HBO Max-serie 'The White Lotus' seizoen 3: nieuwe onverwachte wendingen van Mike White

Regie: Mike White | Cast: Aimee Lou Wood (Chelsea), Walton Goggins (Rick), Jason Isaacs (Timothy Ratliff), Parker Posey (Victoria Ratliff), Carrie Coon (Laurie), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 59-87 minuten | Jaar: 2025

Mike White brengt weer een sterrencast bijeen voor de meest losbandige televisie. Waar de voorgaande seizoenen van The White Lotus al behoorlijk ver gingen, doet het derde seizoen er nog een schepje bovenop. En dat met het prachtige Thailand, vol wild en cultuur, als decor voor de rijkste mensen ter wereld. Met onverwachte morele kronkelingen als gevolg.

Ook seizoen drie draait om een moordmysterie waarin elk personage dader of slachtoffer kan zijn. Na een paar geloste schoten in de eerste scène wordt gedurende het seizoen langzaam een web van opties gesponnen. Of het, net als de eerdere seizoenen, enkel aan toeval wordt overgelaten, of dat er nu wel een legitieme oorzaak achter de schoten zit, wordt over de acht afleveringen uitgesmeerd.

Naast een paar terugkerende acteurs, een perfecte combinatie van gevestigde en opkomende acteurs. Mede door deze samenwerking weten ze allemaal het beste uit elkaar te halen: de groenere acteurs worden uitgedaagd om het onderste uit de kan te halen, terwijl de doorgewinterde acteurs juist uit hun norm moeten treden. Wat volgt is een krankzinnige melange, die de bizarre verhaallijnen enkel meer uitvergroot.

Wederom is er een perfecte mix van acteurs aangetrokken. De voornaamste rollen zijn voor Aimee Lou Wood en Walter Goggins als spirituele goeddoener Chelsea en haar veel oudere partner. Leslie Bibb, Carrie Coon en Michelle Monaghan spelen een venijnig trio achterbakse besties, Patrick Schwarzenegger is toepasselijk gecast als stereotiepe 'gymbro' en voor fysieke komedie en oneliners staat de altijd bedwelmde Parker Posey paraat. De totaal losgeslagen rol van Sam Rockwell moet vooral worden ervaren.

Vergeleken met de eerste twee seizoenen is deze Thaise editie van The White Lotus meer een 'slow burn'. Niet alleen is er een groter aantal afleveringen, ook de afleveringen zelf rekken de lengte flink op. Daarmee wordt uitgebreid de tijd genomen om de uiteenlopende verhaallijnen en de eigenaardige personages uit te diepen. Tot en met de slotaflevering, die de lengte van een film heeft, blijven White en zijn cast kwaliteit leveren.

Met al deze ruimte worden complexe relaties van vaak stereotiepe personages in al hun vormen gedeeld: zoals familie Ratliff en hun suggestieve verhoudingen, een haat-liefde-relatie tussen drie jeugdvriendinnen, de spirituele relatie van Chelsea en Rick, om er een paar uit te lichten. Maar bij elk personage borrelt er conflict onder het oppervlak, zelfs als ze een geringe achtergrondrol spelen.

Wel heeft het verhaal door het grote scala personages wat gaten, die niet worden beantwoord. En hoewel niet alles uitgelegd moet worden, om ambiguïteit en interpretatie van de kijker vrij te laten, vormen zich hier toch een aantal losse eindjes. Zo zouden Victoria en Kate elkaar al kennen; dit wordt uitvoerig geïntroduceerd, maar blijft hier vervolgens op steken. Of het grote belang dat bij Mook wordt gelegd, maar waar uiteindelijk weinig van terecht komt.

Hoewel dit geen integrale plotpunten zijn, voelt het toch wat slordig aan en zou het seizoen nog veel meer verdieping kunnen krijgen. Maar het uiteindelijke genot, zoals gewend, van The White Lotus zit hem in de interacties en alle uitersten waar deze miljonairs naartoe durven te gaan om hun eigen hachje te redden. Want geld maakt zeker niet gelukkig, maar het kan wel een hoop problemen afkopen.