Recensie
Netflix-serie 'Dos Tumbas': oma als wraakengel
Een stevige melodramatische thriller over de donkere zijde van brave mensen.
Regie: Kike Maillo | Cast: Kiti Mánver (Isabel), Ivan Prados (Jonas), Álvaro Morte (Rafael), Hovik Keuchkerian (Antonio), Nonna Cardoner (Lupe), Carlos Scholz (Beltrán), Nadia Vilaplana (Verónica), Zoé Arnao (Marta), Salva Reina (Carlos Raén), Iván Prados (Jonás), e.a. | Afleveringen: 3 | Speelduur: 42-54 minuten | Jaar: 2025
"Wie wraak zoekt, doet er goed aan twee graven te delven: een voor de ander en een voor jezelf." Dit citaat, toegeschreven aan de Chinese filosoof Confucius, krijgt een spannende illustratie met de Spaanse miniserie Dos Tumbas ('twee graven'), waarin de held nu eens geen politieagent of detective is, maar een oma die geen rust kent na de verdwijning van haar kleindochter. De boodschap: onderschat nooit oude mensen en vooral niet hun donkere zijde.
De bejaarde pianolerares Isabel is dol op haar kleindochter Veronica. Wanneer die er op een avond op uit trekt met haar beste vriendin Martha, zijn ze de volgende dag nergens te bespeuren. De politie voert een onderzoek uit, maar het lijkt wel of de meisjes van de aardbodem zijn verdwenen. Twee jaar later heeft de politie alle hoop opgegeven, maar weigert Isabel om de verdwijning van haar kleindochter te laten rusten.
Ze begint zelf te speuren en komt zo in contact met Rafael, de vader van Martha. Dat is niet iemand waar je een alliantie mee aangaat. Hij staat namelijk bekend als een gevaarlijke crimineel die niet terugschrikt voor marteling en moord. Maar een toevallig incident brengt Isabel dichter bij de daders en onthult haar donkere zijde. De enige tot wie ze zich dan nog kan wenden, is Rafael.
Hoewel je wilt weten wat er met de verdwenen meisjes is gebeurd, is het niet zozeer het mysterie dat je meesleept in Dos Tumbas. De grote aantrekkingskracht komt van Isabel, voortreffelijk vertolkt door Kiti Mánver, een vaste waarde binnen de Spaanse cinema. Ze is een zeer complex personage: een voormalig hippiemeisje dat vroeger nooit naar haar familie omkeek, maar op haar oude dag ontdekt dat ze geen grenzen kent. Deze miniserie is daarmee net iets meer karakterstudie dan moordmysterie.
Dos Tumbas duurt slechts tweeënhalf uur en is enigszins opgebouwd als een speelfilm, zij het met cliffhangers aan het einde van de eerste en tweede aflevering, maar blijft toch zuivere televisie. Er zitten echter elementen in waarmee Alfred Hitchcock of Brian De Palma grote cinema hadden kunnen maken. De relatie tussen Isabel en Rafael heeft iets van Strangers on a Train en bepaalde scènes hadden het potentieel om, mits cinematografisch beter uitgewerkt, vergelijkingen te doorstaan met memorabele momenten uit Suspicion, Psycho, Frenzy en de Alfred Hitchcock Presents-aflevering Revenge.
Regisseur Kike Maillo (Toro) laat soms kansen liggen doordat hij het vertikt bepaalde écht spannende momenten te tonen. Zo laat iemand een lijk verdwijnen, maar wordt niet duidelijk niet wie dat doet en hoe het precies gebeurt. Het is voor het verhaal van weinig belang, maar je bent er wel benieuwd naar. Mogelijk laat Maillo dergelijke details achterwege om het tempo hoog te houden en niet af te dwalen van de karakterstudie. Hij schrikt er echter niet voor terug om tijdens gewelddadige momenten de gruwel expliciet te tonen.
