Recensie
Recensie SkyShowtime-serie 'Bupkis'
Deze absurdistische kijk in het veelbesproken leven van komiek en acteur Pete Davidson mist een genuanceerd randje.
Regie: Jason Orly, Oz Rodriguez | Cast: Pete Davidson (zichzelf), Edie Falco (Amy Davidson), Joe Pesci (Joe 'Poppy' Larocca), Philip Ettinger (Evan), Chase Sui Wonders (Nikki), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 23-32 minuten | Jaar: 2023
'Bupkis', een verbastering van het Jiddische woord 'bupkes', wordt meestal gebruikt om iets als onzin af te schrijven. Door elke aflevering van de gelijknamige serie te openen met het statement dat alles in de aflevering 'bupkis' is, creëren Pete Davidson en zijn team ruimte voor creatieve vrijheden. Wat volgt is een kijk in Davidsons gefictionaliseerde leven. Dit gebeurde eerder al in The King of Staten Island), maar ditmaal wordt gekozen voor de meest absurdistische invalshoek.
Het begint al meteen bij de allereerste scène, waarin een extreem verveelde Pete besluit om eens VR-porno uit te proberen. Tijdens zijn klungelige zoektocht naar lotion begint de VR-video op te warmen en wordt zijn moeder, die één verdieping hoger rustig de was doet, daar doorheen gemonteerd. Wanneer de pornografische immersie tot zijn climax komt, komt Petes moeder precies binnen met zijn schone was en staat ze natuurlijk recht in zijn vuurlinie. Met deze scène is de toon van de serie meteen gezet.
Bupkis heeft vaak de neiging om voor een lomp Amerikaanse, over de top komediestijl te gaan. Het overgrote deel van de humor is seksgerelateerd en doet niets om het publieke aanzien van Davidson te verbeteren. In contrast tot deze simpele grappen heeft elke aflevering wel minimaal één moment dat een oprechte schaterlach kan produceren. Een klein maar perfect getimed grapje, een sprekende blik of perfecte fysieke komedie halen eigenhandig de kwaliteit van het geheel omhoog.
Wat opvalt is dat deze momenten meestal niets met de hoofdpersoon te maken hebben. De serie neemt een andere toon aan wanneer Davidson niet te zien is, wat eigenlijk ook niet zo vreemd is gezien de waslijst aan cameo's. Grote komieken worden tegenover elkaar gezet en proberen elkaar constant te overtreffen. De serie valt niet per se dood als deze weer op Pete focust, maar leeft wel elke keer op wanneer bijvoorbeeld Poppy (Joe Pesci) en Roy (Brad Garrett) elkaar weer eens zitten te pesten.
Naast de extreem getalenteerde cast zorgt de afwisselende stijl van elke aflevering voor een frisse invalshoek. Met de korte loop van het seizoen blijft de serie niet hangen in een droge vertelling van Davidsons levensverhaal, maar worden verschillende genres gebruikt om de vertelling te versterken. Zo is er een Fast & Furious-aflevering in Florida en een neo-noiraflevering in een afkickkliniek, maar ook een waarin wordt teruggekeken op Davidsons bewogen jeugd.
En het is deze nostalgieaflevering waarin het vermenselijken van het mediapersoonlijkheid 'Pete Davidson' het meest genuanceerd wordt aangepakt. Petes jeugd is vrij traumatiserend, nadat zijn vader met 9/11 komt te overlijden. In deze aflevering wordt duidelijk gemaakt dat het leven al heel snel weer 'normaal' moest verdergaan, in dit geval met een bruiloft van familieleden. Zijn interne conflicten, die de rest van het seizoen terugkomen, worden door de pure ogen van een jonge Pete voor het eerst gevoeld en verwoord.
Als deze gevoelens beter door de rest van de serie waren verweven, had dit daadwerkelijk een ander beeld kunnen geven van de komiek. Helaas voelt het constant alsof Davidson niet helemaal weet hoe hij zichzelf in de serie wil profileren. Hij wordt nog steeds onnodig vaak in beeld gebracht als een sukkeltje, waarmee de serie het kleine beetje opgebouwde nuance verliest. Pas in de laatste aflevering wordt er weer aandacht besteed aan de introspectieve kant van Davidson. Hopelijk biedt het recent bevestigde vervolgseizoen meer van dergelijke uitdieping.
