Recensie
SkyShowtime-serie 'Styx': Vlaamse zombies over een hobbelig parcours
Een ondode politieman struikelt over een zwak script, clichématige dialogen en te weinig humor.
Regie: Jeroen Dumoulein | Cast: Sebastien Dewaele (Raphaël Styx), Loes Haverkort (Isabelle), Koen De Bouw (Dr. Stijn Vrancken), Werner Kolf (Joachim Delacroix), Aimé Claeys (Gino), Dahlia Pessemiers (Lina Crevits), Anemone Valcke (Amanda Gabriels), Jul Goossens (Vic Styx), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 52-61 minuten | Jaar: 2024
Het moeilijkste in het zombiegenre is vaak de toon. Ga je voor actie? Ga je voor suggestieve en satirische horror? Of ga je voor een mix van bloederige ernst en humor? De Vlaamse coproductie Styx kiest de derde weg, maar veel valt er niet te lachen. De makers proberen het wel, maar schieten meestal losse flodders. Maar dat is niet de enige hindernis voor de kijker, die waarschijnlijk met moeite de achtste aflevering bereikt.
De Oostendse inspecteur Raf Styx beleeft niet zijn beste dagen. Hij is verzonken in een corrupte levensstijl, heeft een relatie met een sekswerker die hij veel geld toeschuift en is er nooit wanneer zijn Nederlandse vrouw en kinderen hem nodig hebben. Aan zijn ellendige leven komt een einde wanneer hij tijdens een van zijn schimmige deals wordt neergeschoten door een gemaskerde man. Zijn lichaam wordt in zee gedumpt, maar na een tijdje kruipt Styx weer het strand op. De politieman ontdekt geleidelijk aan dat hij een levende dode is.
Zijn geheim wordt ontdekt door de bizarre dokter Stijn Vrancken – what's in a name – die hem wil observeren en onderzoeken. Maar Styx – check je mythologie – heeft andere plannen: zijn 'leven' op orde brengen en de gemaskerde man vinden. Thuis ervaren vrouw en kinderen dat hij zich nog vreemder gedraagt dan anders. Styx heeft immers reuzehonger, voelt ijskoud aan en ziet er lijkbleek uit. Op het werk wordt hij intussen scherp in de gaten gehouden omdat men vermoedt dat hij informatie doorspeelt aan mensensmokkelaars.
Er gebeurt heel veel in Styx en toch sleept het verhaal, gebaseerd op een boek van veelschrijver Bavo Dhooge, zich richting het einde. De serie worstelt onder meer met een groot scriptprobleem: het plot raakt kan noch wal. Bij een zombieverhaal accepteer je dat tot op zekere hoogte, maar wanneer de logica overboord gaat, de toon wisselt tussen ernstig en melodramatisch en de verregaande absurditeiten neigen naar die van Monty Python, dan wordt je als kijker uit het verhaal getrokken. Bovendien dragen sommige subplots niets bij aan het hoofdplot, dus waarom zitten die er in?
De makers proberen zeker de serie van humor te voorzien, maar in de meeste gevallen werkt die niet. Halverwege wordt de humor zelfs helemaal ingeruild voor sentimentaliteit en horror met een knipoog (persoon achter het stuur, gegrom, emmertje bloed tegen het raam). Dat krijg je wanneer je de psychologische evolutie binnen een absurd kader veel te serieus neemt. Óf je gaat voluit maar houdt het hyperrealistisch, zoals in Bones and All en Handling the Undead, óf je houdt het simpel met relativerende gein, zoals in Zombieland en Warm Bodies.
Een ander probleem zijn de vlakke, ongeïnspireerde en clichématige dialogen. Die ook nog eens monotoon worden uitgesproken door acteurs die duidelijk niet in hun rol geloven en de indruk geven zo snel mogelijk ergens anders te willen zijn. Gelukkig geldt dat niet voor hoofdacteur Sebastien Dewaele die zijn uiterste best doet om het titelpersonage leven in te blazen. Maar hij kan de serie niet redden, zelfs niet met zijn sappige Oostendse dialect.
Koen De Bouw, meestal een prima acteur, lijkt in de verkeerde serie te zijn beland. Wanneer je hem ziet, denk je onmiddellijk aan Beavis and Butt-head. Maar de lol is er snel vanaf. Hij speelt zijn compleet ridicule rol zo ernstig en praat in vergelijking met de rest van de cast zo geaffecteerd dat hij een schizofreen gevoel oproept. Aimé Claeys gaat het gelukkig veel beter af. Hij lijkt zich te verplaatsen in de geest van Nicolas Cage en dat werkt. Hij schept er genoegen in om uit zijn dak te gaan.
