Recensie
NPO Start-serie 'Ludwig': een onhandige man met autisme vervangt zijn tweelingbroer als politie-inspecteur
Warme, komische detectiveserie vol ingewikkelde raadsels die alleen door een puzzelgenie kunnen worden opgelost.
Regie: Robert McKillop, Jill Robertson | Cast: David Mitchell (John Taylor, James Taylor), Anna Maxwell Martin (Lucy Betts-Taylor), Dipo Ola (Russell Carter), Dylan Hughes (Henry Betts-Taylor), Sophie Willan (Holly Pinder), Dorothy Atkinson (Carol Shaw), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 51-57 minuten | Jaar: 2024
De vijftigjarige, sociaal onhandige, alleenstaande (misschien heeft het een met het ander te maken) John Mitchell verlaat zijn woning haast nooit. De beslotenheid en regelmaat van zijn eigen huishouden zijn hem heilig. Totdat zijn schoonzus Lucy hem op een avond vraagt in een gereedstaande taxi te stappen en af te reizen naar Cambridge. Ze zegt hem niet waar het om gaat, maar gokt op Johns nieuwsgierigheid. Een goede gok. Eenmaal in Cambridge aangekomen krijgt John te horen dat zijn tweelingbroer James (de man van Lucy dus) is verdwenen en een verontrustende brief heeft achtergelaten.
De verdwijning van James loopt als een rode draad door Ludwig, maar er wordt iedere aflevering ook een ongerelateerde (moord)zaak opgelost. De set-up hiervoor steekt hartstikke leuk in elkaar: gedwongen door de omstandigheden (en Lucy) neemt John de plek van zijn broer in als hooggeplaatste politie-inspecteur bij het plaatselijke korps. Zijn collega's weten niets van de persoonsverwisseling, maar raken al snel danig onder de indruk van Johns probleemoplossende vermogen.
John is namelijk een genie en bevindt zich hoog aan de rechterkant van het autismespectrum. Zijn eigenlijke beroep is het verzinnen van allerhande puzzels, die hij onder het pseudoniem Ludwig publiceert. Hij is de bedenker van de 'reverse chess puzzle' (waarbij je vanuit een schaakstelling de zetten moet achterhalen die daaraan voorafgingen) en draait zijn hand ook niet om voor ingewikkelde logiquizzen, perceptuele vraagstukken en laterale denkraadsels. Ludwig staat bekend als de Elvis Presley van het puzzelen.
Zijn buitengewone cognitieve vaardigheden komen John uitstekend van pas in zijn nieuwe rol als rechercheur. Als hij een plaats delict betreedt, gaan zijn hersens automatisch aan de slag om te achterhalen wat er is gebeurd. Hierbij trakteert hij andere aanwezigen vaak op zijn kenmerkende uitspraak: "Isn't it obvious?" Het kleurrijke team waaraan hij op zijn eigen onhandige manier leiding geeft, staat er vaak bij alsof het water ziet branden, maar de waardering voor Johns onorthodoxe methoden en scherpe geest wordt met de aflevering groter.
Vrijwel elke zaak die John oplost eindigt met een Agatha Christie-achtige bijeenkomst waarin de verdachten en wetshandhavers worden onderworpen aan Johns uitleg (met flashbacks voor de kijkers), wat in negen van de tien gevallen prompt tot een bekentenis leidt. Ludwig is geen serie van gillende sirenes en hardhandige aanhoudingen; de gebeurtenissen voltrekken zich over het algemeen in een gemoedelijke, komische sfeer, ook al wordt hier en daar een moord gepleegd.
Autistische personages hebben vaak de lachers op hun hand, zeker wanneer ze gebukt gaan onder grote verantwoordelijkheden, met alle stress en misverstanden van dien. Milde spot moet immers kunnen, zolang de waardering voor de atypische manier van denken er ook is. Door een fijn script en een uitstekende hoofdrolspeler zijn deze elementen in Ludwig mooi in balans. David Mitchell zet John neer als een zonderling, zonder smartphone of enige kennis van moderne technologie ("I hate the internet. Hate it!"), maar wel een met een rijk gevoelsleven en de wil om te leren. Een vrij ingetogen en vertederende vertolking.
John heeft moeite met wat neurotypische mensen 'normale' sociale interacties noemen, maar hij koestert zeker warme gevoelens voor Lucy en haar puberzoon Henry, die door Johns tweelingbroer in de steek lijken te zijn gelaten. Het doorlopende verhaal over de vermissing van James krijgt een verrassende emotionele diepgang naarmate meer en meer blijkt dat Lucy misschien wel met de verkeerde broer is getrouwd en ook de band tussen John en Henry steeds sterker wordt. Die rare oom wordt een vaderfiguur.
