Recensie
Recensie Netflix-serie 'Captivating the King'
Zuid-Koreaanse historisch soap mixt complexe paleisintriges met sentimenteel en ongeloofwaardig liefdesverhaal.
Regie: Nam-guk Cho | Cast: Jung-suk Jo (grootprins Jinhan), Se-kyung Shin (He-soo Kang), Shin-young Lee (Myung-ha Kim), Dae-hoon Choi (Yi Seon), Sung-ha Jo (Jong-bae Kim), e.a. | Afleveringen: 16 | Speelduur: 65-77 minuten. | Jaar: 2024
In Zuid-Korea zijn ze dol op historische soaps. Met Captivating the King stuurt Netflix een heel prestigieuze de wereld rond. Deze verzorgde serie zal met haar ingenieus bedachte paleisintriges. zeker fans winnen, alleen moeten die wel eerst voorbij de complexe context en een tenenkrommend liefdesverhaal. De protagonist wordt immers verliefd op een go-speler en ziet niet dat het een vrouw is. Alsof Beyoncé een cowboyhoed opzet en iedereen denkt dat ze een man is. Moeilijk te slikken.
Wie een geschiedenisles in een soap zoekt, zal die in Captivating the King vinden. Maar je moet wel je aandacht erbij houden en waarschijnlijk Wikipedia raadplegen. De makers vertikken het immers om bij de start de historische achtergrond duidelijk te maken. Waarschijnlijk omdat Zuid-Koreanen daar op school al in worden onderwezen.
Het verhaal speelt zich af in 1636, een belangrijk jaar in de Koreaanse geschiedenis. De Chinese Qing-dynastie heeft net haar keizer gekroond en de legers rukken op om de Ming-dynastie te verdrijven. Maar het Joseon-koninkrijk, zoals het Koreaanse rijk destijds heette, verbond zich aan de Mings. Door een verloren veldslag tegen de Qings wordt het Koreaanse schiereiland een protectoraat van China en moet de Joseon-koning de banden met de Mings verbreken.
Een van de gevolgen van een vredesakkoord is de verbanning van grootprins Jinhan naar China. Als broer van de Joseon-koning dient hij als gijzelaar van de Qings om de vorst onder controle te houden. Pas wanneer vele maanden later een nieuw compromis wordt bereikt, mag de prins terugkeren. Maar de koning is paranoïde en ziek en een deel van de regering beschouwt Jinhan als een mogelijke Qing-spion. Intussen hoopt de koningin-moeder dat Jinhan, haar zoon, zo snel mogelijk koning wordt, terwijl de koningin koste wat kost haar piepjonge zoon op de troon wil krijgen.
Dit krijg je allemaal mee in een deel van de eerste aflevering, maar deze informatie dient enkel om context te geven aan de kern van de serie: het liefdesverhaal. Jinhan kruist namelijk het pad van een geheimzinnige go-speler die hem fascineert. In werkelijkheid is deze gokker Kang, dochter van de adviseur van de koning, die er een eigen agenda op nahoudt: geld verzamelen om gijzelaars in China vrij te kopen. De jonge vrouw wordt uiteraard smoorverliefd op Jinhan, terwijl de grootprins kampt met gevoelens die hij niet begrijpt.
De paleisintriges zijn leuk om te volgen. Meer dan zeventien uur vol wendingen is beslist indrukwekkend. Een ander boeiend aspect is het bordspel go, in het Koreaans baduk, dat werkt als metafoor voor de verhoudingen tussen de verschillende personages. Maar de scènes met het hypersentimentele liefdesverhaal, begeleid door vreselijke muzak, worden traag uitgemolken en zijn ronduit lachwekkend. Herkent echt niemand in de bloedmooie Kang een vrouw? Suspension of disbelief is hier wat te veel gevraagd.
Bovendien benaderen de makers die liefdesrelatie zo kuis en conservatief dat je er bijna aan gaat twijfelen of deze serie wel echt afkomstig is uit het land met soms hondsbrutale actie- en horrorfilms. Op de lange duur begint dat liefdesverhaal te enerveren en te vervelen. Je hoopt in bepaalde afleveringen zo snel mogelijk terug te keren naar de paleisintriges, maar nee, de regisseur blijft kleven op de schuchtere en verliefde blikken en laat de onuitstaanbare pianomuziek flink aanzwellen. Enkel soapliefhebbers zullen bij het aanschouwen van zo veel hartstocht in vervoering geraken.
De serie zal vast ook in de smaak vallen bij wie van gepraat houdt. Op enkele zeer zeldzame actiemomenten na worden de intriges uitvoerig uitgelegd via oeverloze dialogen tussen het exponentieel groeiende aantal personages. Halverwege de serie dien je minstens dertig belangrijke spelers uit elkaar te houden, wat niet zo gemakkelijk is omdat ze vaak hetzelfde uniform dragen. Over camerawerk, belichting, kostuums en decors valt er echter weinig negatiefs te vertellen. Er is duidelijk niet op een Zuid-Koreaanse won meer of minder gekeken.