De eerste zombieserie in de Nederlandse taal eindigt met een aanzet naar een vervolg. Laten we hopen dat dat er niet komt. Tenzij men er een Oostendse Zombieland van maakt en iemand met gevoel voor humor op de regiestoel plaatst. Wat zou Paul Verhoeven met deze zombieflik hebben gedaan?
Het moeilijkste in het zombiegenre is vaak de toon. Ga je voor actie? Ga je voor suggestieve en satirische horror? Of ga je voor een mix van bloederige ernst en humor? De Vlaamse coproductie Styx kiest de derde weg, maar veel valt er niet te lachen. De makers proberen het wel, maar schieten meestal losse flodders. Maar dat is niet de enige hindernis voor de kijker, die waarschijnlijk met moeite de achtste aflevering bereikt.
De Oostendse inspecteur Raf Styx beleeft niet zijn beste dagen. Hij is verzonken in een corrupte levensstijl, heeft een relatie met een sekswerker die hij veel geld toeschuift en is er nooit wanneer zijn Nederlandse vrouw en kinderen hem nodig hebben. Aan zijn ellendige leven komt een einde wanneer hij tijdens een van zijn schimmige deals wordt neergeschoten door een gemaskerde man. Zijn lichaam wordt in zee gedumpt, maar na een tijdje kruipt Styx weer het strand op. De politieman ontdekt geleidelijk aan dat hij een levende dode is.
Zijn geheim wordt ontdekt door de bizarre dokter Stijn Vrancken – what's in a name – die hem wil observeren en onderzoeken. Maar Styx – check je mythologie – heeft andere plannen: zijn 'leven' op orde brengen en de gemaskerde man vinden. Thuis ervaren vrouw en kinderen dat hij zich nog vreemder gedraagt dan anders. Styx heeft immers reuzehonger, voelt ijskoud aan en ziet er lijkbleek uit. Op het werk wordt hij intussen scherp in de gaten gehouden omdat men vermoedt dat hij informatie doorspeelt aan mensensmokkelaars.
Er gebeurt heel veel in Styx en toch sleept het verhaal, gebaseerd op een boek van veelschrijver Bavo Dhooge, zich richting het einde. De serie worstelt onder meer met een groot scriptprobleem: het plot raakt kan noch wal. Bij een zombieverhaal accepteer je dat tot op zekere hoogte, maar wanneer de logica overboord gaat, de toon wisselt tussen ernstig en melodramatisch en de verregaande absurditeiten neigen naar die van Monty Python, dan wordt je als kijker uit het verhaal getrokken. Bovendien dragen sommige subplots niets bij aan het hoofdplot, dus waarom zitten die er in?
De makers proberen zeker de serie van humor te voorzien, maar in de meeste gevallen werkt die niet. Halverwege wordt de humor zelfs helemaal ingeruild voor sentimentaliteit en horror met een knipoog (persoon achter het stuur, gegrom, emmertje bloed tegen het raam). Dat krijg je wanneer je de psychologische evolutie binnen een absurd kader veel te serieus neemt. Óf je gaat voluit maar houdt het hyperrealistisch, zoals in Bones and All en Handling the Undead, óf je houdt het simpel met relativerende gein, zoals in Zombieland en Warm Bodies.
Een ander probleem zijn de vlakke, ongeïnspireerde en clichématige dialogen. Die ook nog eens monotoon worden uitgesproken door acteurs die duidelijk niet in hun rol geloven en de indruk geven zo snel mogelijk ergens anders te willen zijn. Gelukkig geldt dat niet voor hoofdacteur Sebastien Dewaele die zijn uiterste best doet om het titelpersonage leven in te blazen. Maar hij kan de serie niet redden, zelfs niet met zijn sappige Oostendse dialect.
Koen De Bouw, meestal een prima acteur, lijkt in de verkeerde serie te zijn beland. Wanneer je hem ziet, denk je onmiddellijk aan Beavis and Butt-head. Maar de lol is er snel vanaf. Hij speelt zijn compleet ridicule rol zo ernstig en praat in vergelijking met de rest van de cast zo geaffecteerd dat hij een schizofreen gevoel oproept. Aimé Claeys gaat het gelukkig veel beter af. Hij lijkt zich te verplaatsen in de geest van Nicolas Cage en dat werkt. Hij schept er genoegen in om uit zijn dak te gaan.
De eerste zombieserie in de Nederlandse taal eindigt met een aanzet naar een vervolg. Laten we hopen dat dat er niet komt. Tenzij men er een Oostendse Zombieland van maakt en iemand met gevoel voor humor op de regiestoel plaatst. Wat zou Paul Verhoeven met deze zombieflik hebben gedaan?
