Recensie
Netflix-serie 'The Sandman' seizoen 2: strooit nog meer zand in de ogen
Nog steeds een lastig begaanbaar pad. Deze comicverfilming bestempelen als voer voor de fijnproever is te makkelijk.
Regie: Jamie Childs | Cast: Tom Sturridge (Morpheus/Dream), Vivienne Acheampong (Lucienne), Patton Oswalt (Matthew), Kirby Howell-Baptiste (Death), Mason Alexander Park (Desire), Gwendoline Christie (Lucifer Morningstar), Colin Morgan (Sexton), e.a. | Afleveringen: 12 | Speelduur: 45-70 minuten | Jaar: 2025
Het eerste seizoen van The Sandman maakte nieuwkomers al snel duidelijk dat ze flink aan het werk zouden worden gezet. Want net als de gelijknamige stripreeks van Neil Gaiman bedient deze serie zich van abstracte concepten, een overvloed aan personages en werelden en verhaallijnen die allesbehalve rechtlijnig zijn. Fans lopen ermee weg, maar daar zijn het tenslotte fans voor. Het tweede seizoen (tevens het laatste) maakt echter duidelijk dat Gaimans fantasiewereld niet voor iedereen is.
Bij aanvang van seizoen twee heeft Morpheus, ook wel bekend als Dream, zijn vrijheid herwonnen en nu wil hij zijn macht vergroten. Hij heeft alvast een megalomaan kasteel uit de grond gestampt. Helaas blijft deze koning van de dromen een onpeilbaar personage. Op momenten komt hij voorkomend en beheerst over, om vervolgens weer bikkelhard te handelen. Op het irritante af. Dit seizoen is op zijn sterkst wanneer Morpheus zijn menselijke kant toont en zijn zekerheden aan het wankelen worden gebracht.
Als dit tweede seizoen een thema heeft, dan is het familie. Morpheus maakt deel uit van een groep van eeuwenoude entiteiten wier naamgevers weinig creativiteit konden opbrengen, getuige Dreams broers en zussen Destiny, Death, Destruction, Despair, Desire en Delirum (voorheen Delight). En, zoals een van de personages oppert, Dog (al luistert de pratende viervoeter enkel naar de naam Barnabas). We leren deze familieleden beter kennen en ontmoeten bovendien Morpheus' eigen familie, van ouders tot een zoon die we nog kennen uit de Griekse oudheid.
Waar het allemaal naartoe gaat lijkt per aflevering te verschillen. Alsof de scenaristen zich elk uur opnieuw bedenken over waar ze de focus op willen leggen. Wederom wordt Morpheus' missie onderbroken door losstaande uitstapjes die zowaar een stuk beter te verteren zijn dan de rode draad. Zo blijkt Morpheus een geliefde te hebben die uit de hel moet worden bevrijd. En dus gooit hij het op een akkoordje met de duivel, die eigenlijk wel klaar is met de heerschappij over de onderwereld. Echter, wanneer het geschil met Lucifer is beslecht, blijken de kaarten toch weer anders geschud.
De terugkeer van de boomlange Gwendoline Christie in deze bijrol is een van de weinige lichtpunten (de altijd aimabele Stephen Fry is een ander) in wat toch vooral een verwarrende en nauwelijks te bevatten exercitie is. De makers hebben ongetwijfeld de beste intenties, maar weten de kijker niet te betrekken bij de vele verhaallijnen en perspectieven. Het is geen ramp wanneer de intelligentie van het publiek te hoog ingeschat wordt, maar The Sandman sluit je voortdurend uit. Je komt er nooit lekker in.
Zo wordt regelmatig teruggegrepen op oude bekenden die niet meteen een belletje doen rinkelen en belangrijke spelers zoals de Furies worden nauwelijks in het verhaal ingebed. Bovendien lijken ze sterk op de tevens uit drie dames bestaande Fates die we eerder hebben leren kennen. Dat de vele personages zijn weggelopen uit sprookjes, de Bijbel, de Noorse en Griekse Mythologie en Shakespeares A Midsummer Night's Dream maakt duidelijk dat Gaiman zijn klassiekers kent, maar een gelukkige eenheid wordt het nooit. Het is eerder een leentjebuur spelend allegaartje.
Doordat er zoveel aan de hand is en er vele invalshoeken zijn, voelen de gedachten en beweegredenen van personages weinig logisch. Op beslissende momenten wordt niet zozeer geïnformeerd, maar vooral bijgepraat over de omstandigheden, waarna de kijker daar maar in mee moet gaan. Terwijl de emotionele toenadering uitblijft serveren de makers ellenlange dialogen waarin volop wordt gemijmerd, verlangd, gememoreerd en gediscussieerd, maar uiteindelijk weinig gebeurt.
Hoe het ook kan, laat de opzichzelfstaande bonusaflevering Death: The High Cost of Living zien. Daarin wil een getroebleerde journalist een einde aan zijn leven maken, maar komt dan oog in oog te staan met Death (eerder al te zien in de sterkste en meest emotionele aflevering van het eerste seizoen) die net even een dagje vrij heeft. Een mooi verhaal over wat het betekent om mens en levend te zijn, maar helaas wel zonder de focus van de bonusaflevering van seizoen één.
