Recensie
SkyShowtime-serie 'MobLand': Tom Hardy is een dreigende verschijning, Helen Mirren is ronduit angstaanjagend
Enkele schoonheidsfoutjes kunnen niet beletten dat 'MobLand' een uiterst verslavende misdaadserie is.
Regie: Anthony Byrne, Lawrence Gough, Guy Ritchie, e.a. | Cast: Tom Hardy (Harry Da Souza), Paddy Considine (Kevin Harrigan), Helen Mirren (Maeve Harrigan), Pierce Brosnan (Conrad Harrigan), Geoff Bell (Richie Stevenson), Joanne Froggatt (Jan Da Souza), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 41-59 minuten | Jaar: 2025
Harry werkt voor de familie Harrigan, een Ierse maffiaorganisatie die drugshandel bedrijft in Londen. Aan het hoofd staat Conrad, maar die wordt sinds kort beschouwd als uitgerangeerd, mede omdat hij zich laat beïnvloeden door zijn doorgeslagen vrouw Maeve. Wanneer hun kleinzoon tijdens een avondje uit de zoon van een rivaal vermoordt, resulteert dat in een reeks wraakacties.
MobLand gaat van start met sterke dialogen, die op niet al te directe wijze informatie bieden zonder te vervallen in geforceerde prietpraat om intellectueel over te komen. Toch blijft het behoorlijk onduidelijk hoe de stamboom van de Harrigans er precies uitziet. In latere afleveringen wordt dat plaatje helder, maar het is ietwat storend om niet gelijk te weten wie wie is in deze grote familie. Wel is meteen duidelijk dat de Harrigans in Londen een serieuze reputatie hebben.
Iedereen in en rondom deze misdaadfamilie komt aan bod, maar de hoofdpersoon is overduidelijk Harry, de loyale kracht die de grootste troep van de Harrigans onder het tapijt veegt. Tom Hardy speelt de opgepompte handlanger bijzonder dreigend, ondanks dat hij het koel brengt, maar de engste van het spul is zonder twijfel Helen Mirren als Maeve. Harry pakt je wanneer je iets hebt gedaan wat de woede van de Harrigans uitlokt, de knettergekke Maeve valt al aan op basis van een ongegrond vermoeden.
Mirren stond al bekend als een zeer veelzijdige actrice, maar toont hiermee toch weer een nieuwe kant. In de rol van Conrad lijkt Pierce Brosnan even nodig te hebben om op te warmen, of misschien houdt hij zich aanvankelijk wat in om later te kunnen verrassen, maar uiteindelijk zet hij alsnog een van zijn beste rollen neer.
MobLand is niet alleen verslavend vanwege het indrukwekkende acteerwerk. Vanaf het moment dat kleinzoon Eddie, een akelig ventje, de verkeerde persoon voor zijn lol neersteekt, is er één constant doorlopend verhaal. Terwijl dat plot duidelijk richting een kookpunt gaat, lopen er nog enkele andere zaken voor de Harrigans en is er aandacht voor Harry's gezinsleven. Sommige van die plotlijntjes missen focus, maar het geslaagde hoofdverhaal dwingt je te blijven kijken.
Een van de producenten is Guy Ritchie, die ook twee afleveringen regisseert, en voor zijn doen is de toon uitzonderlijk serieus (zij het niet volkomen humorloos). Centraal staan wrok, wraak en de consequenties van onderlinge omging. Aan de oppervlakte is er de explosieve vete tussen de Harrigans en hun rivaal, maar daaronder liggen pijnlijke verledens en loze pogingen om fouten te herstellen.
Een minder sterk plotlijntje met die thema's draait om zoon Kevin, die per toeval in contact komt met iemand die hem in zijn jeugd heeft misbruikt. Dat weerzien haalt meteen oude wonden open, maar vervolgens blijft dit meerdere afleveringen onbenoemd links liggen. Ook is er een gesprek tussen Harry en zijn vrouw, dat begint met haar eis om uitleg over wat er allemaal speelt en eindigt met de opmerking dat ze altijd heeft aangegeven niet van Harry's werk te willen weten. Waarom vraag je er dan naar? Gelukkig zijn dit slechts schoonheidsfoutjes van wat verder een ijzersterke misdaadserie is.
Een grotere teleurstelling is de laatste aflevering. Die is absoluut niet slecht, maar minder sterk dan de rest, terwijl deze voorlopige climax eigenlijk het hoogtepunt zou moeten zijn. Iemand praat tegen een lijk om zijn eigen gevoelens uitgesproken te horen, wat nogal een stijlbreuk is. Kort voor het einde overkomt Harry iets dat te flauw voor woorden is. Ook wordt het al zo vaak gebruikte Rolling Stones-nummer Sympathy for the Devil op een dusdanige droge manier ingezet dat het vermoeden rijst dat de makers geen andere manier konden bedenken om wat gewicht toe te voegen.
