Recensie
Recensie Disney+-serie 'The Bear' seizoen 2
Een smakelijke verdieping van de personages, met de chaos die het vorige seizoen heeft opgezet.
Regie: Christopher Storer, Joanna Calo, Ramy Youssef | Cast: Jeremy Allen White (Carmen "Carmy" Berzatto), Ebon Moss-Bachrach (Richard "Richie" Jerimovich), Ayo Edebiri (Sydney Adamu), Lionel Boyce (Marcus), Liza Colón-Zayas (Tina), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 25-64 minuten | Jaar: 2023
Een zenuwslopende verandering voor The Beef: chef Carmy wil de buurtsandwichshop in Chicago een nieuwe richting op sturen door er een hoogstaand restaurant van te maken. Het hele team werkt zich kapot, wat voor de nodige complexe interacties, spanning en zenuwen zorgt. Net als in het eerste seizoen van The Bear dus. De serie lijkt weinig te zeggen in haar verhaal, maar weet toch verdomd veel te communiceren in de stilte.
Qua plot had dit tweede seizoen geen tien afleveringen hoeven zijn, aangezien een groot deel voelt als filler. Er is geen groot en complex verhaal en in feite gaat het hele seizoen over de paar maanden voorafgaand aan de opening van het hernoemde restaurant The Bear. Maar de makers weten dit gegeven geweldig naar hun hand te zetten.
Zelfs als het tempo halverwege het seizoen wat inzakt, geeft de serie zo'n heldere inkijk in de personages dat veel kan worden vergeven. Het plot lijkt niet veel om het lijf te hebben, maar weet toch een heel seizoen te vullen. En zoals inmiddels van deze serie kan worden verwacht gaat tijdens de verbouwing natuurlijk alles fout wat maar fout kan gaan.
De toch al beperkte tijd die het keukenteam voor zichzelf heeft gesteld wordt al snel gekenmerkt door het vaak herhaalde motto "Every second counts". Het contrast tussen de hoge druk die de personages voelen en de rust die wordt genomen in de vertelling van het verhaal creëren een unieke kijkervaring. Dit komt het best tot zijn recht in de uitdieping van de personages en hun rariteiten. Het steengoede schrijf- en acteerwerk versterken dat alleen maar.
De hyperrealistische blik achter de schermen van een restaurant zal bij horecapersoneel voor veel herkenning zorgen, met name in de afleveringen die een individueel personage van dichtbij volgen. Dit resulteert in een grote variatie aan stijlen verdeeld over verschillende afleveringen. De variatie in cinematografie en muziek zorgt voor een rijke inleving in de psyche van het personages. Met het camerawerk en de audiomanipulatie wordt een hoop verteld over de personages, vaak meer dan in de oververhitte discussies die vaak terugkomen.
Het seizoen kent twee absolute hoogtepunten. Allereerst aflevering zes, die zich presenteert als een ware anti-kerstspecial. Waar kerstafleveringen series doorgaans een positief zijpad bieden, presenteert deze aflevering juist de realiteit van feestdagen: geschreeuw, haat-liefderelaties en complexe kringgesprekken bij een disfunctionele familie. Daarnaast wordt deze aflevering gebruikt voor zoveel mogelijk cameo's en dat zijn er een hoop geworden.
En dan is er de slotaflevering. Daarin krijgt niet alleen het verhaal de juiste afronding, maar komen ook alle stilistische keuzes die in eerdere afleveringen aan specifieke personages worden verbonden op passende wijze samen. De losse ervaringen worden samengebonden tot een prachtige kers op de taart. Alle smaken werken eindelijk samen en presenteren een (weliswaar chaotische) afsluiting van een ogenschijnlijk gescheiden seizoen.
