Series / Nieuws
Het antwoord van Netflix op 'The White Lotus' scoort meer dan een half miljoen views per dag
The Four Seasons biedt een menselijk en herkenbaar alternatief voor satire zoals The White Lotus.
Met 40 miljoen kijkuren in twee maanden tijd (mei en juni) is The Four Seasons een van de opvallendste successen van Netflix dit jaar. De reeks wordt al snel neergezet als een antwoord op The White Lotus, maar volgens velen ligt de kracht juist in het verschil tussen beide series. Waar HBO inzet op hyperrealistische satire en absurde overdrijving, kiest Netflix voor een andere toon: herkenbaar, menselijk en soms zelfs ongemakkelijk dichtbij.
De komedie-dramaserie, bedacht door Tina Fey, draait om verschillende stellen die samen vakantie vieren in luxe resorts. Op het eerste gezicht lijkt alles perfect, maar al snel wordt duidelijk dat iedere relatie scheuren vertoont. De makers borduren voort op de gelijknamige film uit 1981, die Fey inspireerde om zelf comedy te maken. Met acteurs als Will Forte, Colman Domingo en Steve Carell wordt een breed palet aan dynamieken en spanningen neergezet.
Waarom werkt de serie zo goed? Volgens critici juist omdat het “het tegenovergestelde is van The White Lotus.” Beide titels bevatten een onverwachte dood, maar The Four Seasons graaft dieper in de relaties van de personages. Het is satire, maar dan gestoeld op dagelijkse realiteit. Vriendschappen, stille verwijten en misverstanden zorgen voor spanning die geloofwaardig blijft. Zoals Fey zelf opmerkte: “Ik wilde zelfs mijn haar overdreven agressief borstelen, omdat dat zo heerlijk jaren zeventig voelt.”
Een centraal thema is de breekbaarheid van relaties. De huwelijken van Kate en Jack zijn vastgelopen, Nick (Steve Carell) begint de serie met een scheiding en andere koppels worstelen met benauwend samenleven. Daarmee legt de serie bloot hoe verlies en verandering onvermijdelijk onderdeel zijn van het leven, ook voor de welgestelden. Dit maakt de kijkervaring eerder warm en melancholisch dan hard en cynisch.
Waar The White Lotus vooral de wreedheden en domme beslissingen van rijke vakantiegangers benadrukt, kiest The Four Seasons voor een zachtere benadering. Het conflict zit in kleine gebaren, een ongemakkelijk diner of een nieuwe partner die verrassend sympathiek blijkt. Daardoor voelt de serie als een intiemer alternatief, meer badend in nostalgie dan in scherpe satire.
Voorlopig staat vast dat The Four Seasons niet slechts een kloon van The White Lotus is, maar een eigen stem heeft gevonden binnen het genre.
De komedie-dramaserie, bedacht door Tina Fey, draait om verschillende stellen die samen vakantie vieren in luxe resorts. Op het eerste gezicht lijkt alles perfect, maar al snel wordt duidelijk dat iedere relatie scheuren vertoont. De makers borduren voort op de gelijknamige film uit 1981, die Fey inspireerde om zelf comedy te maken. Met acteurs als Will Forte, Colman Domingo en Steve Carell wordt een breed palet aan dynamieken en spanningen neergezet.
Het tegenovergestelde van The White Lotus
Waarom werkt de serie zo goed? Volgens critici juist omdat het “het tegenovergestelde is van The White Lotus.” Beide titels bevatten een onverwachte dood, maar The Four Seasons graaft dieper in de relaties van de personages. Het is satire, maar dan gestoeld op dagelijkse realiteit. Vriendschappen, stille verwijten en misverstanden zorgen voor spanning die geloofwaardig blijft. Zoals Fey zelf opmerkte: “Ik wilde zelfs mijn haar overdreven agressief borstelen, omdat dat zo heerlijk jaren zeventig voelt.”
Gerelateerd nieuws
Een centraal thema is de breekbaarheid van relaties. De huwelijken van Kate en Jack zijn vastgelopen, Nick (Steve Carell) begint de serie met een scheiding en andere koppels worstelen met benauwend samenleven. Daarmee legt de serie bloot hoe verlies en verandering onvermijdelijk onderdeel zijn van het leven, ook voor de welgestelden. Dit maakt de kijkervaring eerder warm en melancholisch dan hard en cynisch.
Nieuwe kijk op satire
Waar The White Lotus vooral de wreedheden en domme beslissingen van rijke vakantiegangers benadrukt, kiest The Four Seasons voor een zachtere benadering. Het conflict zit in kleine gebaren, een ongemakkelijk diner of een nieuwe partner die verrassend sympathiek blijkt. Daardoor voelt de serie als een intiemer alternatief, meer badend in nostalgie dan in scherpe satire.
Voorlopig staat vast dat The Four Seasons niet slechts een kloon van The White Lotus is, maar een eigen stem heeft gevonden binnen het genre.
Interessant voor jou
