Recensie
Netflix-serie 'Aema': brutaal K-drama vermaakt en zet aan het denken
Seks moet de Zuid-Koreaanse filmindustrie in de jaren tachtig nieuw leven inblazen.
Regie: Lee Hae-young | Cast: Lee Hanee (Hee-ran), Bang Hyo-rin (Ju-ae), Jin Seon-kyu (Jung-ho), Cho Hyun-chul (In-woo), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 47-64 minuten | Jaar: 2025
Wat weet je van de Zuid-Koreaanse filmindustrie van de jaren zeventig en tachtig? Na het zien van het zesdelige K-drama Aema waarschijnlijk een stuk meer. Deze serie neemt je mee op een hoogst vermakelijke en oprecht aangrijpende reis langs de pieken en dalen van vrouwelijke filmsterren tijdens de militaire dictatuur van begin jaren tachtig. Censuur en onderdrukking komen aan bod, maar Aema gaat vooral over creatieve vrijheid tegen de achtergrond van opkomend kapitalisme en ongebreidelde corruptie. En over seks, want bloot verkoopt.
Het is 1981. Zuid-Korea's steracteur Hee-ra is het zat in elke film haar borsten te laten zien, maar is contractueel verplicht om nog één keer samen te werken met studio Shinsung Film, die ongegeneerde exploitatiecinema voortbrengt. De onuitstaanbare, aalgladde producent Jung-ho dirigeert Hee-ra naar een bijrol omdat ze weigert nog uit de kleren te gaan en gaat op zoek naar een nieuw talent voor de rol van 'Madame Aema', liefst zo rondborstig mogelijk.
Variétédanser Ju-ae beschikt over de juiste fysieke gestalte en grijpt haar kans om het te maken op het witte doek. Ze gaat daarbij, zoals zo veel andere aspirant-sterren in de harde filmindustrie, eigenlijk wel over haar eigen grenzen, maar kan dit lange tijd toch rechtvaardigen: "Wat meer decolleté maakt me nog geen slet." De concurrentiestrijd met de uitgerangeerde Hee-ra is hierdoor fel en achterbaks, maar beide vrouwen ervaren dat het systeem uiteindelijk niemand ontziet.
Aema gaat over persoonlijke keuzes, uitbuiting, seksuele moraal en integriteit. Zowel de twee centraal staande acteurs als de persoonlijke assistenten, journalisten en nieuwbakken regisseur van de beoogde (soft)erotische hitfilm staan voor een keerpunt in hun leven. De serie brengt dit alles met veel Zuid-Koreaanse humor (geschreeuw, slapstick, overdreven reacties), maar wordt – zeker in de tweede helft – ook behoorlijk serieus en sinister van toon.
Aema is een sterke dramedie die de kijker constant laat meeleven met de protagonisten. Met de ervaren Hee-ra, die te vaak over zich heen heeft laten lopen, én de frisse Ju-ae, die alle zeilen bij moet zetten opdat die geschiedenis zich niet met haar herhaalt. Tenminste niet totaan het bittere eind. Een ander interessant personage is de wat sullige regisseur In-woo die steeds schippert tussen zijn artistieke integriteit en de harde eisen van producent Jung-ho ("het moet geiler").
In-woo zou het liefst arthousefilms maken waarin de vrouwelijke seksualiteit centraal staat en die op een andere manier omgaan met naakt, maar is niet mans genoeg om zijn handen van het vulgaire eindproduct af te trekken. In alle facetten van het verhaal is die dualiteit voelbaar en deze wordt uitstekend overgebracht door de getalenteerde cast. Vooral Hanee Lee als de gevallen powervrouw Hee-ran en Bang Hyo-rin als de frisse maar toch niet zo frisse Ju-ae werken als magneten op het televisiescherm.
Lee Hae-young schreef en regisseerde Aema met een zelfbewuste ironie als een serie waarin, naar K-dramabegrippen, enorm veel schunnige taal, suggestieve houdingen en bloot voorkomt. Aema toont de schimmige wereld waarin veel jonge acteurs verdwalen tijdens hun eerste stappen en prikkelt de (westerse) kijker om na te denken over de wenselijkheid en het beoogde doel van naakt- en seksscènes in films en televisieseries. Zodoende weet de serie niet alleen enorm te vermaken met een dan weer hilarisch en dan weer aangrijpend script, maar ook de kijker naar zichzelf te laten kijken. En dat is altijd een fijne bonus.