Of misschien vonden ze het niet nodig, aangezien dit verhaal met zijn vele lijntjes bedoeld is om nog een aantal seizoenen te blijven boeien. MobLand heeft de potentie om een topserie te blijven, maar riskeert ook te vervallen in melodramatische pulp. Het is dus aan de makers om koers te houden. Dit eerste seizoen legt de lat hoog, hopelijk blijft hij daar liggen.
Harry werkt voor de familie Harrigan, een Ierse maffiaorganisatie die drugshandel bedrijft in Londen. Aan het hoofd staat Conrad, maar die wordt sinds kort beschouwd als uitgerangeerd, mede omdat hij zich laat beïnvloeden door zijn doorgeslagen vrouw Maeve. Wanneer hun kleinzoon tijdens een avondje uit de zoon van een rivaal vermoordt, resulteert dat in een reeks wraakacties.
MobLand gaat van start met sterke dialogen, die op niet al te directe wijze informatie bieden zonder te vervallen in geforceerde prietpraat om intellectueel over te komen. Toch blijft het behoorlijk onduidelijk hoe de stamboom van de Harrigans er precies uitziet. In latere afleveringen wordt dat plaatje helder, maar het is ietwat storend om niet gelijk te weten wie wie is in deze grote familie. Wel is meteen duidelijk dat de Harrigans in Londen een serieuze reputatie hebben.
Iedereen in en rondom deze misdaadfamilie komt aan bod, maar de hoofdpersoon is overduidelijk Harry, de loyale kracht die de grootste troep van de Harrigans onder het tapijt veegt. Tom Hardy speelt de opgepompte handlanger bijzonder dreigend, ondanks dat hij het koel brengt, maar de engste van het spul is zonder twijfel Helen Mirren als Maeve. Harry pakt je wanneer je iets hebt gedaan wat de woede van de Harrigans uitlokt, de knettergekke Maeve valt al aan op basis van een ongegrond vermoeden.
Mirren stond al bekend als een zeer veelzijdige actrice, maar toont hiermee toch weer een nieuwe kant. In de rol van Conrad lijkt Pierce Brosnan even nodig te hebben om op te warmen, of misschien houdt hij zich aanvankelijk wat in om later te kunnen verrassen, maar uiteindelijk zet hij alsnog een van zijn beste rollen neer.
Gerelateerd nieuws
MobLand is niet alleen verslavend vanwege het indrukwekkende acteerwerk. Vanaf het moment dat kleinzoon Eddie, een akelig ventje, de verkeerde persoon voor zijn lol neersteekt, is er één constant doorlopend verhaal. Terwijl dat plot duidelijk richting een kookpunt gaat, lopen er nog enkele andere zaken voor de Harrigans en is er aandacht voor Harry's gezinsleven. Sommige van die plotlijntjes missen focus, maar het geslaagde hoofdverhaal dwingt je te blijven kijken.
Een van de producenten is Guy Ritchie, die ook twee afleveringen regisseert, en voor zijn doen is de toon uitzonderlijk serieus (zij het niet volkomen humorloos). Centraal staan wrok, wraak en de consequenties van onderlinge omging. Aan de oppervlakte is er de explosieve vete tussen de Harrigans en hun rivaal, maar daaronder liggen pijnlijke verledens en loze pogingen om fouten te herstellen.
Een minder sterk plotlijntje met die thema's draait om zoon Kevin, die per toeval in contact komt met iemand die hem in zijn jeugd heeft misbruikt. Dat weerzien haalt meteen oude wonden open, maar vervolgens blijft dit meerdere afleveringen onbenoemd links liggen. Ook is er een gesprek tussen Harry en zijn vrouw, dat begint met haar eis om uitleg over wat er allemaal speelt en eindigt met de opmerking dat ze altijd heeft aangegeven niet van Harry's werk te willen weten. Waarom vraag je er dan naar? Gelukkig zijn dit slechts schoonheidsfoutjes van wat verder een ijzersterke misdaadserie is.
Een grotere teleurstelling is de laatste aflevering. Die is absoluut niet slecht, maar minder sterk dan de rest, terwijl deze voorlopige climax eigenlijk het hoogtepunt zou moeten zijn. Iemand praat tegen een lijk om zijn eigen gevoelens uitgesproken te horen, wat nogal een stijlbreuk is. Kort voor het einde overkomt Harry iets dat te flauw voor woorden is. Ook wordt het al zo vaak gebruikte Rolling Stones-nummer Sympathy for the Devil op een dusdanige droge manier ingezet dat het vermoeden rijst dat de makers geen andere manier konden bedenken om wat gewicht toe te voegen.
Of misschien vonden ze het niet nodig, aangezien dit verhaal met zijn vele lijntjes bedoeld is om nog een aantal seizoenen te blijven boeien. MobLand heeft de potentie om een topserie te blijven, maar riskeert ook te vervallen in melodramatische pulp. Het is dus aan de makers om koers te houden. Dit eerste seizoen legt de lat hoog, hopelijk blijft hij daar liggen.
