Recensie
SkyShowtime-serie '1923' seizoen 2: spectaculaire ode aan de pioniersvrouw
Taylor Sheridan levert een onvergetelijk seizoen af met een epische, retespannende afsluiter.
Regie: Ben Richardson | Cast: Harrison Ford (Jacob Dutton), Helen Mirren (Cara Dutton), Brandon Sklenar (Spencer Dutton), Julia Schlaepfer (Alexandra), Jerome Flynn (Banner Creighton), Darren Mann (Jack Dutton), Timothy Dalton (Donald Whitfield), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 50-111 minuten | Jaar: 2025
De laatste seizoenen van Yellowstone lieten te wensen over, maar het creatieve brein Taylor Sheridan nam revanche met de spin-offs 1883 en 1923. Het tweede seizoen van laatstgenoemde serie is ronduit de beste van zijn westernmelodrama's. Niet alleen komt het monumentale goed tot uiting – het budget van dertig miljoen per aflevering is op alle niveaus zichtbaar – maar ook het acteren is voortreffelijk. Maar bovenal blijkt dat Sheridan heftige scènes en knappe, spannende en verrassende ontknopingen kan schrijven. Meer hiervan, Taylor!
Het tweede seizoen van 1923 bevat vier even sterke verhaallijnen. In Montana proberen Jacob en Cara Dutton hun ranch uit handen te houden van Donald Whitfield, een Brit voor wie ontaarde seks en business op gelijke hoogte staan. Intussen proberen Spencer en Alexandra, nadat ze gescheiden werden, elk voor zich Montana te bereiken. Terwijl Spencer betrokken raakt bij de Drooglegging, wordt Alexandra tijdens haar tocht belaagd door seksistische ambtenaren, brutale dieven, verkrachters en de onvoorspelbare natuur. Daarnaast is de inheemse Teonna Rainwater op de vlucht voor een extreem racistisch sheriff en een fundamentalistische priester.
Meer dan in het vorige seizoen heeft Sheridan aandacht voor wat vrouwen in het toen nog extreem wetteloze Wilde Westen moesten verdragen. Cruciaal daarbij is de relatie tussen Cara, de geharde pioniersvrouw, en Elizabeth, Jack Duttons geliefde die het harde leven nog moet accepteren. Via Alexandra ervaren we dat vrouwen in 1923 voortdurend het doelwit van agressie zijn. Maar het is Teonna Rainwater die het hardst lijdt. Als indiaanse in het Amerika van honderd jaar geleden wordt ze door vele blanke Amerikanen beschouwd als 'missing link' tussen de wildernis en de beschaving.
Die opvallend feministische insteek maakt van seizoen twee zeker een topper. De kritiek op Sheridan dat hij een promotor zou zijn van Trump-Amerika gaat dus niet op. Uiteraard bevatten Yellowstone en de spin-offs staaltjes van machismo. Maar wat wil je, die kerels zijn cowboys. Maar de sterke personages in 1923 zijn de vrouwen. Ze wordt achtervolgd, bestolen, mishandeld, verkracht of vermoord, maar ze blijven overeind. Symbolisch is de scène waarin Cara, en niet Jacob – op de koop toe vertolkt door held der helden Harrison Ford – een razend monster neerschiet.
En dan is er die geweldige, bijna twee uur durende slotaflevering. Sheridan biedt daarin alles wat je van een westernmelodrama mag verwachten: epische landschappen, chaotisch verlopende shootouts, belegeringen, romantische en tragische liefde, belangrijke personages die bij bosjes sneuvelen, meedogenloze slechteriken en charismatische, maar wraakzuchtige helden. De eerste zes afleveringen van het seizoen zijn stevig, maar blijken slechts een aanloop naar een nazinderende climax die je geen adempauze laat en alle andere climaxen van Sheridan-series doet verbleken.
