Recensie
NPO Start-serie 'Blue Lights' seizoen 2: verplichte kost voor liefhebbers van gegrond politiedrama
Een nieuwe speler neemt de drugshandel over in een van de roerigste wijken van Belfast.
Regie: Jack Casey, Declan Lawn, Adam Patterson | Cast: Sian Brooke (Grace Ellis), Nathan Braniff (Tommy Foster), Katherine Devlin (Annie Conlon), Seamus O'Hara (Lee Thompson), Martin McCann (Stevie Neil), Hannah McClean (Jen Robinson), Frank Blake (Shane Bradley), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 50-51 minuten | Jaar: 2025
Het eerste seizoen van Blue Lights draaide om een kwartet rekruten in het politiekorps van Belfast, die elk van een ervaren rot het klappen van de zweep leerden. Dat ging de een beter af dan de ander, maar in het tweede seizoen zien we drie van hen zien weer in het blauw terug. De vierde, Jen, heeft na de dramatische slotakte het uniform uitgedaan en werkt nu voor een advocatenkantoor. Haar eerste zaak diept het verleden van de getraumatiseerde Happy op. Het is een mooi zijpaadje in een seizoen dat weer gegrond verslag doet van het Noord-Ierse politieleven.
En dat leven gaat niet over rozen. In de wijk met de misleidende naam Mount Eden rommelt het. Deze straten zijn allesbehalve paradijselijk. De bevolking staat uiterst vijandig tegenover de wetshandhavers, de scheidslijn tussen (voormalig) paramilitaire organisaties en ordinaire drugskartels is flinterdun en louche deals tussen de criminelen en de hogere echelons van het politieapparaat maken het werk van de straatagenten vreselijk lastig. Patrouillewagens 70, 72, en 76 hebben met de dagelijkse ellende te maken en er zijn verschillende visies om de problemen in te dammen.
De ruige agent Shane Bradley is overgekomen van een ander korps en zet onder leiding van Murray Canning, die in het eerste seizoen ook al even zijn aalgladde gezicht liet zien, een harde lijn uit om informatie van de straat los te krijgen. Beiden deinzen er niet voor terug zo nu en dan een collega voor de bus te gooien, wat leidt tot verdeeldheid binnen de afdeling die nog steeds onder leiding staat van inspecteur Helen McNally. Haar collega-leidinggevende David Johnston heeft na hun onverkwikkelijke affaire het veld moeten ruimen, maar vervult dit seizoen nog steeds een belangrijke rol.
De drie rekruten zijn inmiddels gewaardeerde krachten binnen het korps. Blue Lights laat op een mooie manier zien hoe de specifieke kwaliteiten van elk van hen een bepalende rol spelen in de ontwikkelingen. Annies onverschrokkenheid, Tommy's drang om te leren en Grace' empathisch vermogen kleuren de serie in een gevarieerd spectrum. Daarbij steekt op diverse plekken romantiek de kop op, wat de harde realiteit soms van een zachter randje voorziet. Het is dus niet een en al ellende, zoals in het vergelijkbare en even sublieme The Responder, maar er gloren kleine lichtpuntjes die niet blauw zijn gekleurd.
Seizoen twee richt zich daarnaast sterk op de opkomst van een nieuwe speler in het illegale circuit van Mount Eden. Kroegbaas Lee Thompson (een intense Seamus O'Hara) doet een greep naar de macht in de drugshandel vanuit het verwrongen idee de inwoners te 'beschermen' en de wijk terug te brengen naar betere tijden. De tamelijk abrupte transformatie van caféhouder naar meestercrimineel en volksleider is een van de zwakkere elementen, maar de morele, persoonlijke en maatschappelijke implicaties zijn niettemin erg interessant. Is Lee de redder van de gemeenschap of gewoon een nieuw monster dat griezelig veel op het vorige lijkt?