Want ook als het hele seizoen met zijn stilistische keuzes voelt als stijl zonder inhoud, blijkt aan het einde dat alles onderdeel was van opbouw naar de laatste aflevering. Samen passen de stijlen in elkaar als de ingrediënten in de smakelijke gerechten van The Bear. Het seizoen gooit de hele tijd lijntjes uit en stelt gelukkig niet teleur in de uiteindelijke presentatie van de combinatie daarvan.
The Bear is te zien bij Disney+.
Een zenuwslopende verandering voor The Beef: chef Carmy wil de buurtsandwichshop in Chicago een nieuwe richting op sturen door er een hoogstaand restaurant van te maken. Het hele team werkt zich kapot, wat voor de nodige complexe interacties, spanning en zenuwen zorgt. Net als in het eerste seizoen van The Bear dus. De serie lijkt weinig te zeggen in haar verhaal, maar weet toch verdomd veel te communiceren in de stilte.
Qua plot had dit tweede seizoen geen tien afleveringen hoeven zijn, aangezien een groot deel voelt als filler. Er is geen groot en complex verhaal en in feite gaat het hele seizoen over de paar maanden voorafgaand aan de opening van het hernoemde restaurant The Bear. Maar de makers weten dit gegeven geweldig naar hun hand te zetten.
Zelfs als het tempo halverwege het seizoen wat inzakt, geeft de serie zo'n heldere inkijk in de personages dat veel kan worden vergeven. Het plot lijkt niet veel om het lijf te hebben, maar weet toch een heel seizoen te vullen. En zoals inmiddels van deze serie kan worden verwacht gaat tijdens de verbouwing natuurlijk alles fout wat maar fout kan gaan.
De toch al beperkte tijd die het keukenteam voor zichzelf heeft gesteld wordt al snel gekenmerkt door het vaak herhaalde motto "Every second counts". Het contrast tussen de hoge druk die de personages voelen en de rust die wordt genomen in de vertelling van het verhaal creëren een unieke kijkervaring. Dit komt het best tot zijn recht in de uitdieping van de personages en hun rariteiten. Het steengoede schrijf- en acteerwerk versterken dat alleen maar.
De hyperrealistische blik achter de schermen van een restaurant zal bij horecapersoneel voor veel herkenning zorgen, met name in de afleveringen die een individueel personage van dichtbij volgen. Dit resulteert in een grote variatie aan stijlen verdeeld over verschillende afleveringen. De variatie in cinematografie en muziek zorgt voor een rijke inleving in de psyche van het personages. Met het camerawerk en de audiomanipulatie wordt een hoop verteld over de personages, vaak meer dan in de oververhitte discussies die vaak terugkomen.
Het seizoen kent twee absolute hoogtepunten. Allereerst aflevering zes, die zich presenteert als een ware anti-kerstspecial. Waar kerstafleveringen series doorgaans een positief zijpad bieden, presenteert deze aflevering juist de realiteit van feestdagen: geschreeuw, haat-liefderelaties en complexe kringgesprekken bij een disfunctionele familie. Daarnaast wordt deze aflevering gebruikt voor zoveel mogelijk cameo's en dat zijn er een hoop geworden.
En dan is er de slotaflevering. Daarin krijgt niet alleen het verhaal de juiste afronding, maar komen ook alle stilistische keuzes die in eerdere afleveringen aan specifieke personages worden verbonden op passende wijze samen. De losse ervaringen worden samengebonden tot een prachtige kers op de taart. Alle smaken werken eindelijk samen en presenteren een (weliswaar chaotische) afsluiting van een ogenschijnlijk gescheiden seizoen.
Want ook als het hele seizoen met zijn stilistische keuzes voelt als stijl zonder inhoud, blijkt aan het einde dat alles onderdeel was van opbouw naar de laatste aflevering. Samen passen de stijlen in elkaar als de ingrediënten in de smakelijke gerechten van The Bear. Het seizoen gooit de hele tijd lijntjes uit en stelt gelukkig niet teleur in de uiteindelijke presentatie van de combinatie daarvan.
The Bear is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
