Recensie
Apple TV-serie 'Slow Horses' seizoen 5: vertoont nog steeds geen scheurtjes
Een seizoen vol flatulentie, whisky, vreetbuien, gevloek, terrorisme en surprises.
Regie: Saul Metzstein | Cast: Gary Oldman (Jackson Lamb), Jack Lowden (River Cartwright), Kristin Scott Thomas (Diana Taverner), Saskia Reeves (Catherine Standish), Christopher Chung (Roddy Ho), Aimee-Ffion Edwards (Shirley Dander), Rosalind Eleazar (Louisa Guy), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 39-51 minuten | Jaar: 2025
Wanneer men praat over series die seizoen na seizoen een topniveau weten vast te houden, kwamen vroeger titels als Breaking Bad en The Sopranos spontaan bovendrijven. Vandaag is er één titel die meteen in dat rijtje thuishoort: Slow Horses. Het succes is niet alleen te danken aan de sterke verhalen van auteur Mick Herron. Maar ook aan de perfecte casting van Gary Oldman, als de vulgaire maar geslepen Jackson Lamb, én aan de sappige zwarte humor. Seizoen vijf is opnieuw een schot in de roos, dit keer met een opvallend scherpe politieke satire. Voor Brexiteers valt er weinig te lachen.
Het verhaal speelt zich af na de Brexit. Na een terroristische aanslag in London wordt Roddy Ho, een agent van Slough House waar het uitschot van MI5 huist, bijna doodgereden. Zijn collega Shirley is ervan overtuigd dat men hem wilde vermoorden, maar Jackson Lamb en de andere Joe’s (veldagenten) schenken er weinig aandacht aan. Omdat Roddy zo’n onuitstaanbare kerel is – Lamb verwijst naar hem als “whatever that is.” Zelfs Roddy gelooft niet in kwaad opzet. Wanneer hij echter in een dancing verschijnt met een adembenemende vrouw – zijn vorige relatie bleek een catfish – beginnen er toch alarmbellen af te gaan.
De terreuraanslag wijst intussen op de mogelijke betrokkenheid van het extreemrechtse parlementslid en overtuigde Brexiteer Dennis Gimball, die straks in debat zal gaan met zijn aartsvijand, de burgemeester van London – zoals de echte burgervader Sadiq Khan, een man met allochtone roots. Gimball wordt intussen geviseerd door gepromoveerde MI5-directeur-generaal (First Desk) Claude Whelan, omdat Gimballs echtgenote - de agressieve hoofdredactrice van een rioolblad - weinig flaterende dingen over hem heeft geschreven.
Het vijfde seizoen had een dip in de serie kunnen betekenen, aangezien het gebaseerd is op London Rules, het zesde Jackson Lamb-boek van Mick Herron, dat met gemengde gevoelens werd onthaald. Sommige fans vonden het minder spannend dan de vorige boeken, terwijl anderen er juist enorm dol op waren omwille van de scherpe satire. Bovendien laat Jackson Lamb zich meer dan ooit gaan in flatulentie, vraatzucht en andere onbeschoftheden. De vrees voor een minder seizoen blijkt in ieder geval ongegrond: van een gebrek aan spanning is absoluut geen sprake en er valt volop te lachen.
Nog meer dan in de vorige seizoenen zetten Herron en scenarist Will Smith politiek, pers en veiligheidsdiensten in hun blootje. De hypocrisie van extreemrechts wordt genadeloos gehekeld, riooljournalistiek krijgt een stevige tackle en Claude Whelan – een holklinkende blaaskaak – belichaamt incompetentie in tijden van crisis. Moet Londen gered worden, dan kan de stad enkel rekenen op whisky slurpende Jackson Lamb en zijn losers van Slough House. Tja, soms raken ze verwikkeld in gewapend conflict met de Dogs (de interne veiligheidsdienst van MI5) of maken ze gigantische blunders, maar uiteindelijk klaren ze telkens weer de klus.
Wat de humor betreft, bevat dit seizoen zelfs een van de meest hilarische en volstrekt onverwachte verrassingen. De losers van Slough Houses doen hun reputatie alle eer aan. De toon schuift daarbij eerder op richting het lichtjes over-de-topuniversum van Burn After Reading van Joel en Ethan Coen dan naar een klassieke pastiche van de John le Carré-verhalen. Dat belooft veel voor de toekomst: de Slow Horses-serie zal zeker nog een tijd bij ons blijven en verrassen.
