Recensie
HBO Max-serie 'The Last of Us' seizoen 2: wraak heeft een torenhoge prijs
Neil Druckmann en Craig Mazin laten ons midden in de storm verbouwereerd achter.
Regie: Neil Druckmann, Kate Herron, Peter Hoar, e.a. | Cast: Bella Ramsey (Ellie), Pedro Pascal (Joel), Isabela Merced (Dina), Young Mazino (Jesse), Gabriel Luna (Tommy), Kaitlyn Dever (Abby), Rutina Wesley (Maria), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 45-60 minuten | Jaar: 2025
Dat de laatste aflevering van het tweede seizoen van The Last of Us deze week in een aantal Pathé-bioscopen op het grote doek werd vertoond, benadrukt de status van deze serie. Door pure kwaliteit te leveren in een subgenre dat veroordeeld leek tot, op zijn zachtst gezegd, matige producties, veelal van de hand van Uwe Boll of Paul W.S. Anderson, wist het nieuwe paradepaardje van HBO twee jaar geleden eigenhandig de vloek van de videogameverfilmingen op te heffen.
Met bronmateriaal dat kon worden beschouwd als een Oscarwaardige film die je zelf kan spelen waren de voortekenen ook wel gunstig. Maar er hing ook een donkere wolk boven het tweede seizoen. Dat verfilmt namelijk de tweede game, waarvan het verhaal enorm polariserend is: één bepaalde plotwending schoot vijf jaar geleden veel spelers in het verkeerde keelgat. Maar ondanks de weerzin van een deel van de fans werd deze gebeurtenis toch opgenomen in het nieuwe seizoen. Een gewaagde keuze, die ook nu weer zorgde voor controverse (en afnemende kijkcijfers).
Zowel voorstanders als tegenstanders van het pad dat Neil Druckmanns game en de serie inslaan, hebben een punt, maar het is hoe dan ook geen reden om het tweede seizoen over te slaan. Want The Last of Us is weer televisie van het hoogste niveau. Visueel is deze serie een pareltje, de acteerprestaties van zowel oudgedienden als nieuwkomers zijn uitstekend en hoewel het verhaal meedogenloos is, valt er ook heel wat te lachen, zonder daarmee afbreuk te doen aan de rest van het getoonde. Ellie die met de meest innemende blik iemand een lul noemt, blijft onbetaalbaar.
Waar waren we ook alweer? Na de afmattende odyssee uit het eerste seizoen zijn Joel en Ellie neergestreken in Jackson. Deze omheinde stad is een baken van gemeenschapszin en stabiliteit in een wereld die vijfentwintig jaar na Outbreak Day nog steeds ongenadig hard en vijandig is voor haar bewoners. Bandieten en geïnfecteerden blijven een onverminderd gevaar vormen en een beproefd systeem van uitkijkposten en patrouilles is bittere noodzaak om Jackson veilig te houden.
Ellie wordt onder deze omstandigheden een jongvolwassene, met alle onrust en onzekerheid die bij haar leeftijd hoort. Ze woont samen met Joel in een huis dat is geschonken door de gemeenschap, maar de vraag (en het antwoord) van het slot van seizoen één staat steeds meer tussen hen in. Joel zwoor dat alles wat hij tegen Ellie zei over de Fireflies waar was, maar zij twijfelt meer en meer aan zijn verhaal.
Het leidt tot een bedrukte sfeer die Joel wanhopig probeert te doorbreken. Hij gaat zelfs naar de psycholoog van Jackson, al kan zij hem enkel adviseren eerlijk te zijn. Maar dat is, zoals zo vaak, nou net het allermoeilijkste. Storm is in aantocht, aangewakkerd door zwaarbewapende vreemdelingen die zich in een berghut hoog boven Jackson hebben verzameld. Ze zijn uit het westen gekomen met een missie waar niemand ze vanaf kan brengen.
Het tweede seizoen van The Last of Us gaat over wraak en de eindeloze cirkel van geweld die ontstaat wanneer vergeving en realiteitszin plaatsmaken voor blinde woede. Dergelijke woede, die zelfs je eigen dierbaren in gevaar brengt, zien we telkens weer in de echte wereld en ook in fictie is het niets nieuws. Maar het blijft een krachtig thema, vooral wanneer het in al zijn lelijkheid wordt getoond. Dit is geen John Wick of Kill Bill: in Jackson en Seattle heeft wraak een torenhoge prijs.