Bupkis is te zien bij SkyShowtime.
'Bupkis', een verbastering van het Jiddische woord 'bupkes', wordt meestal gebruikt om iets als onzin af te schrijven. Door elke aflevering van de gelijknamige serie te openen met het statement dat alles in de aflevering 'bupkis' is, creëren Pete Davidson en zijn team ruimte voor creatieve vrijheden. Wat volgt is een kijk in Davidsons gefictionaliseerde leven. Dit gebeurde eerder al in The King of Staten Island), maar ditmaal wordt gekozen voor de meest absurdistische invalshoek.
Het begint al meteen bij de allereerste scène, waarin een extreem verveelde Pete besluit om eens VR-porno uit te proberen. Tijdens zijn klungelige zoektocht naar lotion begint de VR-video op te warmen en wordt zijn moeder, die één verdieping hoger rustig de was doet, daar doorheen gemonteerd. Wanneer de pornografische immersie tot zijn climax komt, komt Petes moeder precies binnen met zijn schone was en staat ze natuurlijk recht in zijn vuurlinie. Met deze scène is de toon van de serie meteen gezet.
Bupkis heeft vaak de neiging om voor een lomp Amerikaanse, over de top komediestijl te gaan. Het overgrote deel van de humor is seksgerelateerd en doet niets om het publieke aanzien van Davidson te verbeteren. In contrast tot deze simpele grappen heeft elke aflevering wel minimaal één moment dat een oprechte schaterlach kan produceren. Een klein maar perfect getimed grapje, een sprekende blik of perfecte fysieke komedie halen eigenhandig de kwaliteit van het geheel omhoog.
Wat opvalt is dat deze momenten meestal niets met de hoofdpersoon te maken hebben. De serie neemt een andere toon aan wanneer Davidson niet te zien is, wat eigenlijk ook niet zo vreemd is gezien de waslijst aan cameo's. Grote komieken worden tegenover elkaar gezet en proberen elkaar constant te overtreffen. De serie valt niet per se dood als deze weer op Pete focust, maar leeft wel elke keer op wanneer bijvoorbeeld Poppy (Joe Pesci) en Roy (Brad Garrett) elkaar weer eens zitten te pesten.
Naast de extreem getalenteerde cast zorgt de afwisselende stijl van elke aflevering voor een frisse invalshoek. Met de korte loop van het seizoen blijft de serie niet hangen in een droge vertelling van Davidsons levensverhaal, maar worden verschillende genres gebruikt om de vertelling te versterken. Zo is er een Fast & Furious-aflevering in Florida en een neo-noiraflevering in een afkickkliniek, maar ook een waarin wordt teruggekeken op Davidsons bewogen jeugd.
En het is deze nostalgieaflevering waarin het vermenselijken van het mediapersoonlijkheid 'Pete Davidson' het meest genuanceerd wordt aangepakt. Petes jeugd is vrij traumatiserend, nadat zijn vader met 9/11 komt te overlijden. In deze aflevering wordt duidelijk gemaakt dat het leven al heel snel weer 'normaal' moest verdergaan, in dit geval met een bruiloft van familieleden. Zijn interne conflicten, die de rest van het seizoen terugkomen, worden door de pure ogen van een jonge Pete voor het eerst gevoeld en verwoord.
Als deze gevoelens beter door de rest van de serie waren verweven, had dit daadwerkelijk een ander beeld kunnen geven van de komiek. Helaas voelt het constant alsof Davidson niet helemaal weet hoe hij zichzelf in de serie wil profileren. Hij wordt nog steeds onnodig vaak in beeld gebracht als een sukkeltje, waarmee de serie het kleine beetje opgebouwde nuance verliest. Pas in de laatste aflevering wordt er weer aandacht besteed aan de introspectieve kant van Davidson. Hopelijk biedt het recent bevestigde vervolgseizoen meer van dergelijke uitdieping.
Bupkis is te zien bij SkyShowtime.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
