennelijk bestaan er naast mensen en zombies ook nog tussenvormen, die dood noch levend zijn. En die laatste categorie is misschien nog wel veel angstaanjagender dan een hele horde hersendoden bij elkaar.
Hoewel All of Us Are Dead survivalhorror in hart en nieren is, gaat er onder een dikke laag van bloed en gorigheid een opvallend sensitief verhaal schuil over mensen die elkaar voor het eerst daadwerkelijk in de ogen durven kijken. Het thema pesten loopt daarbij als een rode draad door alle twaalf afleveringen en is zowaar nauw verweven met de directe oorzaak van het gevaarlijke virus.
Zo'n kritisch sociaal-maatschappelijk tintje is inherent aan Zuid-Koreaanse producties. Denk maar aan Squid Game, het kijkcijferkanon waarmee Netflix vorig jaar records verpulverde, waarin het ook in hoge mate om ongelijkheid en klassenverschillen draaide. Het geeft de getoonde gruwelijkheden net dat beetje extra dat in veel andere horrorseries meestal niet of maar in beperkte mate aanwezig is.
Duik je nog een laag dieper in All of Us Are Dead, dan vind je het warme, kloppende hart van de serie, in de personages Cheong-san en On-jo. De jongen en het meisje zijn buren en klasgenoten, plagen elkaar dagelijks onderweg naar school, maar komen door de ontstane crisissituatie tot de ontdekking dat hun band wellicht dieper gaat dan ze zelf durven toegeven.
Zonder iets te willen verklappen: in aflevering elf zit een prachtige scène die hun verhouding naar een dramatisch hoogtepunt opschroeft. En wat voor Cheong-san en On-jo geldt, geldt eigenlijk ook voor veel andere personages die met hen optrekken, want ondanks de zwermende zombies is er altijd wel ruimte voor ontluikende liefdes en fijne vriendschappen.
Na twaalf afleveringen zijn er bovendien nog voldoende vragen die een antwoord behoeven en nieuwsgierig maken naar een tweede seizoen. Zet dus met een gerust hart je tanden in deze horrorserie, maar let wel: één beet is al besmettelijk. Na de eerste aflevering zal je niet meer kunnen stoppen met bingen.
All of Us Are Dead is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
