Recensie
Netflix-serie 'Barracuda Queens' seizoen 2: de bevoorrechte jongedames richten zich op kunstroof
Worden de vijf dieven nu eindelijk in de kraag gevat?
Regie: Amanda Adolfsson | Cast: Alva Bratt (Lollo Millkvist), Tindra Monsen (Klara Rapp), Tea Stjärne (Mia Thorstensson), Sandra Zubovic (Frida Rapp), Sarah Gustafsson (Amina Khalil), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 26-30 minuten | Jaar: 2025
De mededeling aan het begin van elke aflevering van Barracuda Queens dat deze serie is gebaseerd op ware feiten moet met een enorme korrel zout worden genomen. Zo'n verkondiging maakt de serie voor een bepaald publiek natuurlijk meteen een stuk aantrekkelijker, maar dit kunnen we toch echt geen true crime noemen. Op deze manier kun je ook zeggen dat de stripavonturen van Donald Duck op waarheid zijn gebaseerd, aangezien eenden echt bestaan...
De historische basis van Barracuda Queens is niets meer dan een aantal diefstallen in de jaren negentig in Zweden die werden gepleegd door redelijk welvarende burgers, waarbij in sommige gevallen gebruikte champagneglazen op de plaats delict waren achtergelaten. De criminele groep bestond volledig uit mannen, maar naar goed modern gebruik zijn die in Barracuda Queens gegenderswapt. Zo maakten we twee jaar geleden kennis met Frida, Klara, Lollo, Mia en Amina, die wel van een feestje houden maar dat alleen op illegale wijze willen bekostigen.
Het eerste seizoen van dit venijnige, soapachtige misdaaddrama eindigde met een deus ex machina, die de vijf dievegges op het nippertje uit de handen van de politie hield. De slotzin was: "Waar slaan we volgende keer toe?" In het tweede seizoen wordt duidelijk dat dat in de kunstwereld is. Verschillende peperdure schilderijen (onder andere een zelfportret van Rembrandt) wisselen onvrijwillig van eigenaar. Allemaal om de huur van een royaal appartement te bekostigen, want de meiden willen samen op zichzelf gaan wonen: "Dit is net als Friends!"
De losbandige, puberale ouders verdwijnen hiermee wat meer naar de achtergrond, maar de toon is verder nog net zo verdorven en hedonistisch als in het eerste seizoen. Iedereen is een egoïstische hufter: de kunsthandelaars, de tussenpersonen, de vriendjes en niet in het minst de protagonisten. Zonder enig moreel kompas plannen de koninginnen de kunstroven (begeleid door flashforwards, zoals het genre voorschrijft), want ze zijn het zat om 'arm' te zijn.
In het eerste seizoen zei een rechercheur: "Meisjes zoals zij hoeven niet te stelen; ze hebben alles al", maar daar denken ze zelf heel anders over. Pakken wat je pakken kan. Ze vinden het doodnormaal om uit het toilet in een restaurant de wc-eend mee te nemen, net als wegrennen voordat de rekening moet worden betaald. In hun beleving is dat eigenlijk gewoon bittere noodzaak, want tja, ze zijn arm, hè? Het volgende moment hijsen ze zich weer in de cocktailjurkjes en vloeit de champagne rijkelijk. Het tekent hun verwrongen moraal en zet de kijker aan het denken.
Barracuda Queens is enerzijds een hip verslag dat de rebelse avonturen van vijf geëmancipeerde, jonge vrouwen verheerlijkt, anderzijds (en misschien vooral) een bijtende satire over de normen en waarden van de hogere middenklasse. De serie laat zien hoe de protagonisten worstelen met hun financiën, liefdes, ouders en wetshandhavers, maar iedereen die er even bij stilstaat gunt deze dames – ondanks hun onmiskenbare charmes – geen goede uitkomst. De leden van de Zweedse bende waarop dit verhaal gebaseerd is werden uiteindelijk in de kraag gevat, maar of dat ook met Frida, Klara, Lollo, Mia en Amina gebeurt...?
De mededeling aan het begin van elke aflevering van Barracuda Queens dat deze serie is gebaseerd op ware feiten moet met een enorme korrel zout worden genomen. Zo'n verkondiging maakt de serie voor een bepaald publiek natuurlijk meteen een stuk aantrekkelijker, maar dit kunnen we toch echt geen true crime noemen. Op deze manier kun je ook zeggen dat de stripavonturen van Donald Duck op waarheid zijn gebaseerd, aangezien eenden echt bestaan...
De historische basis van Barracuda Queens is niets meer dan een aantal diefstallen in de jaren negentig in Zweden die werden gepleegd door redelijk welvarende burgers, waarbij in sommige gevallen gebruikte champagneglazen op de plaats delict waren achtergelaten. De criminele groep bestond volledig uit mannen, maar naar goed modern gebruik zijn die in Barracuda Queens gegenderswapt. Zo maakten we twee jaar geleden kennis met Frida, Klara, Lollo, Mia en Amina, die wel van een feestje houden maar dat alleen op illegale wijze willen bekostigen.
Het eerste seizoen van dit venijnige, soapachtige misdaaddrama eindigde met een deus ex machina, die de vijf dievegges op het nippertje uit de handen van de politie hield. De slotzin was: "Waar slaan we volgende keer toe?" In het tweede seizoen wordt duidelijk dat dat in de kunstwereld is. Verschillende peperdure schilderijen (onder andere een zelfportret van Rembrandt) wisselen onvrijwillig van eigenaar. Allemaal om de huur van een royaal appartement te bekostigen, want de meiden willen samen op zichzelf gaan wonen: "Dit is net als Friends!"
Gerelateerd nieuws
De losbandige, puberale ouders verdwijnen hiermee wat meer naar de achtergrond, maar de toon is verder nog net zo verdorven en hedonistisch als in het eerste seizoen. Iedereen is een egoïstische hufter: de kunsthandelaars, de tussenpersonen, de vriendjes en niet in het minst de protagonisten. Zonder enig moreel kompas plannen de koninginnen de kunstroven (begeleid door flashforwards, zoals het genre voorschrijft), want ze zijn het zat om 'arm' te zijn.
In het eerste seizoen zei een rechercheur: "Meisjes zoals zij hoeven niet te stelen; ze hebben alles al", maar daar denken ze zelf heel anders over. Pakken wat je pakken kan. Ze vinden het doodnormaal om uit het toilet in een restaurant de wc-eend mee te nemen, net als wegrennen voordat de rekening moet worden betaald. In hun beleving is dat eigenlijk gewoon bittere noodzaak, want tja, ze zijn arm, hè? Het volgende moment hijsen ze zich weer in de cocktailjurkjes en vloeit de champagne rijkelijk. Het tekent hun verwrongen moraal en zet de kijker aan het denken.
Barracuda Queens is enerzijds een hip verslag dat de rebelse avonturen van vijf geëmancipeerde, jonge vrouwen verheerlijkt, anderzijds (en misschien vooral) een bijtende satire over de normen en waarden van de hogere middenklasse. De serie laat zien hoe de protagonisten worstelen met hun financiën, liefdes, ouders en wetshandhavers, maar iedereen die er even bij stilstaat gunt deze dames – ondanks hun onmiskenbare charmes – geen goede uitkomst. De leden van de Zweedse bende waarop dit verhaal gebaseerd is werden uiteindelijk in de kraag gevat, maar of dat ook met Frida, Klara, Lollo, Mia en Amina gebeurt...?