Het eerste seizoen van Blue Lights kreeg lof vanwege de acteerprestaties en die zijn onveranderd sterk. De veelkoppige cast bestaat volledig uit uiterst bekwame acteurs. Sommigen zijn zelfs nog gegroeid in hun vak, met name Nathan Braniff als Tommy en Katherine Devlin als Annie, die dit seizoen gelukkig heel wat meer te doen krijgt dan in het eerste. Het maakt van Blue Lights verplicht kijkvoer voor liefhebbers van meeslepend, realistisch politiedrama. En je weet: scherpe ogen redden levens.
Het eerste seizoen van Blue Lights draaide om een kwartet rekruten in het politiekorps van Belfast, die elk van een ervaren rot het klappen van de zweep leerden. Dat ging de een beter af dan de ander, maar in het tweede seizoen zien we drie van hen zien weer in het blauw terug. De vierde, Jen, heeft na de dramatische slotakte het uniform uitgedaan en werkt nu voor een advocatenkantoor. Haar eerste zaak diept het verleden van de getraumatiseerde Happy op. Het is een mooi zijpaadje in een seizoen dat weer gegrond verslag doet van het Noord-Ierse politieleven.
En dat leven gaat niet over rozen. In de wijk met de misleidende naam Mount Eden rommelt het. Deze straten zijn allesbehalve paradijselijk. De bevolking staat uiterst vijandig tegenover de wetshandhavers, de scheidslijn tussen (voormalig) paramilitaire organisaties en ordinaire drugskartels is flinterdun en louche deals tussen de criminelen en de hogere echelons van het politieapparaat maken het werk van de straatagenten vreselijk lastig. Patrouillewagens 70, 72, en 76 hebben met de dagelijkse ellende te maken en er zijn verschillende visies om de problemen in te dammen.
De ruige agent Shane Bradley is overgekomen van een ander korps en zet onder leiding van Murray Canning, die in het eerste seizoen ook al even zijn aalgladde gezicht liet zien, een harde lijn uit om informatie van de straat los te krijgen. Beiden deinzen er niet voor terug zo nu en dan een collega voor de bus te gooien, wat leidt tot verdeeldheid binnen de afdeling die nog steeds onder leiding staat van inspecteur Helen McNally. Haar collega-leidinggevende David Johnston heeft na hun onverkwikkelijke affaire het veld moeten ruimen, maar vervult dit seizoen nog steeds een belangrijke rol.
De drie rekruten zijn inmiddels gewaardeerde krachten binnen het korps. Blue Lights laat op een mooie manier zien hoe de specifieke kwaliteiten van elk van hen een bepalende rol spelen in de ontwikkelingen. Annies onverschrokkenheid, Tommy's drang om te leren en Grace' empathisch vermogen kleuren de serie in een gevarieerd spectrum. Daarbij steekt op diverse plekken romantiek de kop op, wat de harde realiteit soms van een zachter randje voorziet. Het is dus niet een en al ellende, zoals in het vergelijkbare en even sublieme The Responder, maar er gloren kleine lichtpuntjes die niet blauw zijn gekleurd.
Seizoen twee richt zich daarnaast sterk op de opkomst van een nieuwe speler in het illegale circuit van Mount Eden. Kroegbaas Lee Thompson (een intense Seamus O'Hara) doet een greep naar de macht in de drugshandel vanuit het verwrongen idee de inwoners te 'beschermen' en de wijk terug te brengen naar betere tijden. De tamelijk abrupte transformatie van caféhouder naar meestercrimineel en volksleider is een van de zwakkere elementen, maar de morele, persoonlijke en maatschappelijke implicaties zijn niettemin erg interessant. Is Lee de redder van de gemeenschap of gewoon een nieuw monster dat griezelig veel op het vorige lijkt?
Het eerste seizoen van Blue Lights kreeg lof vanwege de acteerprestaties en die zijn onveranderd sterk. De veelkoppige cast bestaat volledig uit uiterst bekwame acteurs. Sommigen zijn zelfs nog gegroeid in hun vak, met name Nathan Braniff als Tommy en Katherine Devlin als Annie, die dit seizoen gelukkig heel wat meer te doen krijgt dan in het eerste. Het maakt van Blue Lights verplicht kijkvoer voor liefhebbers van meeslepend, realistisch politiedrama. En je weet: scherpe ogen redden levens.
