Recensie
Netflix-serie 'Animal': van veearts in groene weilanden naar dierendokter tussen de mekkerende stedelingen
Een vermakelijke dramedie over een man die meer van dieren houdt dan van mensen.
Regie: Alberto de Toro, Víctor García León | Cast: Luis Zahera (Antón), Lucía Caraballo (Uxía), Carmen Ruiz (Sabela), Raquel Nogueira (Ángela), Nuno Gallego (Miguel), Antonio Durán 'Morris' (Vicente), Sergio Abelaira (Toñín), Nacho Pena (Xoel), Lucía Veiga (Loles), e.a. | Afleveringen: 9 | Speelduur: 25-32 minuten | Jaar: 2025
De eerste paar afleveringen van Animal zijn erg sterk. Rap en raak zien we hoe de norse veearts Antón zijn werkterritorium verliest en voor een baan moet aankloppen bij zijn nichtje in Santiago de Compostella. Deze jonge vrouw runt een boetiek (noem het vooral geen warenhuis of supermarkt) die alles levert wat de moderne huisdierbezitter nodig acht voor het welzijn van zijn beestje. Oom Antón mag als inpandige dierendokter aan de slag, maar wel met een proefperiode.
Niet alleen kattenbrokken, hamsterkooien en pakken zaagsel gaan bij Kawanda over de toonbank, maar ook luxe dierensnoepjes, met swarovskikristal ingelegde hondenriemen en seksspeeltjes voor poedels à driehonderd euro per stuk. Het is een wereld waarin de cynische Antón maar moeilijk kan aarden. Hij is gewend met no-nonsense boeren te werken die een koe willen laten insemineren of goedkeuring verzoeken om er eentje te laten slachten – daar is de handtekening van de veearts voor nodig. Het is werk dat hij al zijn leven doet en waarbij hij met dieren bezig is, nauwelijks met mensen.
Bij Kawanda ervaart Antón al snel dat een moderne dierenarts bij een grote winkelketen vooral het gesprek aan moet gaan. De eerste cliënten die hij ontvangt zijn baasjes die denken dat ze een dyslectische hond of een aseksueel konijn hebben. Antón hoort ze met opgetrokken wenkbrauw aan, alvorens ze niet erg tactvol uit de onderzoekskamer te verwijderen. De gepikeerde baasjes drukken steevast op de rode emoticon van de klanttevredenheidszuil bij de uitgang. Manager Uxía (Antóns nichtje dus) is er niet blij mee.
Lucía Caraballo, die de pittige Uxía speelt, is een echte publiekstrekker. Ze is fris en levendig, maar kan ook de zorgen en ergernissen waar haar personage door haar oom mee te maken krijgt op een erg komische manier uitbeelden. Een prima tegenwicht voor de chagrijnige misantroop die door Luis Zahera op even overtuigende wijze wordt neergezet. Zahera speelt zijn rol zó goed dat het vaak moeilijk is om sympathie voor Antón op te brengen. Hij is onberekenbaar, niet vies van een leugentje en gedraagt zich als een verongelijkt kind als hij zijn zin niet krijgt.
Het wispelturige karakter van Antón haalt gaandeweg wel een beetje de vaart uit de serie. Het ene moment heeft de man een bord voor zijn kop, het andere moment is hij weer de stem der rede en dan weer omgekeerd. Dezelfde problematiek (voornamelijk of hij bij Kawanda moet blijven of zijn oude werk als veearts weer moet oppakken) keert een aantal keren in cirkeltjes terug en wordt niet helemaal bevredigend in het plot verwerkt.
De persoonlijke ontwikkeling van de gesloten Antón, die steeds te horen krijgt dat praten oplucht en dus maar naar een therapeut gaat, lijdt ook onder de circulaire, repetitieve structuur van het script. Het personage is aan het eind van de serie eigenlijk nog steeds waar hij was aan het begin. Hopelijk maakt hij in een tweede seizoen, dat met een cliffhanger wordt aangekondigd, de stappen die nodig zijn om de serie interessant te houden.