Met name Ellie maakt een fysieke en geestelijke reis, wat zorgt voor nieuwe littekens. En wie beter om dit uit te beelden dan de onvolprezen Bella Ramsey, die qua uiterlijk totaal niet op haar evenknie uit de game lijkt (wat een deel van het publiek haar persoonlijk kwalijk lijkt te nemen), maar wel precies de juiste toon en houding aanneemt. Ramsey draagt deze serie zodanig dat wanneer zij niet in beeld is de scènes een beetje als intermezzo's voelen.
Dat laatste komt mede doordat Craig Mazin (The Hangover, Chernobyl) zijn nieuw geschreven interacties niet hetzelfde natuurlijke ritme meegeeft als degene die zijn overgenomen uit de game. Mazin laat zijn personages graag met lange stiltes en bevroren blik converseren. Dat geeft gewicht aan de situatie, maar komt ook geforceerd over, vooral wanneer iedereen het doet. De dialogen tussen door Mazin geschreven nevenpersonages dienen overduidelijk om de kijker wijzer te maken, maar voelen niet als gesprekken die mensen in het echt zouden voeren, ook niet tegen een apocalyptische achtergrond.
Het tweede seizoen toont naast de persoonlijke reis van de protagonisten en antagonisten een complex conflict tussen twee rivaliserende gemeenschappen. Doordat deze strijd wordt geschilderd met grove streken zal het voor sommige kijkers onduidelijk zijn wat er nou precies aan de hand is, vooral doordat het seizoen midden in de storm eindigt. Jazeker, The Last of Us flikt hetzelfde trucje als Yellowstone, Cobra Kai en Squid Game en laat ons achter met meer vragen dan antwoorden.
Kunnen we de makers dit aanrekenen? Gezien het bronmateriaal eigenlijk niet. De tweede game is veel langer dan de eerste, dus opsplitsen van het verhaal was noodzakelijk. Anders zou het nieuwe seizoen nog veel langer op zich hebben laten wachten. Het is een hard gelag dat we niet meteen door kunnen, maar laat je daardoor niet verleiden om alvast de synopsis van de game te lezen mocht je die niet hebben gespeeld. Er ligt nog veel moois en akeligs in het verschiet in de wereld van de rattenkoning.
Dat de laatste aflevering van het tweede seizoen van The Last of Us deze week in een aantal Pathé-bioscopen op het grote doek werd vertoond, benadrukt de status van deze serie. Door pure kwaliteit te leveren in een subgenre dat veroordeeld leek tot, op zijn zachtst gezegd, matige producties, veelal van de hand van Uwe Boll of Paul W.S. Anderson, wist het nieuwe paradepaardje van HBO twee jaar geleden eigenhandig de vloek van de videogameverfilmingen op te heffen.
Met bronmateriaal dat kon worden beschouwd als een Oscarwaardige film die je zelf kan spelen waren de voortekenen ook wel gunstig. Maar er hing ook een donkere wolk boven het tweede seizoen. Dat verfilmt namelijk de tweede game, waarvan het verhaal enorm polariserend is: één bepaalde plotwending schoot vijf jaar geleden veel spelers in het verkeerde keelgat. Maar ondanks de weerzin van een deel van de fans werd deze gebeurtenis toch opgenomen in het nieuwe seizoen. Een gewaagde keuze, die ook nu weer zorgde voor controverse (en afnemende kijkcijfers).
Zowel voorstanders als tegenstanders van het pad dat Neil Druckmanns game en de serie inslaan, hebben een punt, maar het is hoe dan ook geen reden om het tweede seizoen over te slaan. Want The Last of Us is weer televisie van het hoogste niveau. Visueel is deze serie een pareltje, de acteerprestaties van zowel oudgedienden als nieuwkomers zijn uitstekend en hoewel het verhaal meedogenloos is, valt er ook heel wat te lachen, zonder daarmee afbreuk te doen aan de rest van het getoonde. Ellie die met de meest innemende blik iemand een lul noemt, blijft onbetaalbaar.