Intussen mogen we al uitkijken naar de verfilmingen van boek acht Joe Country en boek elf Slough House (seizoen zes, reeds verfilmd), en boek twaalf Bad Actors (seizoen zeven), die door de fans de hemel in worden geprezen. Boek veertien Clown Town, een mogelijk seizoen acht, is pas gedrukt en nog nat van de pers. En dan blijft nog de vraag wat Apple TV + zal doen met de semikorte verhalen en standalones. Gary Oldman heeft in elk geval nog werk voor de boeg.
Wanneer men praat over series die seizoen na seizoen een topniveau weten vast te houden, kwamen vroeger titels als Breaking Bad en The Sopranos spontaan bovendrijven. Vandaag is er één titel die meteen in dat rijtje thuishoort: Slow Horses. Het succes is niet alleen te danken aan de sterke verhalen van auteur Mick Herron. Maar ook aan de perfecte casting van Gary Oldman, als de vulgaire maar geslepen Jackson Lamb, én aan de sappige zwarte humor. Seizoen vijf is opnieuw een schot in de roos, dit keer met een opvallend scherpe politieke satire. Voor Brexiteers valt er weinig te lachen.
Het verhaal speelt zich af na de Brexit. Na een terroristische aanslag in London wordt Roddy Ho, een agent van Slough House waar het uitschot van MI5 huist, bijna doodgereden. Zijn collega Shirley is ervan overtuigd dat men hem wilde vermoorden, maar Jackson Lamb en de andere Joe’s (veldagenten) schenken er weinig aandacht aan. Omdat Roddy zo’n onuitstaanbare kerel is – Lamb verwijst naar hem als “whatever that is.” Zelfs Roddy gelooft niet in kwaad opzet. Wanneer hij echter in een dancing verschijnt met een adembenemende vrouw – zijn vorige relatie bleek een catfish – beginnen er toch alarmbellen af te gaan.
De terreuraanslag wijst intussen op de mogelijke betrokkenheid van het extreemrechtse parlementslid en overtuigde Brexiteer Dennis Gimball, die straks in debat zal gaan met zijn aartsvijand, de burgemeester van London – zoals de echte burgervader Sadiq Khan, een man met allochtone roots. Gimball wordt intussen geviseerd door gepromoveerde MI5-directeur-generaal (First Desk) Claude Whelan, omdat Gimballs echtgenote - de agressieve hoofdredactrice van een rioolblad - weinig flaterende dingen over hem heeft geschreven.
Gerelateerd nieuws
Het vijfde seizoen had een dip in de serie kunnen betekenen, aangezien het gebaseerd is op London Rules, het zesde Jackson Lamb-boek van Mick Herron, dat met gemengde gevoelens werd onthaald. Sommige fans vonden het minder spannend dan de vorige boeken, terwijl anderen er juist enorm dol op waren omwille van de scherpe satire. Bovendien laat Jackson Lamb zich meer dan ooit gaan in flatulentie, vraatzucht en andere onbeschoftheden. De vrees voor een minder seizoen blijkt in ieder geval ongegrond: van een gebrek aan spanning is absoluut geen sprake en er valt volop te lachen.
Nog meer dan in de vorige seizoenen zetten Herron en scenarist Will Smith politiek, pers en veiligheidsdiensten in hun blootje. De hypocrisie van extreemrechts wordt genadeloos gehekeld, riooljournalistiek krijgt een stevige tackle en Claude Whelan – een holklinkende blaaskaak – belichaamt incompetentie in tijden van crisis. Moet Londen gered worden, dan kan de stad enkel rekenen op whisky slurpende Jackson Lamb en zijn losers van Slough House. Tja, soms raken ze verwikkeld in gewapend conflict met de Dogs (de interne veiligheidsdienst van MI5) of maken ze gigantische blunders, maar uiteindelijk klaren ze telkens weer de klus.
Wat de humor betreft, bevat dit seizoen zelfs een van de meest hilarische en volstrekt onverwachte verrassingen. De losers van Slough Houses doen hun reputatie alle eer aan. De toon schuift daarbij eerder op richting het lichtjes over-de-topuniversum van Burn After Reading van Joel en Ethan Coen dan naar een klassieke pastiche van de John le Carré-verhalen. Dat belooft veel voor de toekomst: de Slow Horses-serie zal zeker nog een tijd bij ons blijven en verrassen.
Intussen mogen we al uitkijken naar de verfilmingen van boek acht Joe Country en boek elf Slough House (seizoen zes, reeds verfilmd), en boek twaalf Bad Actors (seizoen zeven), die door de fans de hemel in worden geprezen. Boek veertien Clown Town, een mogelijk seizoen acht, is pas gedrukt en nog nat van de pers. En dan blijft nog de vraag wat Apple TV + zal doen met de semikorte verhalen en standalones. Gary Oldman heeft in elk geval nog werk voor de boeg.
