Series / Nieuws
Trapt het DC-universum in dezelfde val als Marvel eerder deed?
Het DC-universum van James Gunn balanceert succesvol tussen samenhang en zelfstandigheid, maar risico's ontstaan.
Het nieuwe DC-universum van James Gunn is sterk van start gegaan. Superman en Peacemaker laten zien dat films en series binnen dit kader heel verschillend kunnen zijn, maar toch dezelfde wereld delen. De één is een optimistisch bioscoopavontuur, de ander een satirische blik op helden op televisie. Toch wordt met de nieuwste aflevering van Peacemaker duidelijk dat de groeiende onderlinge verbondenheid van projecten ook een gevaar kan vormen.
Tijdens het eerste seizoen van Peacemaker lag de kracht juist in de relatieve zelfstandigheid van de serie. Kleine cameo’s van de Justice League en Amanda Waller herinnerden eraan dat het verhaal zich afspeelde in een groter universum, maar verder stond de reeks op zichzelf. In seizoen 2 is dat veranderd: om de achtergrond van bijvoorbeeld Rick Flag Sr. goed te begrijpen, moet je eerdere titels als The Suicide Squad en Creature Commandos hebben gezien. Daarmee verandert de reeks voor sommige kijkers in een puzzel die je alleen kunt leggen als je alles volgt.
De verschijning van Lex Luthor in de nieuwste aflevering versterkt dit gevoel. Voor trouwe fans van de DCU is het een leuke verrassing, maar voor casual kijkers kan het verwarrend zijn. Zeker omdat Superman pas enkele maanden geleden in de bioscoop verscheen en lang niet iedereen die film al heeft gezien. Zo ontstaat het risico dat de serie minder toegankelijk wordt en dat kijkers afhaken, zoals eerder bij de MCU gebeurde toen alles aan elkaar gekoppeld moest worden.
Het voorbeeld van Marvel laat zien dat overmatige verwevenheid zijn tol kan eisen. Toen elk project deel moest uitmaken van een groter verhaal, begonnen veel kijkers het als huiswerk te ervaren. Pas toen titels als The Fantastic Four: First Steps en Thunderbolts* weer meer op zichzelf stonden, keerde er enthousiasme terug. Gunn zegt zelf te beseffen dat elk project zelfstandig te volgen moet zijn, maar het cameo-beleid doet vermoeden dat er toch steeds meer verweving komt.
Naast de vraag of het publiek alles wil en kan bijhouden, speelt er nog een ander risico: de beperking van de creatieve vrijheid. Hoe meer regels er gelden over wie of wat in een verhaal moet terugkomen, hoe meer makers gedwongen worden te werken binnen strakke kaders. Het gevaar is dat films en series dan minder het stempel van een regisseur of schrijver dragen en meer voelen als studioproduct.
Voorlopig is het succes van de DCU duidelijk, maar de balans tussen samenhang en zelfstandigheid is kwetsbaar. Als de franchise te veel nadruk legt op onderlinge verwijzingen, kan dat zowel kijkers vermoeien als creatieve stemmen beknotten. De vraag is dus of Gunn erin slaagt een universum te bouwen dat rijk en verbonden is, zonder dat het zijn aantrekkingskracht verliest.
Tijdens het eerste seizoen van Peacemaker lag de kracht juist in de relatieve zelfstandigheid van de serie. Kleine cameo’s van de Justice League en Amanda Waller herinnerden eraan dat het verhaal zich afspeelde in een groter universum, maar verder stond de reeks op zichzelf. In seizoen 2 is dat veranderd: om de achtergrond van bijvoorbeeld Rick Flag Sr. goed te begrijpen, moet je eerdere titels als The Suicide Squad en Creature Commandos hebben gezien. Daarmee verandert de reeks voor sommige kijkers in een puzzel die je alleen kunt leggen als je alles volgt.
Lex Luthor in Peacemaker
De verschijning van Lex Luthor in de nieuwste aflevering versterkt dit gevoel. Voor trouwe fans van de DCU is het een leuke verrassing, maar voor casual kijkers kan het verwarrend zijn. Zeker omdat Superman pas enkele maanden geleden in de bioscoop verscheen en lang niet iedereen die film al heeft gezien. Zo ontstaat het risico dat de serie minder toegankelijk wordt en dat kijkers afhaken, zoals eerder bij de MCU gebeurde toen alles aan elkaar gekoppeld moest worden.
Gerelateerd nieuws
Het voorbeeld van Marvel laat zien dat overmatige verwevenheid zijn tol kan eisen. Toen elk project deel moest uitmaken van een groter verhaal, begonnen veel kijkers het als huiswerk te ervaren. Pas toen titels als The Fantastic Four: First Steps en Thunderbolts* weer meer op zichzelf stonden, keerde er enthousiasme terug. Gunn zegt zelf te beseffen dat elk project zelfstandig te volgen moet zijn, maar het cameo-beleid doet vermoeden dat er toch steeds meer verweving komt.
Creatieve vrijheid onder druk
Naast de vraag of het publiek alles wil en kan bijhouden, speelt er nog een ander risico: de beperking van de creatieve vrijheid. Hoe meer regels er gelden over wie of wat in een verhaal moet terugkomen, hoe meer makers gedwongen worden te werken binnen strakke kaders. Het gevaar is dat films en series dan minder het stempel van een regisseur of schrijver dragen en meer voelen als studioproduct.
Voorlopig is het succes van de DCU duidelijk, maar de balans tussen samenhang en zelfstandigheid is kwetsbaar. Als de franchise te veel nadruk legt op onderlinge verwijzingen, kan dat zowel kijkers vermoeien als creatieve stemmen beknotten. De vraag is dus of Gunn erin slaagt een universum te bouwen dat rijk en verbonden is, zonder dat het zijn aantrekkingskracht verliest.