Dat Dos Tumbas enkele verhaalkronkels bevat die niet even plausibel zijn, moet je maar op de koop toe nemen. Hitchcock noemde dat koelkastlogica: momenten waarbij de kijker pas achteraf beseft dat iets ongeloofwaardig was. Het verhaal van Isabel levert alvast puik entertainment met een sterke hoofdrol en een paar frisse ideeën. Goed genoeg om te voorspellen dat er spoedig een Engelstalige remake zal komen.
"Wie wraak zoekt, doet er goed aan twee graven te delven: een voor de ander en een voor jezelf." Dit citaat, toegeschreven aan de Chinese filosoof Confucius, krijgt een spannende illustratie met de Spaanse miniserie Dos Tumbas ('twee graven'), waarin de held nu eens geen politieagent of detective is, maar een oma die geen rust kent na de verdwijning van haar kleindochter. De boodschap: onderschat nooit oude mensen en vooral niet hun donkere zijde.
De bejaarde pianolerares Isabel is dol op haar kleindochter Veronica. Wanneer die er op een avond op uit trekt met haar beste vriendin Martha, zijn ze de volgende dag nergens te bespeuren. De politie voert een onderzoek uit, maar het lijkt wel of de meisjes van de aardbodem zijn verdwenen. Twee jaar later heeft de politie alle hoop opgegeven, maar weigert Isabel om de verdwijning van haar kleindochter te laten rusten.
Ze begint zelf te speuren en komt zo in contact met Rafael, de vader van Martha. Dat is niet iemand waar je een alliantie mee aangaat. Hij staat namelijk bekend als een gevaarlijke crimineel die niet terugschrikt voor marteling en moord. Maar een toevallig incident brengt Isabel dichter bij de daders en onthult haar donkere zijde. De enige tot wie ze zich dan nog kan wenden, is Rafael.
Gerelateerd nieuws
Hoewel je wilt weten wat er met de verdwenen meisjes is gebeurd, is het niet zozeer het mysterie dat je meesleept in Dos Tumbas. De grote aantrekkingskracht komt van Isabel, voortreffelijk vertolkt door Kiti Mánver, een vaste waarde binnen de Spaanse cinema. Ze is een zeer complex personage: een voormalig hippiemeisje dat vroeger nooit naar haar familie omkeek, maar op haar oude dag ontdekt dat ze geen grenzen kent. Deze miniserie is daarmee net iets meer karakterstudie dan moordmysterie.
Dos Tumbas duurt slechts tweeënhalf uur en is enigszins opgebouwd als een speelfilm, zij het met cliffhangers aan het einde van de eerste en tweede aflevering, maar blijft toch zuivere televisie. Er zitten echter elementen in waarmee Alfred Hitchcock of Brian De Palma grote cinema hadden kunnen maken. De relatie tussen Isabel en Rafael heeft iets van Strangers on a Train en bepaalde scènes hadden het potentieel om, mits cinematografisch beter uitgewerkt, vergelijkingen te doorstaan met memorabele momenten uit Suspicion, Psycho, Frenzy en de Alfred Hitchcock Presents-aflevering Revenge.
Regisseur Kike Maillo (Toro) laat soms kansen liggen doordat hij het vertikt bepaalde écht spannende momenten te tonen. Zo laat iemand een lijk verdwijnen, maar wordt niet duidelijk niet wie dat doet en hoe het precies gebeurt. Het is voor het verhaal van weinig belang, maar je bent er wel benieuwd naar. Mogelijk laat Maillo dergelijke details achterwege om het tempo hoog te houden en niet af te dwalen van de karakterstudie. Hij schrikt er echter niet voor terug om tijdens gewelddadige momenten de gruwel expliciet te tonen.
Dat Dos Tumbas enkele verhaalkronkels bevat die niet even plausibel zijn, moet je maar op de koop toe nemen. Hitchcock noemde dat koelkastlogica: momenten waarbij de kijker pas achteraf beseft dat iets ongeloofwaardig was. Het verhaal van Isabel levert alvast puik entertainment met een sterke hoofdrol en een paar frisse ideeën. Goed genoeg om te voorspellen dat er spoedig een Engelstalige remake zal komen.