Ondanks het soms wat problematische hoofdpersonage is Animal toch een zeer vermakelijke dramedie. De dialogen zijn scherp en geestig en de andere personages divers en innemend. Uxía is gek op mokwijsheden (spreuken die op een koffiemok staan geprint), zoals "Een kudde buffels verplaatst zich zo snel als de langzaamste buffel." Buffel Antón is wat aan de langzame kant, maar weet met hulp van de andere dieren toch aardig mee te komen. De kudde komt ruim op tijd aan.
De eerste paar afleveringen van Animal zijn erg sterk. Rap en raak zien we hoe de norse veearts Antón zijn werkterritorium verliest en voor een baan moet aankloppen bij zijn nichtje in Santiago de Compostella. Deze jonge vrouw runt een boetiek (noem het vooral geen warenhuis of supermarkt) die alles levert wat de moderne huisdierbezitter nodig acht voor het welzijn van zijn beestje. Oom Antón mag als inpandige dierendokter aan de slag, maar wel met een proefperiode.
Niet alleen kattenbrokken, hamsterkooien en pakken zaagsel gaan bij Kawanda over de toonbank, maar ook luxe dierensnoepjes, met swarovskikristal ingelegde hondenriemen en seksspeeltjes voor poedels à driehonderd euro per stuk. Het is een wereld waarin de cynische Antón maar moeilijk kan aarden. Hij is gewend met no-nonsense boeren te werken die een koe willen laten insemineren of goedkeuring verzoeken om er eentje te laten slachten – daar is de handtekening van de veearts voor nodig. Het is werk dat hij al zijn leven doet en waarbij hij met dieren bezig is, nauwelijks met mensen.
Bij Kawanda ervaart Antón al snel dat een moderne dierenarts bij een grote winkelketen vooral het gesprek aan moet gaan. De eerste cliënten die hij ontvangt zijn baasjes die denken dat ze een dyslectische hond of een aseksueel konijn hebben. Antón hoort ze met opgetrokken wenkbrauw aan, alvorens ze niet erg tactvol uit de onderzoekskamer te verwijderen. De gepikeerde baasjes drukken steevast op de rode emoticon van de klanttevredenheidszuil bij de uitgang. Manager Uxía (Antóns nichtje dus) is er niet blij mee.
Lucía Caraballo, die de pittige Uxía speelt, is een echte publiekstrekker. Ze is fris en levendig, maar kan ook de zorgen en ergernissen waar haar personage door haar oom mee te maken krijgt op een erg komische manier uitbeelden. Een prima tegenwicht voor de chagrijnige misantroop die door Luis Zahera op even overtuigende wijze wordt neergezet. Zahera speelt zijn rol zó goed dat het vaak moeilijk is om sympathie voor Antón op te brengen. Hij is onberekenbaar, niet vies van een leugentje en gedraagt zich als een verongelijkt kind als hij zijn zin niet krijgt.
Het wispelturige karakter van Antón haalt gaandeweg wel een beetje de vaart uit de serie. Het ene moment heeft de man een bord voor zijn kop, het andere moment is hij weer de stem der rede en dan weer omgekeerd. Dezelfde problematiek (voornamelijk of hij bij Kawanda moet blijven of zijn oude werk als veearts weer moet oppakken) keert een aantal keren in cirkeltjes terug en wordt niet helemaal bevredigend in het plot verwerkt.
De persoonlijke ontwikkeling van de gesloten Antón, die steeds te horen krijgt dat praten oplucht en dus maar naar een therapeut gaat, lijdt ook onder de circulaire, repetitieve structuur van het script. Het personage is aan het eind van de serie eigenlijk nog steeds waar hij was aan het begin. Hopelijk maakt hij in een tweede seizoen, dat met een cliffhanger wordt aangekondigd, de stappen die nodig zijn om de serie interessant te houden.
Ondanks het soms wat problematische hoofdpersonage is Animal toch een zeer vermakelijke dramedie. De dialogen zijn scherp en geestig en de andere personages divers en innemend. Uxía is gek op mokwijsheden (spreuken die op een koffiemok staan geprint), zoals "Een kudde buffels verplaatst zich zo snel als de langzaamste buffel." Buffel Antón is wat aan de langzame kant, maar weet met hulp van de andere dieren toch aardig mee te komen. De kudde komt ruim op tijd aan.