The Sandman doet je voortdurend twijfelen aan je eigen intelligentie, maar leidt tevens tot de conclusie dat dit niet ieders kopje thee zal zijn. Dat de serie desondanks al weken in de top tien van Netflix te vinden is, doet vermoeden dat deze recensent misschien wat neurale verbindingen mist om de kwaliteiten en aantrekkingskracht ervan te bevatten. Ja, dat zal het zijn.
Het eerste seizoen van The Sandman maakte nieuwkomers al snel duidelijk dat ze flink aan het werk zouden worden gezet. Want net als de gelijknamige stripreeks van Neil Gaiman bedient deze serie zich van abstracte concepten, een overvloed aan personages en werelden en verhaallijnen die allesbehalve rechtlijnig zijn. Fans lopen ermee weg, maar daar zijn het tenslotte fans voor. Het tweede seizoen (tevens het laatste) maakt echter duidelijk dat Gaimans fantasiewereld niet voor iedereen is.
Bij aanvang van seizoen twee heeft Morpheus, ook wel bekend als Dream, zijn vrijheid herwonnen en nu wil hij zijn macht vergroten. Hij heeft alvast een megalomaan kasteel uit de grond gestampt. Helaas blijft deze koning van de dromen een onpeilbaar personage. Op momenten komt hij voorkomend en beheerst over, om vervolgens weer bikkelhard te handelen. Op het irritante af. Dit seizoen is op zijn sterkst wanneer Morpheus zijn menselijke kant toont en zijn zekerheden aan het wankelen worden gebracht.
Als dit tweede seizoen een thema heeft, dan is het familie. Morpheus maakt deel uit van een groep van eeuwenoude entiteiten wier naamgevers weinig creativiteit konden opbrengen, getuige Dreams broers en zussen Destiny, Death, Destruction, Despair, Desire en Delirum (voorheen Delight). En, zoals een van de personages oppert, Dog (al luistert de pratende viervoeter enkel naar de naam Barnabas). We leren deze familieleden beter kennen en ontmoeten bovendien Morpheus' eigen familie, van ouders tot een zoon die we nog kennen uit de Griekse oudheid.
Waar het allemaal naartoe gaat lijkt per aflevering te verschillen. Alsof de scenaristen zich elk uur opnieuw bedenken over waar ze de focus op willen leggen. Wederom wordt Morpheus' missie onderbroken door losstaande uitstapjes die zowaar een stuk beter te verteren zijn dan de rode draad. Zo blijkt Morpheus een geliefde te hebben die uit de hel moet worden bevrijd. En dus gooit hij het op een akkoordje met de duivel, die eigenlijk wel klaar is met de heerschappij over de onderwereld. Echter, wanneer het geschil met Lucifer is beslecht, blijken de kaarten toch weer anders geschud.
De terugkeer van de boomlange Gwendoline Christie in deze bijrol is een van de weinige lichtpunten (de altijd aimabele Stephen Fry is een ander) in wat toch vooral een verwarrende en nauwelijks te bevatten exercitie is. De makers hebben ongetwijfeld de beste intenties, maar weten de kijker niet te betrekken bij de vele verhaallijnen en perspectieven. Het is geen ramp wanneer de intelligentie van het publiek te hoog ingeschat wordt, maar The Sandman sluit je voortdurend uit. Je komt er nooit lekker in.
Zo wordt regelmatig teruggegrepen op oude bekenden die niet meteen een belletje doen rinkelen en belangrijke spelers zoals de Furies worden nauwelijks in het verhaal ingebed. Bovendien lijken ze sterk op de tevens uit drie dames bestaande Fates die we eerder hebben leren kennen. Dat de vele personages zijn weggelopen uit sprookjes, de Bijbel, de Noorse en Griekse Mythologie en Shakespeares A Midsummer Night's Dream maakt duidelijk dat Gaiman zijn klassiekers kent, maar een gelukkige eenheid wordt het nooit. Het is eerder een leentjebuur spelend allegaartje.
Doordat er zoveel aan de hand is en er vele invalshoeken zijn, voelen de gedachten en beweegredenen van personages weinig logisch. Op beslissende momenten wordt niet zozeer geïnformeerd, maar vooral bijgepraat over de omstandigheden, waarna de kijker daar maar in mee moet gaan. Terwijl de emotionele toenadering uitblijft serveren de makers ellenlange dialogen waarin volop wordt gemijmerd, verlangd, gememoreerd en gediscussieerd, maar uiteindelijk weinig gebeurt.
Hoe het ook kan, laat de opzichzelfstaande bonusaflevering Death: The High Cost of Living zien. Daarin wil een getroebleerde journalist een einde aan zijn leven maken, maar komt dan oog in oog te staan met Death (eerder al te zien in de sterkste en meest emotionele aflevering van het eerste seizoen) die net even een dagje vrij heeft. Een mooi verhaal over wat het betekent om mens en levend te zijn, maar helaas wel zonder de focus van de bonusaflevering van seizoen één.
The Sandman doet je voortdurend twijfelen aan je eigen intelligentie, maar leidt tevens tot de conclusie dat dit niet ieders kopje thee zal zijn. Dat de serie desondanks al weken in de top tien van Netflix te vinden is, doet vermoeden dat deze recensent misschien wat neurale verbindingen mist om de kwaliteiten en aantrekkingskracht ervan te bevatten. Ja, dat zal het zijn.