Sheridans heeft het westerngenre mooi opgefrist, maar zijn succes is geen toeval. Hij kan superieur melodrama schrijven en heeft een neus voor goede casting: Harrison Ford en Helen Mirren zijn perfect als geharde pioniers en Brandon Sklenar en Julia Schlaepfer de gedroomde reïncarnatie van de romantische koppels uit het oude Hollywood. Met 1923 toont Sheridan het toppunt van zijn kunnen. En nu maar afwachten of de volgende Yellowstone-spin-off, 1944, ook zo'n topper zal worden.
De laatste seizoenen van Yellowstone lieten te wensen over, maar het creatieve brein Taylor Sheridan nam revanche met de spin-offs 1883 en 1923. Het tweede seizoen van laatstgenoemde serie is ronduit de beste van zijn westernmelodrama's. Niet alleen komt het monumentale goed tot uiting – het budget van dertig miljoen per aflevering is op alle niveaus zichtbaar – maar ook het acteren is voortreffelijk. Maar bovenal blijkt dat Sheridan heftige scènes en knappe, spannende en verrassende ontknopingen kan schrijven. Meer hiervan, Taylor!
Het tweede seizoen van 1923 bevat vier even sterke verhaallijnen. In Montana proberen Jacob en Cara Dutton hun ranch uit handen te houden van Donald Whitfield, een Brit voor wie ontaarde seks en business op gelijke hoogte staan. Intussen proberen Spencer en Alexandra, nadat ze gescheiden werden, elk voor zich Montana te bereiken. Terwijl Spencer betrokken raakt bij de Drooglegging, wordt Alexandra tijdens haar tocht belaagd door seksistische ambtenaren, brutale dieven, verkrachters en de onvoorspelbare natuur. Daarnaast is de inheemse Teonna Rainwater op de vlucht voor een extreem racistisch sheriff en een fundamentalistische priester.
Meer dan in het vorige seizoen heeft Sheridan aandacht voor wat vrouwen in het toen nog extreem wetteloze Wilde Westen moesten verdragen. Cruciaal daarbij is de relatie tussen Cara, de geharde pioniersvrouw, en Elizabeth, Jack Duttons geliefde die het harde leven nog moet accepteren. Via Alexandra ervaren we dat vrouwen in 1923 voortdurend het doelwit van agressie zijn. Maar het is Teonna Rainwater die het hardst lijdt. Als indiaanse in het Amerika van honderd jaar geleden wordt ze door vele blanke Amerikanen beschouwd als 'missing link' tussen de wildernis en de beschaving.
Gerelateerd nieuws
Die opvallend feministische insteek maakt van seizoen twee zeker een topper. De kritiek op Sheridan dat hij een promotor zou zijn van Trump-Amerika gaat dus niet op. Uiteraard bevatten Yellowstone en de spin-offs staaltjes van machismo. Maar wat wil je, die kerels zijn cowboys. Maar de sterke personages in 1923 zijn de vrouwen. Ze wordt achtervolgd, bestolen, mishandeld, verkracht of vermoord, maar ze blijven overeind. Symbolisch is de scène waarin Cara, en niet Jacob – op de koop toe vertolkt door held der helden Harrison Ford – een razend monster neerschiet.
En dan is er die geweldige, bijna twee uur durende slotaflevering. Sheridan biedt daarin alles wat je van een westernmelodrama mag verwachten: epische landschappen, chaotisch verlopende shootouts, belegeringen, romantische en tragische liefde, belangrijke personages die bij bosjes sneuvelen, meedogenloze slechteriken en charismatische, maar wraakzuchtige helden. De eerste zes afleveringen van het seizoen zijn stevig, maar blijken slechts een aanloop naar een nazinderende climax die je geen adempauze laat en alle andere climaxen van Sheridan-series doet verbleken.
Sheridans heeft het westerngenre mooi opgefrist, maar zijn succes is geen toeval. Hij kan superieur melodrama schrijven en heeft een neus voor goede casting: Harrison Ford en Helen Mirren zijn perfect als geharde pioniers en Brandon Sklenar en Julia Schlaepfer de gedroomde reïncarnatie van de romantische koppels uit het oude Hollywood. Met 1923 toont Sheridan het toppunt van zijn kunnen. En nu maar afwachten of de volgende Yellowstone-spin-off, 1944, ook zo'n topper zal worden.
