Recensie
Netflix-serie 'Hostage': ietwat ingetogen maar geslaagde thriller over het huidige politieke klimaat
De makers kennen het genre en proberen de clichés te vermijden, wat niet altijd lukt.
Regie: Isabelle Sieb, Amy Neil | Cast: Suranne Jones (PM Dalton), Julie Delpy (President Toussaint), Ashley Thomas (Dr. Alex Anderson), Corey Mylchreest (Matheo), Lucian Msamati (Kofi Adomako), James Cosmo (Max Dalton), Jehnny Beth (Adrienne Pelletier), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 38-46 minuten | Jaar: 2025
"Alle Marokkanen terug naar Istanbul", zei een jongeman tijdens een politiek rechtse bijeenkomst. Links kon daar smakelijk om lachen en wees hiernaar als voorbeeld van hoe ongeïnformeerd de tegenpartij is. Wat bleek? De jongeman was links, maar deed zich die dag slechts voor als rechts om het andere kamp belachelijk te maken. Inmiddels is het 2025 en zijn er heel wat die zich hieraan schuldig maken. Vooral Rusland, dat met een online leger het Westen tegen zichzelf opzet. In deze pijnlijke realiteit speelt Hostage zich af. Maar gaan we er iets van leren?
Dat de nieuwe Netflix-thriller durft af te wijken van de rest blijkt uit de opening. In plaats van een spannende actiescène krijgen we een rustig gesprek tijdens een boswandeling. De makers zijn duidelijk bekend met het genre en proberen de clichés daarvan te vermijden. Soms lukt dat, soms niet. In ieder geval is het verfrissend om twee vrouwelijke hoofdpersonages te zien die hun emoties onder controle hebben en zich niet tegen elkaar laten opzetten.
Een van die vrouwen is de Britse premier Abigail Dalton, die te horen krijgt dat haar man in het buitenland is ontvoerd, net wanneer de Franse president Vivienne Toussaint aan haar deur staat voor onderhandelingen. Dalton moet omgaan met de druk van deze situatie, terwijl het Verenigd Koninkrijk ook nog eens kampt met een tekort aan medicatie. Iedereen om haar heen twijfelt aan haar kunnen en de gijzelnemers eisen dat ze aftreedt.
De kalme start is geen voorbode voor saaie momenten. Zodra Abigails man is ontvoerd zit de spanning er non-stop in, zij het gelukkig niet op een vermoeiende wijze. De situatie is al boeiend en daarbovenop komt de vraag wie achter de ontvoering zit én wordt president Toussaint afgeperst met gevoelig beeldmateriaal.
Er is een lijvige cast, maar de serie wordt gedragen door Suranne Jones (hier nog niet echt bekend) en Julie Delpy (vooral bekend van de films waarin ze met Ethan Hawke keuvelend door een grote stad wandelt). Dat doen de dames moeiteloos. Vooral Delpy straalt autoriteit uit, maar ze wordt nooit kil.
Helaas bevat Hostage een element dat altijd garantstaat voor irritatie: de overemotionele tiener wiens hysterische gedrag bij de ouders onzekerheid naar boven haalt. In dit geval is dat Daltons puberende dochter die constant op scherp staat. En waar Dalton op haar werk beheerst blijft en zich niet laat manipuleren, is ze als moeder nogal een voetveeg die meteen gekwetst is wanneer dochterlief gemene opmerkingen maakt. Terug naar de tijd waarin gekwelde tieners zich achter gesloten deuren koest hielden en ouders zich niet zo makkelijk uit het veld lieten slaan!
Er is één personage dat het gezicht is van de groep die Dalton dwingt af te treden. Het is op den duur nogal onrealistisch hoe deze figuur keer op keer precies op het juiste moment op de juiste plek is. Kennelijk anticipeerde hij een onverwacht incident én dat een groepje mensen daar tegen zou komen protesteren. Even later, honderden kilometers verderop, anticipeert hij dat iemand zijn woning verlaat via het slaapkamerraam en over enkele daken klimt. Hij wacht alvast op de juiste straat.
Ondanks deze gebreken is Hostage zeker het bekijken waard. De afleveringen hebben geen belachelijk lange speelduur en voelen sowieso iets korter dan ze zijn. De twee hoofdpersonages zijn allesbehalve eendimensionaal. En de serie is absoluut een correcte weergave van het huidige politieke klimaat; bij de bereidheid van het volk om iets geloven gaan emoties boven feiten.
