Recensie
'La Última Noche en Tremor': zijn die waanbeelden eigenlijk visioenen?
Prikkelende psychologische thriller had geprofiteerd van een subtielere stijl en een meer overtuigende hoofdrolspeler.
Regie: Oriol Paulo | Cast: Javier Rey (Álex de la Fuente), Ana Polvorosa (Judy Garmendia), Carla Quílez (Bea de la Fuente), Pilar Castro (María Vargas), Guillermo Toledo (Leo Bazán) e.a.| Afleveringen: 8 | Speelduur: 57-82 minuten | Jaar: 2024
Films en series zijn prachtige vehikels voor het verbeelden van dingen die we moeilijk kunnen verklaren. In het epische drama Magnolia vallen er tegen het einde ineens hordes kikkers uit de lucht, in de psychologische thrillerserie La Última Noche en Tremor zijn het vissen. Deze stortvloed is een onderdeel van een reeks terugkerende waanbeelden, die de verontruste Álex vertellen dat zijn geliefden gevaar lopen. Of zijn die levensechte flitsen dan toch visioenen en moeten we ook als kijkers onze indruk bijstellen?
Plaats van handeling is Tremor, een rustiek vissersdorpje – jawel – waar de hoofdpersoon is neergestreken om bij te komen van een echtscheiding en een roerige werkperiode. Voor Álex' ex-partner Paula was een ontspoorde slaapwandelsessie de druppel die de emmer deed overlopen. De openingsscène van de miniserie laat zien hoe de begaafde pianist een serieuze kwetsuur oploopt als hij in het holst van de nacht in ijlende toestand achter de toetsen plaatsneemt.
Voordat Álex in Tremor arriveerde, was hij een bekroonde filmcomponist die de projecten voor het uitzoeken had. In theorie kan hij na zijn retraite nog altijd de draad weer oppakken, maar gebeurtenissen uit het verleden spelen zijn creatieve geest parten en verhinderen hem om zich in zijn muziek te verliezen. Het helpt daarbij niet dat het prikkelbare genie bij een vorig project is uitgevallen tegen een regisseur, omdat hij zijn emoties niet langer in bedwang wist te houden.
Regisseur Oriol Paulo, eerder verantwoordelijk voor de Netflix-miniserie El Inocente, en zijn medeschrijvers Lara Sendim en Jordi Vallejo laten bij het doorspitten van Álex' traumatische verleden geen steen onaangeroerd. Na zijn komst in Tremor wordt zijn creatieve geest getart door levensechte visioenen, die hem niet alleen in contact brengen met de (nabije) toekomst maar ook verband houden met zijn meest pijnlijke herinneringen. Dit mentale proces belandt in een heuse stroomversnelling wanneer zijn lichaam tijdens een storm wordt getroffen door de bliksem.
Het is jammer om te moeten vaststellen dat juist de eerste aflevering van La Última Noche en Tremor het meest tot de verbeelding spreekt. De natuurschone setting, Álex' muzikale achtergrond en het ontwrichtende droommysterie beloven veel goeds. En wanneer de nieuwkomer in het dorpje een eerste keer wakker schrikt van de regen, is de spanning nog volop aanwezig. Helaas zorgt de uitwerking van het vervolg ervoor dat de miniserie geleidelijk aan klasse inboet.
Al vanaf de eerste aflevering zijn er volop flashbacks die in Álex' verleden graven, waarbij zowel de kijker als de hoofdpersoon en zijn omgeving er werk aan hebben om de puzzelstukjes te leggen. In eerste instantie zijn die flashbacks innemend, zeker nadat Álex een angstaanjagend visioen over zijn nieuwe vriendin Judy (een uitstekende Ana Polvorosa) heeft gehad. Maar op termijn krijgt Paulo er een handje van om Álex' herinneringen in ferm gemonteerde flitsen te blijven herhalen. Net zo vaak tot ze niet alleen bij de getormenteerde hoofdpersoon op de zenuwen beginnen te werken, maar ook bij de kijker.
Overdaad schaadt, en Javier Rey heeft in zijn vertolking van Álex de schijn tegen. Waar zijn tegenspeelster indruk maakt door haar zwaarste scènes met lef en zonder overacting te dragen, lijkt Rey als drama-acteur maar één stand te hebben. Zodra zijn emoties de overhand krijgen, welt er een permanente traan op, krimpt zijn gezicht ineen en komt hij nóg maar eens met dezelfde hysterische smeekbede. Gaan zijn geliefden en de rechtsdienaars hem dan eíndelijk geloven?
Dat de vertelling en het acteerwerk zo zijn aangezet, maken het ironisch genoeg lastiger om continu bij de les te blijven. Zeker wanneer de makers het breukvlak van geloof en wetenschap verkennen (en de knipogen naar de psychoanalyse niet van de lucht zijn) lijkt het even alsof de makers de duiding van Álex' psychologische staat meer gewicht willen meegeven, maar richting de slotaflevering verschuift de aandacht toch weer naar het opzetten van grootse wendingen.
Het is zonde dat de makers die wendingen nodig denken te hebben om te blijven boeien; in thrillers met veel dramatiek volstaat het meestal juist om op gezette momenten ook de rust te bewaren. De eerste helft van de miniserie heeft die momenten nog wel, de tweede helft nauwelijks. De tragische opbouw naar de uitgesmeerde climax is Paulo klaarblijkelijk goud waard.
