Recensie
Recensie Netflix-serie 'Santo'
Deze Spaans-Braziliaanse misdaadserie is op elk denkbaar vlak een rommeltje.
Regie: Vicente Amorim | Cast: Raúl Arévalo (Millán), Bruno Gagliasso (Cardona), Victoria Guerra (Bárbara), Greta Fernández (Susi), e.a. | Aantal afleveringen: 6 | Speelduur: 42-49 minuten | Jaar: 2022
Het is een veelgebruikt stijlmiddel in menig film en televisieserie: gegoochel met de tijdslijnen. Het kan een effectieve manier zijn om de verwarrende omstandigheden van een personage kracht bij te zetten. Ook kan gehannes met de chronologie ertoe leiden dat de spanning wordt opgebouwd, omdat een mysterie groter is als je nog niet precies weet hoe de vork in de steel zit. Een laatste functie is dat flashbacks kunnen helpen om de beweegredenen en emoties van personages te duiden.
Dat je spaarzaam met deze techniek om moet gaan wordt wel duidelijk in de zesdelige serie Santo, waarin alle bovengenoemde functies voorbijkomen. Je zou de regisseur en editors er haast van verdenken dat ze al hun gefilmde materiaal in de lucht hebben gegooid om het daarna lukraak van de grond te raken en achter elkaar te plakken.
Het verhaal wordt niet alleen verteld op twee locaties, vanuit twee personages, maar er wordt ook voortdurend heen en weer geschakeld tussen heden en verschillende momenten in het verleden. Om de chaos helemaal compleet te maken worden sommige scènes ook vaker verteld. Zelfs wanneer zaken samenkomen wordt het er niet beter op.
Het kan haast niet anders of het is een middel dat is ingezet om het vrij magere verhaal over de mysterieuze cocaïnehandelaar annex sekteleider Santo interessanter te maken dan het feitelijk is. Niemand weet hoe deze bruut eruitziet "“ zelfs zijn minnares Bárbara heeft nog nooit zijn gezicht gezien "“ maar half Brazilië zit achter hem aan.
Als de Braziliaanse crimineel Madrid aandoet staan de Spaanse autoriteiten onder leiding van de corrupte politierechercheur Millán op scherp. In Brazilië ondernam zijn collega Cardona pogingen om in het drugsnetwerk te infiltreren, waarbij zijn positie meerdere keren in gevaar wordt gebracht. Uiteindelijk belandt ook hij in Spanje, maar na te zijn toegetakeld door Santo's benden lijdt hij aan een fiks geval geheugenverlies. Ook al zo'n dankbaar maar afgezaagd verhaalelement.
En dan zijn er nog de onschuldige jongetjes die Santo ontvoert. Wat hij daarmee van plan is blijft onduidelijk, maar het moge helder zijn dat hij er niet voor terugdeinst de kinderen op brute wijze om te brengen en hun hersenen te verwijderen. Weten we meteen wat voor vlees we in de kuip hebben.
Dienstdoend regisseur Vicente Amorim gooit er vanaf de eerste minuut de vaart goed in. Dit leidt tot heftige toestanden, van martelingen tot verkoolde lijken, maar er is nauwelijks ruimte om de personages te leren kennen. Daar komen ook nog een boel verwikkelingen bij die alleen maar als bliksemafleiders dienen. Beide rechercheurs leggen het aan met verschillende dames, houden er hardhandige methodes op na en Millán staat zelfs open voor corruptie. Door de overdaad aan plotelementen en de chronologische warboel is de wanorde compleet.
Uiteindelijk leidt het er allemaal toe dan de identiteit van Santo vast moet komen te staan. Wie hij is zal niet een grote verrassing zijn. Vraag is of het je überhaupt nog iets kan schelen, al moet de echte doorzetter wel beloond worden. Santo is lastig door te komen, ondanks de uitstekende actiescènes en de treffend verbeelde troosteloze setting. Helaas staat als de aftiteling van de zesde aflevering over je scherm rolt de deur wagenwijd open voor een tweede seizoen. Laat dat maar zitten.
Santo is te zien bij Netflix.
Het is een veelgebruikt stijlmiddel in menig film en televisieserie: gegoochel met de tijdslijnen. Het kan een effectieve manier zijn om de verwarrende omstandigheden van een personage kracht bij te zetten. Ook kan gehannes met de chronologie ertoe leiden dat de spanning wordt opgebouwd, omdat een mysterie groter is als je nog niet precies weet hoe de vork in de steel zit. Een laatste functie is dat flashbacks kunnen helpen om de beweegredenen en emoties van personages te duiden.
Dat je spaarzaam met deze techniek om moet gaan wordt wel duidelijk in de zesdelige serie Santo, waarin alle bovengenoemde functies voorbijkomen. Je zou de regisseur en editors er haast van verdenken dat ze al hun gefilmde materiaal in de lucht hebben gegooid om het daarna lukraak van de grond te raken en achter elkaar te plakken.
Het verhaal wordt niet alleen verteld op twee locaties, vanuit twee personages, maar er wordt ook voortdurend heen en weer geschakeld tussen heden en verschillende momenten in het verleden. Om de chaos helemaal compleet te maken worden sommige scènes ook vaker verteld. Zelfs wanneer zaken samenkomen wordt het er niet beter op.
Het kan haast niet anders of het is een middel dat is ingezet om het vrij magere verhaal over de mysterieuze cocaïnehandelaar annex sekteleider Santo interessanter te maken dan het feitelijk is. Niemand weet hoe deze bruut eruitziet "“ zelfs zijn minnares Bárbara heeft nog nooit zijn gezicht gezien "“ maar half Brazilië zit achter hem aan.
Als de Braziliaanse crimineel Madrid aandoet staan de Spaanse autoriteiten onder leiding van de corrupte politierechercheur Millán op scherp. In Brazilië ondernam zijn collega Cardona pogingen om in het drugsnetwerk te infiltreren, waarbij zijn positie meerdere keren in gevaar wordt gebracht. Uiteindelijk belandt ook hij in Spanje, maar na te zijn toegetakeld door Santo's benden lijdt hij aan een fiks geval geheugenverlies. Ook al zo'n dankbaar maar afgezaagd verhaalelement.
En dan zijn er nog de onschuldige jongetjes die Santo ontvoert. Wat hij daarmee van plan is blijft onduidelijk, maar het moge helder zijn dat hij er niet voor terugdeinst de kinderen op brute wijze om te brengen en hun hersenen te verwijderen. Weten we meteen wat voor vlees we in de kuip hebben.
Dienstdoend regisseur Vicente Amorim gooit er vanaf de eerste minuut de vaart goed in. Dit leidt tot heftige toestanden, van martelingen tot verkoolde lijken, maar er is nauwelijks ruimte om de personages te leren kennen. Daar komen ook nog een boel verwikkelingen bij die alleen maar als bliksemafleiders dienen. Beide rechercheurs leggen het aan met verschillende dames, houden er hardhandige methodes op na en Millán staat zelfs open voor corruptie. Door de overdaad aan plotelementen en de chronologische warboel is de wanorde compleet.
Uiteindelijk leidt het er allemaal toe dan de identiteit van Santo vast moet komen te staan. Wie hij is zal niet een grote verrassing zijn. Vraag is of het je überhaupt nog iets kan schelen, al moet de echte doorzetter wel beloond worden. Santo is lastig door te komen, ondanks de uitstekende actiescènes en de treffend verbeelde troosteloze setting. Helaas staat als de aftiteling van de zesde aflevering over je scherm rolt de deur wagenwijd open voor een tweede seizoen. Laat dat maar zitten.
Santo is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