Waar waren we ook alweer? Na de afmattende odyssee uit het eerste seizoen zijn Joel en Ellie neergestreken in Jackson. Deze omheinde stad is een baken van gemeenschapszin en stabiliteit in een wereld die vijfentwintig jaar na Outbreak Day nog steeds ongenadig hard en vijandig is voor haar bewoners. Bandieten en geïnfecteerden blijven een onverminderd gevaar vormen en een beproefd systeem van uitkijkposten en patrouilles is bittere noodzaak om Jackson veilig te houden.
Gerelateerd nieuws
Ellie wordt onder deze omstandigheden een jongvolwassene, met alle onrust en onzekerheid die bij haar leeftijd hoort. Ze woont samen met Joel in een huis dat is geschonken door de gemeenschap, maar de vraag (en het antwoord) van het slot van seizoen één staat steeds meer tussen hen in. Joel zwoor dat alles wat hij tegen Ellie zei over de Fireflies waar was, maar zij twijfelt meer en meer aan zijn verhaal.
Het leidt tot een bedrukte sfeer die Joel wanhopig probeert te doorbreken. Hij gaat zelfs naar de psycholoog van Jackson, al kan zij hem enkel adviseren eerlijk te zijn. Maar dat is, zoals zo vaak, nou net het allermoeilijkste. Storm is in aantocht, aangewakkerd door zwaarbewapende vreemdelingen die zich in een berghut hoog boven Jackson hebben verzameld. Ze zijn uit het westen gekomen met een missie waar niemand ze vanaf kan brengen.
Het tweede seizoen van The Last of Us gaat over wraak en de eindeloze cirkel van geweld die ontstaat wanneer vergeving en realiteitszin plaatsmaken voor blinde woede. Dergelijke woede, die zelfs je eigen dierbaren in gevaar brengt, zien we telkens weer in de echte wereld en ook in fictie is het niets nieuws. Maar het blijft een krachtig thema, vooral wanneer het in al zijn lelijkheid wordt getoond. Dit is geen John Wick of Kill Bill: in Jackson en Seattle heeft wraak een torenhoge prijs.
Met name Ellie maakt een fysieke en geestelijke reis, wat zorgt voor nieuwe littekens. En wie beter om dit uit te beelden dan de onvolprezen Bella Ramsey, die qua uiterlijk totaal niet op haar evenknie uit de game lijkt (wat een deel van het publiek haar persoonlijk kwalijk lijkt te nemen), maar wel precies de juiste toon en houding aanneemt. Ramsey draagt deze serie zodanig dat wanneer zij niet in beeld is de scènes een beetje als intermezzo's voelen.
Dat laatste komt mede doordat Craig Mazin (The Hangover, Chernobyl) zijn nieuw geschreven interacties niet hetzelfde natuurlijke ritme meegeeft als degene die zijn overgenomen uit de game. Mazin laat zijn personages graag met lange stiltes en bevroren blik converseren. Dat geeft gewicht aan de situatie, maar komt ook geforceerd over, vooral wanneer iedereen het doet. De dialogen tussen door Mazin geschreven nevenpersonages dienen overduidelijk om de kijker wijzer te maken, maar voelen niet als gesprekken die mensen in het echt zouden voeren, ook niet tegen een apocalyptische achtergrond.
Het tweede seizoen toont naast de persoonlijke reis van de protagonisten en antagonisten een complex conflict tussen twee rivaliserende gemeenschappen. Doordat deze strijd wordt geschilderd met grove streken zal het voor sommige kijkers onduidelijk zijn wat er nou precies aan de hand is, vooral doordat het seizoen midden in de storm eindigt. Jazeker, The Last of Us flikt hetzelfde trucje als Yellowstone, Cobra Kai en Squid Game en laat ons achter met meer vragen dan antwoorden.
Kunnen we de makers dit aanrekenen? Gezien het bronmateriaal eigenlijk niet. De tweede game is veel langer dan de eerste, dus opsplitsen van het verhaal was noodzakelijk. Anders zou het nieuwe seizoen nog veel langer op zich hebben laten wachten. Het is een hard gelag dat we niet meteen door kunnen, maar laat je daardoor niet verleiden om alvast de synopsis van de game te lezen mocht je die niet hebben gespeeld. Er ligt nog veel moois en akeligs in het verschiet in de wereld van de rattenkoning.