In de laatste aflevering verraadt een van de slechteriken zich op nogal uitgekauwde wijze en de climax is niet echt een nagelbijter. Dat laatste kan echter worden vergeven omdat de serie toch al niet op goedkoop spektakel mikte. Vlak voor het einde willen de makers via een toespraak nog één laatste boodschap overdragen. Maar of deze, en de eerder genoemde boodschappen, aankomen valt te betwijfelen. In ieder geval netjes dat Hostage een poging doet om ons een spiegel voor te houden. En dan ook nog in de vorm van een lekker spannende thriller.
"Alle Marokkanen terug naar Istanbul", zei een jongeman tijdens een politiek rechtse bijeenkomst. Links kon daar smakelijk om lachen en wees hiernaar als voorbeeld van hoe ongeïnformeerd de tegenpartij is. Wat bleek? De jongeman was links, maar deed zich die dag slechts voor als rechts om het andere kamp belachelijk te maken. Inmiddels is het 2025 en zijn er heel wat die zich hieraan schuldig maken. Vooral Rusland, dat met een online leger het Westen tegen zichzelf opzet. In deze pijnlijke realiteit speelt Hostage zich af. Maar gaan we er iets van leren?
Dat de nieuwe Netflix-thriller durft af te wijken van de rest blijkt uit de opening. In plaats van een spannende actiescène krijgen we een rustig gesprek tijdens een boswandeling. De makers zijn duidelijk bekend met het genre en proberen de clichés daarvan te vermijden. Soms lukt dat, soms niet. In ieder geval is het verfrissend om twee vrouwelijke hoofdpersonages te zien die hun emoties onder controle hebben en zich niet tegen elkaar laten opzetten.
Een van die vrouwen is de Britse premier Abigail Dalton, die te horen krijgt dat haar man in het buitenland is ontvoerd, net wanneer de Franse president Vivienne Toussaint aan haar deur staat voor onderhandelingen. Dalton moet omgaan met de druk van deze situatie, terwijl het Verenigd Koninkrijk ook nog eens kampt met een tekort aan medicatie. Iedereen om haar heen twijfelt aan haar kunnen en de gijzelnemers eisen dat ze aftreedt.
De kalme start is geen voorbode voor saaie momenten. Zodra Abigails man is ontvoerd zit de spanning er non-stop in, zij het gelukkig niet op een vermoeiende wijze. De situatie is al boeiend en daarbovenop komt de vraag wie achter de ontvoering zit én wordt president Toussaint afgeperst met gevoelig beeldmateriaal.
Gerelateerd nieuws
Er is een lijvige cast, maar de serie wordt gedragen door Suranne Jones (hier nog niet echt bekend) en Julie Delpy (vooral bekend van de films waarin ze met Ethan Hawke keuvelend door een grote stad wandelt). Dat doen de dames moeiteloos. Vooral Delpy straalt autoriteit uit, maar ze wordt nooit kil.
Helaas bevat Hostage een element dat altijd garantstaat voor irritatie: de overemotionele tiener wiens hysterische gedrag bij de ouders onzekerheid naar boven haalt. In dit geval is dat Daltons puberende dochter die constant op scherp staat. En waar Dalton op haar werk beheerst blijft en zich niet laat manipuleren, is ze als moeder nogal een voetveeg die meteen gekwetst is wanneer dochterlief gemene opmerkingen maakt. Terug naar de tijd waarin gekwelde tieners zich achter gesloten deuren koest hielden en ouders zich niet zo makkelijk uit het veld lieten slaan!
Er is één personage dat het gezicht is van de groep die Dalton dwingt af te treden. Het is op den duur nogal onrealistisch hoe deze figuur keer op keer precies op het juiste moment op de juiste plek is. Kennelijk anticipeerde hij een onverwacht incident én dat een groepje mensen daar tegen zou komen protesteren. Even later, honderden kilometers verderop, anticipeert hij dat iemand zijn woning verlaat via het slaapkamerraam en over enkele daken klimt. Hij wacht alvast op de juiste straat.
Ondanks deze gebreken is Hostage zeker het bekijken waard. De afleveringen hebben geen belachelijk lange speelduur en voelen sowieso iets korter dan ze zijn. De twee hoofdpersonages zijn allesbehalve eendimensionaal. En de serie is absoluut een correcte weergave van het huidige politieke klimaat; bij de bereidheid van het volk om iets geloven gaan emoties boven feiten.
In de laatste aflevering verraadt een van de slechteriken zich op nogal uitgekauwde wijze en de climax is niet echt een nagelbijter. Dat laatste kan echter worden vergeven omdat de serie toch al niet op goedkoop spektakel mikte. Vlak voor het einde willen de makers via een toespraak nog één laatste boodschap overdragen. Maar of deze, en de eerder genoemde boodschappen, aankomen valt te betwijfelen. In ieder geval netjes dat Hostage een poging doet om ons een spiegel voor te houden. En dan ook nog in de vorm van een lekker spannende thriller.
