Netflix-serie 'Wayward': van lollige tienerkomedie naar psychedelisch horroravontuur

Regie: John Fawcett, Euros Lyn, Renuka Jeyapalan | Cast: Mae Martin (Alex Dempsey), Toni Collette (Evelyn), Sarah Gadon (Laura), Alyvia Alyn Lind (Leile), Sydney Topliffe (Abbie), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 40-50 minuten | Jaar: 2025

Op het eerste gezicht lijkt Wayward een fictieve hervertelling van de beruchte tienerrehabilitatiekampen, compleet met neutrale uniformen en dubieuze therapieën. Maar wie verder kijkt dan de eerste afleveringen, belandt gaandeweg in een psychedelisch web van sektarisch gedram, manipulatie en een charismatische, doodenge leider. Dit zorgvuldig opgebouwde mysterie ervaar je het beste met zo min mogelijk voorkennis.

Onstuimige tieners Leile en Abbie zetten hun middelbareschooltijd in Toronto volledig naar hun hand: ze spijbelen, blowen en fangirlen obsessief over oude muziek. Hun zorgeloze bubbel spat uiteen wanneer Leiles moeder haar dochter naar een rehabilitatiekamp wil sturen. In een ultieme wanhoopspoging hun toekomst veilig te stellen, stelen de meiden eindexamens om goede cijfers te halen. Juist die actie wordt Abbie noodlottig: zij belandt alsnog in het kamp. Leile is vastbesloten haar beste vriendin te bevrijden.

Dit brengt het tweetal naar het rustige Tall Pines, waar hun pad kruist met dat van politieagent Alex Dempsey. Na een traumatisch schietincident keert hij samen met zijn hoogzwangere vrouw terug naar haar geboortedorp voor een nieuwe start. Zijn nieuwsgierigheid naar het kamp blijkt de sleutel tot het ontrafelen van de schimmige werkelijkheid achter het idyllische bergdorp.

Een verhaal zo absurd en onvoorspelbaar als dit slaagt alleen als de cast zich er volledig aan overgeeft. Toni Collette (Hereditary, The Sixth Sense) bevestigt opnieuw haar status als wereldster, maar de grootste verrassing is komiek Mae Martin. Met zijn gelaagde en overtuigende vertolking van de getroebleerde Alex zet hij de serie extra kracht bij. Ook met de (relatief onbekende) jonge cast, die met theatrale flair de absurditeit van hun tienerjaren en het kamp neerzet, heeft Wayward goud in handen.

Hoewel de serie barst van de actie en intense scènes, neemt het overkoepelende narratief de tijd om alles tot in detail uit te werken. Informatie wordt traag en gedoseerd vrijgegeven, waardoor het mysterie niet meteen in elkaar is te puzzelen. De soundtrack versterkt dit gevoel van existentiële dreiging en onderstreept de onheilspellende sfeer van de locatie.

Wat Wayward vooral onderscheidt, is de bereidheid om ongemak niet te schuwen. De serie geeft ruim baan aan lhbtqia+-acteurs en -personages en breekt bewust met de conventies van het tienerrehabilitatiekampgenre. Het resultaat is een spannende, onvoorspelbare mix van thriller, drama en horror die de diepere, sektarische lagen kritisch blootlegt, zonder te verzanden in overmatige uitleg.