Recensie
HBO Max-serie 'I Love LA': met gestolen designertassen en succesvolle campagnes op weg naar beroemdheid
Een wat lege satire op influencers en het leven van millennials in Los Angeles.
Regie: Lorene Scafaria, Bill Benz, Rachel Sennott | Cast: Rachel Sennott (Maia), Odessa A'zion (Tallulah), Josh Hutcherson (Dylan), Jordan Firstman (Charlie), True Whitaker (Alani), Leighton Meester (Alyssa), Moses Ingram (Chef), Lauren Holt (Lila), Chris Silcox (Landry), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 28-35 minuten | Jaar: 2025
Wat doe je als de voormalige beste vriendin waarmee je gebrouilleerd bent ineens weer bij je op de stoep staat? Maia weet het wel: ze grijpt haar kans om haar carrière een boost te geven. De dame in kwestie, Tallulah, staat namelijk op het randje van doorbreken als influencer. En laat het binnenhalen van een goede cliënt om te managen nou precies zijn wat Maia promotie op kan leveren.
Rachel Sennott bouwt flink aan haar carrière. Ze brak door met Shiva Baby, waarna ze opdook in films als Bodies Bodies Bodies en Bottoms. Hiermee heeft ze zichzelf neergezet als een talent om rekening mee te houden, zeker als het gaat om komedie. Ook I Love LA, de door haar geschreven en geregisseerde serie waarin ze een van de hoofdrollen speelt, moet duidelijk op de lachspieren werken.
Door allerlei toevalligheden komen Maia en Tallulah terecht in bizarre situaties die, afhankelijk van je tolerantie voor onzinnig gedrag en bijzondere plotwendingen, heel grappig of juist heel irritant zijn. Die situaties bereiken deels hun doel, maar uiteindelijk zijn de acht afleveringen toch vooral gevuld met dezelfde makkelijke humor over het lege millennial-leven dat Maia en haar vrienden leiden. Na verloop van tijd is wel duidelijk dat dit bestaan vooral draait om schone schijn en lol hebben. De spaarzame momenten van diepgang worden vaak verrassend snel afgekapt voor de volgende grap over influencers of Los Angeles.
Er worden flink wat personages opgevoerd die eigenlijk geen goede plaats in de serie krijgen. Daardoor voelt wat er met ze gebeurt weinig urgent aan. Wellicht komt iets nog terug, wellicht niet, maar wat wel duidelijk wordt is dat het weinig zin heeft om echt betrokken te raken. Sommige personages worden geïntroduceerd om vervolgens weer heel snel uit de serie te verdwijnen of om later in het seizoen ineens weer op te duiken als voer voor een grap.
Uiteraard kan een serie als deze niet zonder catchy soundtrack en op dat gebied stelt I Love LA niet teleur. De soms snelle montage draagt bij aan de chaos van de situaties en past precies bij de snelle levensstijl van de personages. Het hele plaatje is dus prima consistent. De vraag is vooral of de kijker de humor kan zien in de personages of ze al snel zat wordt.
Wat doe je als de voormalige beste vriendin waarmee je gebrouilleerd bent ineens weer bij je op de stoep staat? Maia weet het wel: ze grijpt haar kans om haar carrière een boost te geven. De dame in kwestie, Tallulah, staat namelijk op het randje van doorbreken als influencer. En laat het binnenhalen van een goede cliënt om te managen nou precies zijn wat Maia promotie op kan leveren.
Rachel Sennott bouwt flink aan haar carrière. Ze brak door met Shiva Baby, waarna ze opdook in films als Bodies Bodies Bodies en Bottoms. Hiermee heeft ze zichzelf neergezet als een talent om rekening mee te houden, zeker als het gaat om komedie. Ook I Love LA, de door haar geschreven en geregisseerde serie waarin ze een van de hoofdrollen speelt, moet duidelijk op de lachspieren werken.
Gerelateerd nieuws
Door allerlei toevalligheden komen Maia en Tallulah terecht in bizarre situaties die, afhankelijk van je tolerantie voor onzinnig gedrag en bijzondere plotwendingen, heel grappig of juist heel irritant zijn. Die situaties bereiken deels hun doel, maar uiteindelijk zijn de acht afleveringen toch vooral gevuld met dezelfde makkelijke humor over het lege millennial-leven dat Maia en haar vrienden leiden. Na verloop van tijd is wel duidelijk dat dit bestaan vooral draait om schone schijn en lol hebben. De spaarzame momenten van diepgang worden vaak verrassend snel afgekapt voor de volgende grap over influencers of Los Angeles.
Er worden flink wat personages opgevoerd die eigenlijk geen goede plaats in de serie krijgen. Daardoor voelt wat er met ze gebeurt weinig urgent aan. Wellicht komt iets nog terug, wellicht niet, maar wat wel duidelijk wordt is dat het weinig zin heeft om echt betrokken te raken. Sommige personages worden geïntroduceerd om vervolgens weer heel snel uit de serie te verdwijnen of om later in het seizoen ineens weer op te duiken als voer voor een grap.
Uiteraard kan een serie als deze niet zonder catchy soundtrack en op dat gebied stelt I Love LA niet teleur. De soms snelle montage draagt bij aan de chaos van de situaties en past precies bij de snelle levensstijl van de personages. Het hele plaatje is dus prima consistent. De vraag is vooral of de kijker de humor kan zien in de personages of ze al snel zat wordt.