Wat weet je van de Zuid-Koreaanse filmindustrie van de jaren zeventig en tachtig? Na het zien van het zesdelige K-drama Aema waarschijnlijk een stuk meer. Deze serie neemt je mee op een hoogst vermakelijke en oprecht aangrijpende reis langs de pieken en dalen van vrouwelijke filmsterren tijdens de militaire dictatuur van begin jaren tachtig. Censuur en onderdrukking komen aan bod, maar Aema gaat vooral over creatieve vrijheid tegen de achtergrond van opkomend kapitalisme en ongebreidelde corruptie. En over seks, want bloot verkoopt.
Het is 1981. Zuid-Korea's steracteur Hee-ra is het zat in elke film haar borsten te laten zien, maar is contractueel verplicht om nog één keer samen te werken met studio Shinsung Film, die ongegeneerde exploitatiecinema voortbrengt. De onuitstaanbare, aalgladde producent Jung-ho dirigeert Hee-ra naar een bijrol omdat ze weigert nog uit de kleren te gaan en gaat op zoek naar een nieuw talent voor de rol van 'Madame Aema', liefst zo rondborstig mogelijk.
Variétédanser Ju-ae beschikt over de juiste fysieke gestalte en grijpt haar kans om het te maken op het witte doek. Ze gaat daarbij, zoals zo veel andere aspirant-sterren in de harde filmindustrie, eigenlijk wel over haar eigen grenzen, maar kan dit lange tijd toch rechtvaardigen: "Wat meer decolleté maakt me nog geen slet." De concurrentiestrijd met de uitgerangeerde Hee-ra is hierdoor fel en achterbaks, maar beide vrouwen ervaren dat het systeem uiteindelijk niemand ontziet.
Aema gaat over persoonlijke keuzes, uitbuiting, seksuele moraal en integriteit. Zowel de twee centraal staande acteurs als de persoonlijke assistenten, journalisten en nieuwbakken regisseur van de beoogde (soft)erotische hitfilm staan voor een keerpunt in hun leven. De serie brengt dit alles met veel Zuid-Koreaanse humor (geschreeuw, slapstick, overdreven reacties), maar wordt – zeker in de tweede helft – ook behoorlijk serieus en sinister van toon.
Aema is een sterke dramedie die de kijker constant laat meeleven met de protagonisten. Met de ervaren Hee-ra, die te vaak over zich heen heeft laten lopen, én de frisse Ju-ae, die alle zeilen bij moet zetten opdat die geschiedenis zich niet met haar herhaalt. Tenminste niet totaan het bittere eind. Een ander interessant personage is de wat sullige regisseur In-woo die steeds schippert tussen zijn artistieke integriteit en de harde eisen van producent Jung-ho ("het moet geiler").
In-woo zou het liefst arthousefilms maken waarin de vrouwelijke seksualiteit centraal staat en die op een andere manier omgaan met naakt, maar is niet mans genoeg om zijn handen van het vulgaire eindproduct af te trekken. In alle facetten van het verhaal is die dualiteit voelbaar en deze wordt uitstekend overgebracht door de getalenteerde cast. Vooral Hanee Lee als de gevallen powervrouw Hee-ran en Bang Hyo-rin als de frisse maar toch niet zo frisse Ju-ae werken als magneten op het televisiescherm.
Lee Hae-young schreef en regisseerde Aema met een zelfbewuste ironie als een serie waarin, naar K-dramabegrippen, enorm veel schunnige taal, suggestieve houdingen en bloot voorkomt. Aema toont de schimmige wereld waarin veel jonge acteurs verdwalen tijdens hun eerste stappen en prikkelt de (westerse) kijker om na te denken over de wenselijkheid en het beoogde doel van naakt- en seksscènes in films en televisieseries. Zodoende weet de serie niet alleen enorm te vermaken met een dan weer hilarisch en dan weer aangrijpend script, maar ook de kijker naar zichzelf te laten kijken. En dat is altijd een fijne bonus.
