Netflix-serie 'Superestar': misschien wel de beste aanpak voor een muzikale biografie

Regie: Nacho Vigalondo, Claudia Costafreda | Cast: Ingrid Garcia Jonsson (Marimar Cuena Seisdedos/Tamara/Yurena), Julián Villagrán (Arlequin), Natalia de Molina (Loly Álvarez), Secun de la Rosa (Leonardo Dantés), Pepón Nieto (Tony Genil), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 46-63 minuten | Jaar: 2025

Wanneer je het verhaal van een artiest wil vertellen, heb je als filmmaker twee mogelijkheden: je maakt voor een bescheiden budget een documentaire die waarschijnlijk de meeste kijkers trekt zodra die op een streamingsdienst verschijnt of je cast acteurs, sjoemelt wat met de waarheid en haalt mogelijk honderden miljoenen binnen in de bioscoop. Over die tweede optie valt een hoop te zeggen. Want als je dan dingen gaat verzinnen, hoe waargebeurd is het verhaal dan nog? Nacho Vigalondo had een briljant idee: wat nou als je feiten neemt en die verpakt in fantasierijke nonsens?

Het eindresultaat laat de wereld op zeer vermakelijke wijze kennismaken met een nogal campy figuur, de Spaanse popster Yurena (voorheen bekend als Tamara). Superestar slaagt er bovendien in deze dame intrigerend te maken door haar verhaal in de eerste vijf afleveringen te vertellen vanuit het perspectief van de mensen om haar heen. Door te kiezen voor extreme fictie kan maker Vigalondo bovendien elk personage een eigen ontwikkeling geven, wat het geheel van een warm hart voorziet.

Al sinds haar jonge jaren droomt de Spaanse ervan beroemd te worden. Wanneer ze ouder is krijgt ze de kans een album op te nemen en na jaren van kleine optredens wordt ze eindelijk echt ontdekt. Alleen komt de roem niet in de vorm van een zangcarrière, maar als een wervelstorm van roddels en drama. Superestar vertelt deze periode in haar leven door de ogen van haar moeder, haar componist Leonardo, haar concurrent Loly en volkszanger Tony. En helemaal aan het einde, door haarzelf.

Het lijkt zelfs alsof de serie mooier is dan ze had hoeven zijn, want in het echt is Yurena niet het meest heldere licht. Ze heeft geen bijster scherpe blik in de ogen, bood zich aan voor sappige leugens en liet zich strikken voor een pornofilm. Haar grootste hit heeft ze zelfs (opzettelijk of onbedoeld, dat is niet duidelijk) gestolen van een ander. Haar echte leven was nogal pulp, maar de serie over haar leven is dat zeker niet.

Superestar gebruikt niet alleen de bekende feiten, maar ook de verhalen die te ludiek klinken om waar te zijn (ook al zijn ze dat misschien toch). Zoals Tony die beweert dat hij ooit de oppas was van een jonge Michael Jackson en dat de jonge knul dol was op zijn macaroni. Of ene Luixi Toledo, die tussen neus en lippen beweert door dat MJ zijn hit Thriller van hem heeft gejat. Op komische wijze leren we deze bijzonder types kennen.

In elke aflevering maakt het centraal staande personage binnen een uur een eigen ontwikkeling door met een fantasiemiddel als katalysator. Het is mooi om te zien hoe ieder een eigen wens heeft en hoe Yurena daarbij is betrokken. Tegelijkertijd valt ook steeds meer op zijn plek en wordt het grotere plaatje zichtbaar. Wat in een eerdere aflevering een vluchtige, vage opmerking leek, wordt in een latere toegelicht en verandert daarmee een eerder aangenomen waarheid.

Vigalondo brengt het op meer dan één manier kleurrijk in beeld. Er zijn wat bonte figuren met bijzondere kledij en heel wat figuranten op de achtergrond zijn dragqueens en andere mensen uit de lhbtqia+-gemeenschap. Dat was en is immers de grootste achterban van Yurena. Ook de hoofdcast doet precies wat hij moet doen. Extra lof voor de Zweedse Ingrid Garcia Jonsson, die Yurena perfect naspeelt met die lege blik in de ogen, maar ook haar emoties goed overbrengt en de popster zelfs een beetje diepgang geeft.

Wat centraal staat is besef. Zo'n interne binnenkomer die je wakker schudt en doet afvragen: waar ben ik mee bezig? Misschien wel de grootste fictie, want het is niet moeilijk om video's te vinden waarin de mensen uit Superestar op latere leeftijd mekkeren over wat hen in de getoonde periode allemaal is aangedaan. Vooral Yurena.

Wellicht herinnert deze miniserie haar eraan dat ze ondanks alles een impact heeft gehad op de Spaanse samenleving. En heel wat poen op de rekening. Het is te hopen dat de boodschap aankomt en de ouwe koeien niet meer uit de sloot worden gehaald. Want naast vermakelijk en komisch is Superestar ook gewoon een zeer goede serie en een biografische vertelling waar je als artiest trots op kan zijn.