Ludwig is een heerlijke detectiveserie, die door de zachtheid van de personages en de gemoedelijke sfeer haast ouderwets aandoet. De locaties in en om Cambridge ademen britsheid en de thee staat altijd binnen handbereik. De serie steunt op een gewiekst script, een uitstekende cast (met onder andere Derek Jacobi, die van geen ophouden weet) en een mooie soundtrack. Natuurlijk vol muziek van Beethoven.
De vijftigjarige, sociaal onhandige, alleenstaande (misschien heeft het een met het ander te maken) John Mitchell verlaat zijn woning haast nooit. De beslotenheid en regelmaat van zijn eigen huishouden zijn hem heilig. Totdat zijn schoonzus Lucy hem op een avond vraagt in een gereedstaande taxi te stappen en af te reizen naar Cambridge. Ze zegt hem niet waar het om gaat, maar gokt op Johns nieuwsgierigheid. Een goede gok. Eenmaal in Cambridge aangekomen krijgt John te horen dat zijn tweelingbroer James (de man van Lucy dus) is verdwenen en een verontrustende brief heeft achtergelaten.
De verdwijning van James loopt als een rode draad door Ludwig, maar er wordt iedere aflevering ook een ongerelateerde (moord)zaak opgelost. De set-up hiervoor steekt hartstikke leuk in elkaar: gedwongen door de omstandigheden (en Lucy) neemt John de plek van zijn broer in als hooggeplaatste politie-inspecteur bij het plaatselijke korps. Zijn collega's weten niets van de persoonsverwisseling, maar raken al snel danig onder de indruk van Johns probleemoplossende vermogen.
John is namelijk een genie en bevindt zich hoog aan de rechterkant van het autismespectrum. Zijn eigenlijke beroep is het verzinnen van allerhande puzzels, die hij onder het pseudoniem Ludwig publiceert. Hij is de bedenker van de 'reverse chess puzzle' (waarbij je vanuit een schaakstelling de zetten moet achterhalen die daaraan voorafgingen) en draait zijn hand ook niet om voor ingewikkelde logiquizzen, perceptuele vraagstukken en laterale denkraadsels. Ludwig staat bekend als de Elvis Presley van het puzzelen.
Zijn buitengewone cognitieve vaardigheden komen John uitstekend van pas in zijn nieuwe rol als rechercheur. Als hij een plaats delict betreedt, gaan zijn hersens automatisch aan de slag om te achterhalen wat er is gebeurd. Hierbij trakteert hij andere aanwezigen vaak op zijn kenmerkende uitspraak: "Isn't it obvious?" Het kleurrijke team waaraan hij op zijn eigen onhandige manier leiding geeft, staat er vaak bij alsof het water ziet branden, maar de waardering voor Johns onorthodoxe methoden en scherpe geest wordt met de aflevering groter.
Vrijwel elke zaak die John oplost eindigt met een Agatha Christie-achtige bijeenkomst waarin de verdachten en wetshandhavers worden onderworpen aan Johns uitleg (met flashbacks voor de kijkers), wat in negen van de tien gevallen prompt tot een bekentenis leidt. Ludwig is geen serie van gillende sirenes en hardhandige aanhoudingen; de gebeurtenissen voltrekken zich over het algemeen in een gemoedelijke, komische sfeer, ook al wordt hier en daar een moord gepleegd.
Autistische personages hebben vaak de lachers op hun hand, zeker wanneer ze gebukt gaan onder grote verantwoordelijkheden, met alle stress en misverstanden van dien. Milde spot moet immers kunnen, zolang de waardering voor de atypische manier van denken er ook is. Door een fijn script en een uitstekende hoofdrolspeler zijn deze elementen in Ludwig mooi in balans. David Mitchell zet John neer als een zonderling, zonder smartphone of enige kennis van moderne technologie ("I hate the internet. Hate it!"), maar wel een met een rijk gevoelsleven en de wil om te leren. Een vrij ingetogen en vertederende vertolking.
John heeft moeite met wat neurotypische mensen 'normale' sociale interacties noemen, maar hij koestert zeker warme gevoelens voor Lucy en haar puberzoon Henry, die door Johns tweelingbroer in de steek lijken te zijn gelaten. Het doorlopende verhaal over de vermissing van James krijgt een verrassende emotionele diepgang naarmate meer en meer blijkt dat Lucy misschien wel met de verkeerde broer is getrouwd en ook de band tussen John en Henry steeds sterker wordt. Die rare oom wordt een vaderfiguur.
Ludwig is een heerlijke detectiveserie, die door de zachtheid van de personages en de gemoedelijke sfeer haast ouderwets aandoet. De locaties in en om Cambridge ademen britsheid en de thee staat altijd binnen handbereik. De serie steunt op een gewiekst script, een uitstekende cast (met onder andere Derek Jacobi, die van geen ophouden weet) en een mooie soundtrack. Natuurlijk vol muziek van Beethoven.
