Recensie
Recensie Netflix-serie 'Russian Doll' seizoen 2
De grauwe jaren tachtig gemixt met het individualisme van de twintigste eeuw
Regie: Natasha Lyonne, Leslye Headland, Alexander Buono, e.a. | Cast: Natasha Lyonne, Charlie Barnett | Afleveringen: 7 | Speelduur: 25-33 minuten | Jaar: 2022
Met vrolijk dansende rode krullen wandelt Nadia door de drukke straten van New York. Subtiel ontwijkt ze de taxi, trap en andere levensgevaarlijke situaties bekend uit seizoen een en gaat ze op weg naar de metro. Nadat haar zesendertigste verjaardagfeestje zich vier jaar eerder bleef herhalen als een plaat die overslaat, neemt ze zich voor om in ieder geval de verjaardagen daarna door te brengen met haar 'partner in crime' Alan. Terwijl de snelheid van de metro de lichten van de tunnels tot strepen trekt, vervaagt ook de wereld waar Nadia zich in denkt te bevinden.
Met een vertrouwd gekraak openen de sluizen van de metrodeur zich weer. Een peloton van mannen met rode petjes rent Nadia bijna omver, waarna ze als aangeschoten wild naar de uitgang van het metrostation wordt begeleid. Terwijl haar rode krullen vrolijk blijven dansen is de vrouw die zich achter de krullen verschuilt steeds meer verward. Waarom hingen er posters van de musical Cats in de Metro? En waarom stond er in de krant dat het 1982 was?
Rokend als een stoomtrein dendert Nadia incognito de jaren tachtig in. Onbevreesd en gedreven door zuiver egoïstische motieven duikt ze daar het leven van haar moeder in. Tegen de verwachtingen in besteedt ze hierbij geen seconde aan het leren kennen van het leven van haar moeder en richt ze zich volledig op de rijkdommen die haar familie in de loop der tijd is verloren. De klopjacht naar het verloren goud houdt haar in zijn greep.
Waar het eerste seizoen van Russian Doll nog een speelse variant was van de alom bekende film Groundhog Day, lijkt het tweede seizoen eerder op een onsmakelijke orgie van Back to the Future, Indiana Jones en Sense8. De oppervlakkigheid waarmee Nadia de wereld van haar moeder in stapt is kenmerkend voor het verloop van de serie. Zo hard als ze aan haar gemiddeld vijftien sigaretten per afleveringen zuigt, zo hard wordt ook de sjeu uit de serie gezogen. De frisse tonen van Harry Nilsson maken plaats voor tonen in de tijdgeest van de jaren tachtig. En laten we eerlijk zijn, daar wordt toch niemand vrolijk van?
Het is bijna pijnlijk om te zien hoe het leuke karakter van Nadia, dat met succes wordt vertolkt door Natasha Lyonne, ondersneeuwt in de ingewikkelde verhaallijn van het tweede seizoen. Het is het gevoel dat je kan krijgen in een relatie die net te lang heeft geduurd, waarin je je gaat ergeren aan eigenschappen waar je eerst juist zo voor viel, dat gevoel roept de serie nu ook op. Het egoïstische randje, de talloze sigaretten, de vluchtige affaires; hoe leuk ze ook waren in het eerste seizoen, in het tweede seizoen voelt dit eerder als een herhaling van zetten met weinig verrassende perspectieven.
Russian Doll is te zien bij Netflix.
Met vrolijk dansende rode krullen wandelt Nadia door de drukke straten van New York. Subtiel ontwijkt ze de taxi, trap en andere levensgevaarlijke situaties bekend uit seizoen een en gaat ze op weg naar de metro. Nadat haar zesendertigste verjaardagfeestje zich vier jaar eerder bleef herhalen als een plaat die overslaat, neemt ze zich voor om in ieder geval de verjaardagen daarna door te brengen met haar 'partner in crime' Alan. Terwijl de snelheid van de metro de lichten van de tunnels tot strepen trekt, vervaagt ook de wereld waar Nadia zich in denkt te bevinden.
Met een vertrouwd gekraak openen de sluizen van de metrodeur zich weer. Een peloton van mannen met rode petjes rent Nadia bijna omver, waarna ze als aangeschoten wild naar de uitgang van het metrostation wordt begeleid. Terwijl haar rode krullen vrolijk blijven dansen is de vrouw die zich achter de krullen verschuilt steeds meer verward. Waarom hingen er posters van de musical Cats in de Metro? En waarom stond er in de krant dat het 1982 was?
Rokend als een stoomtrein dendert Nadia incognito de jaren tachtig in. Onbevreesd en gedreven door zuiver egoïstische motieven duikt ze daar het leven van haar moeder in. Tegen de verwachtingen in besteedt ze hierbij geen seconde aan het leren kennen van het leven van haar moeder en richt ze zich volledig op de rijkdommen die haar familie in de loop der tijd is verloren. De klopjacht naar het verloren goud houdt haar in zijn greep.
Waar het eerste seizoen van Russian Doll nog een speelse variant was van de alom bekende film Groundhog Day, lijkt het tweede seizoen eerder op een onsmakelijke orgie van Back to the Future, Indiana Jones en Sense8. De oppervlakkigheid waarmee Nadia de wereld van haar moeder in stapt is kenmerkend voor het verloop van de serie. Zo hard als ze aan haar gemiddeld vijftien sigaretten per afleveringen zuigt, zo hard wordt ook de sjeu uit de serie gezogen. De frisse tonen van Harry Nilsson maken plaats voor tonen in de tijdgeest van de jaren tachtig. En laten we eerlijk zijn, daar wordt toch niemand vrolijk van?
Het is bijna pijnlijk om te zien hoe het leuke karakter van Nadia, dat met succes wordt vertolkt door Natasha Lyonne, ondersneeuwt in de ingewikkelde verhaallijn van het tweede seizoen. Het is het gevoel dat je kan krijgen in een relatie die net te lang heeft geduurd, waarin je je gaat ergeren aan eigenschappen waar je eerst juist zo voor viel, dat gevoel roept de serie nu ook op. Het egoïstische randje, de talloze sigaretten, de vluchtige affaires; hoe leuk ze ook waren in het eerste seizoen, in het tweede seizoen voelt dit eerder als een herhaling van zetten met weinig verrassende perspectieven.
Russian Doll is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