Captivating the King is te zien bij Netflix.
In Zuid-Korea zijn ze dol op historische soaps. Met Captivating the King stuurt Netflix een heel prestigieuze de wereld rond. Deze verzorgde serie zal met haar ingenieus bedachte paleisintriges. zeker fans winnen, alleen moeten die wel eerst voorbij de complexe context en een tenenkrommend liefdesverhaal. De protagonist wordt immers verliefd op een go-speler en ziet niet dat het een vrouw is. Alsof Beyoncé een cowboyhoed opzet en iedereen denkt dat ze een man is. Moeilijk te slikken.
Wie een geschiedenisles in een soap zoekt, zal die in Captivating the King vinden. Maar je moet wel je aandacht erbij houden en waarschijnlijk Wikipedia raadplegen. De makers vertikken het immers om bij de start de historische achtergrond duidelijk te maken. Waarschijnlijk omdat Zuid-Koreanen daar op school al in worden onderwezen.
Het verhaal speelt zich af in 1636, een belangrijk jaar in de Koreaanse geschiedenis. De Chinese Qing-dynastie heeft net haar keizer gekroond en de legers rukken op om de Ming-dynastie te verdrijven. Maar het Joseon-koninkrijk, zoals het Koreaanse rijk destijds heette, verbond zich aan de Mings. Door een verloren veldslag tegen de Qings wordt het Koreaanse schiereiland een protectoraat van China en moet de Joseon-koning de banden met de Mings verbreken.
Een van de gevolgen van een vredesakkoord is de verbanning van grootprins Jinhan naar China. Als broer van de Joseon-koning dient hij als gijzelaar van de Qings om de vorst onder controle te houden. Pas wanneer vele maanden later een nieuw compromis wordt bereikt, mag de prins terugkeren. Maar de koning is paranoïde en ziek en een deel van de regering beschouwt Jinhan als een mogelijke Qing-spion. Intussen hoopt de koningin-moeder dat Jinhan, haar zoon, zo snel mogelijk koning wordt, terwijl de koningin koste wat kost haar piepjonge zoon op de troon wil krijgen.
Dit krijg je allemaal mee in een deel van de eerste aflevering, maar deze informatie dient enkel om context te geven aan de kern van de serie: het liefdesverhaal. Jinhan kruist namelijk het pad van een geheimzinnige go-speler die hem fascineert. In werkelijkheid is deze gokker Kang, dochter van de adviseur van de koning, die er een eigen agenda op nahoudt: geld verzamelen om gijzelaars in China vrij te kopen. De jonge vrouw wordt uiteraard smoorverliefd op Jinhan, terwijl de grootprins kampt met gevoelens die hij niet begrijpt.
De paleisintriges zijn leuk om te volgen. Meer dan zeventien uur vol wendingen is beslist indrukwekkend. Een ander boeiend aspect is het bordspel go, in het Koreaans baduk, dat werkt als metafoor voor de verhoudingen tussen de verschillende personages. Maar de scènes met het hypersentimentele liefdesverhaal, begeleid door vreselijke muzak, worden traag uitgemolken en zijn ronduit lachwekkend. Herkent echt niemand in de bloedmooie Kang een vrouw? Suspension of disbelief is hier wat te veel gevraagd.
Bovendien benaderen de makers die liefdesrelatie zo kuis en conservatief dat je er bijna aan gaat twijfelen of deze serie wel echt afkomstig is uit het land met soms hondsbrutale actie- en horrorfilms. Op de lange duur begint dat liefdesverhaal te enerveren en te vervelen. Je hoopt in bepaalde afleveringen zo snel mogelijk terug te keren naar de paleisintriges, maar nee, de regisseur blijft kleven op de schuchtere en verliefde blikken en laat de onuitstaanbare pianomuziek flink aanzwellen. Enkel soapliefhebbers zullen bij het aanschouwen van zo veel hartstocht in vervoering geraken.
De serie zal vast ook in de smaak vallen bij wie van gepraat houdt. Op enkele zeer zeldzame actiemomenten na worden de intriges uitvoerig uitgelegd via oeverloze dialogen tussen het exponentieel groeiende aantal personages. Halverwege de serie dien je minstens dertig belangrijke spelers uit elkaar te houden, wat niet zo gemakkelijk is omdat ze vaak hetzelfde uniform dragen. Over camerawerk, belichting, kostuums en decors valt er echter weinig negatiefs te vertellen. Er is duidelijk niet op een Zuid-Koreaanse won meer of minder gekeken.
Captivating the King is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