Voor een eerste kijkbeurt kan La Última Noche en Tremor er qua spanning mee door, maar als de man die normaal de mooiste melodieën produceert voor de zoveelste keer dezelfde valse noot speelt, voelt het dan toch als een beproeving om dit Spaanse plotlabyrint te moeten bingen. Is Álex het die langzaam gek wordt of ben ik het?
La Última Noche en Tremor is te zien bij Netflix.
Films en series zijn prachtige vehikels voor het verbeelden van dingen die we moeilijk kunnen verklaren. In het epische drama Magnolia vallen er tegen het einde ineens hordes kikkers uit de lucht, in de psychologische thrillerserie La Última Noche en Tremor zijn het vissen. Deze stortvloed is een onderdeel van een reeks terugkerende waanbeelden, die de verontruste Álex vertellen dat zijn geliefden gevaar lopen. Of zijn die levensechte flitsen dan toch visioenen en moeten we ook als kijkers onze indruk bijstellen?
Plaats van handeling is Tremor, een rustiek vissersdorpje – jawel – waar de hoofdpersoon is neergestreken om bij te komen van een echtscheiding en een roerige werkperiode. Voor Álex' ex-partner Paula was een ontspoorde slaapwandelsessie de druppel die de emmer deed overlopen. De openingsscène van de miniserie laat zien hoe de begaafde pianist een serieuze kwetsuur oploopt als hij in het holst van de nacht in ijlende toestand achter de toetsen plaatsneemt.
Voordat Álex in Tremor arriveerde, was hij een bekroonde filmcomponist die de projecten voor het uitzoeken had. In theorie kan hij na zijn retraite nog altijd de draad weer oppakken, maar gebeurtenissen uit het verleden spelen zijn creatieve geest parten en verhinderen hem om zich in zijn muziek te verliezen. Het helpt daarbij niet dat het prikkelbare genie bij een vorig project is uitgevallen tegen een regisseur, omdat hij zijn emoties niet langer in bedwang wist te houden.
Regisseur Oriol Paulo, eerder verantwoordelijk voor de Netflix-miniserie El Inocente, en zijn medeschrijvers Lara Sendim en Jordi Vallejo laten bij het doorspitten van Álex' traumatische verleden geen steen onaangeroerd. Na zijn komst in Tremor wordt zijn creatieve geest getart door levensechte visioenen, die hem niet alleen in contact brengen met de (nabije) toekomst maar ook verband houden met zijn meest pijnlijke herinneringen. Dit mentale proces belandt in een heuse stroomversnelling wanneer zijn lichaam tijdens een storm wordt getroffen door de bliksem.
Gerelateerd nieuws
Het is jammer om te moeten vaststellen dat juist de eerste aflevering van La Última Noche en Tremor het meest tot de verbeelding spreekt. De natuurschone setting, Álex' muzikale achtergrond en het ontwrichtende droommysterie beloven veel goeds. En wanneer de nieuwkomer in het dorpje een eerste keer wakker schrikt van de regen, is de spanning nog volop aanwezig. Helaas zorgt de uitwerking van het vervolg ervoor dat de miniserie geleidelijk aan klasse inboet.
Al vanaf de eerste aflevering zijn er volop flashbacks die in Álex' verleden graven, waarbij zowel de kijker als de hoofdpersoon en zijn omgeving er werk aan hebben om de puzzelstukjes te leggen. In eerste instantie zijn die flashbacks innemend, zeker nadat Álex een angstaanjagend visioen over zijn nieuwe vriendin Judy (een uitstekende Ana Polvorosa) heeft gehad. Maar op termijn krijgt Paulo er een handje van om Álex' herinneringen in ferm gemonteerde flitsen te blijven herhalen. Net zo vaak tot ze niet alleen bij de getormenteerde hoofdpersoon op de zenuwen beginnen te werken, maar ook bij de kijker.
Overdaad schaadt, en Javier Rey heeft in zijn vertolking van Álex de schijn tegen. Waar zijn tegenspeelster indruk maakt door haar zwaarste scènes met lef en zonder overacting te dragen, lijkt Rey als drama-acteur maar één stand te hebben. Zodra zijn emoties de overhand krijgen, welt er een permanente traan op, krimpt zijn gezicht ineen en komt hij nóg maar eens met dezelfde hysterische smeekbede. Gaan zijn geliefden en de rechtsdienaars hem dan eíndelijk geloven?
Dat de vertelling en het acteerwerk zo zijn aangezet, maken het ironisch genoeg lastiger om continu bij de les te blijven. Zeker wanneer de makers het breukvlak van geloof en wetenschap verkennen (en de knipogen naar de psychoanalyse niet van de lucht zijn) lijkt het even alsof de makers de duiding van Álex' psychologische staat meer gewicht willen meegeven, maar richting de slotaflevering verschuift de aandacht toch weer naar het opzetten van grootse wendingen.
Het is zonde dat de makers die wendingen nodig denken te hebben om te blijven boeien; in thrillers met veel dramatiek volstaat het meestal juist om op gezette momenten ook de rust te bewaren. De eerste helft van de miniserie heeft die momenten nog wel, de tweede helft nauwelijks. De tragische opbouw naar de uitgesmeerde climax is Paulo klaarblijkelijk goud waard.
Voor een eerste kijkbeurt kan La Última Noche en Tremor er qua spanning mee door, maar als de man die normaal de mooiste melodieën produceert voor de zoveelste keer dezelfde valse noot speelt, voelt het dan toch als een beproeving om dit Spaanse plotlabyrint te moeten bingen. Is Álex het die langzaam gek wordt of ben ik het?
La Última Noche en Tremor is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.