Recensie
Netflix-serie 'Mrs Playmen': glamour, seksisme en een erotisch tijdschrift
Het waargebeurde verhaal van Adelina Tattilo laat zien hoe een vrouwelijke blik kan leiden tot een succesvolle onderneming.
Regie: Riccardo Donna | Cast: Carolina Crescentini (Alina Tattilo), Francesco Colella (Saro Balsamo), Filippo Nigro (Chartroux), Giuseppe Maggio (Luigi Poggi), Francesca Colucci (Elsa), Domenico Diele (Andrea De Cesari), Lidia Vitale (Lella), Giampiero Judica (Don Rocco), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 45-59 minuten | Jaar: 2025
Mrs Playmen neemt de kijker mee naar het Italië van de jaren zeventig, waar de groeiende vrije moraal en de zedenpolitie op gespannen voet staan. Adelina Tattilo bouwt een succesvol erotisch tijdschrift, nadat haar man (en oprichter van het blad) naar het buitenland vlucht vanwege een fraude-aanklacht. Hij trouwt daar gemakshalve een tweede vrouw, waardoor Adelina zichzelf en het tijdschrift Playmen moet zien te bedruipen. Mrs Playmen vertelt haar verhaal met een lekker tempo, sfeer en hits van toen. Maar ook met een flinke dosis feminisme en een moderner sausje in de vorm van maatschappijkritiek en recentere muziek.
Vanaf de eerste minuut kan er geen misverstand bestaan over waar het verhaal naartoe gaat. Mrs Playmen begint namelijk met Adelina, die op de radio wordt uitgeroepen tot een van de meest invloedrijke vrouwen van Italië. Daarna duikt de serie terug in de tijd, naar een feest dat aan het begin staat van haar opkomst. Het is een feest vol glitter, glamour en seks, maar met haar man nog aan het roer. Het zet direct de toon, met scherpe contrasten tussen mannen en vrouwen en luchtigheid tegenover serieuze onderwerpen.
Het luchtige is de groeiende seksuele vrijheid en de kleurrijke esthetiek, maar daaraan verbonden zijn zwaardere thema’s. Mrs Playmen spreekt bijvoorbeeld over de moeilijkheid om een man in die tijd veroordeeld te krijgen voor verkrachting. Zo wordt Elsa, de vrouw in kwestie, tijdens een verhoor gevraagd hoe diep de man bij haar binnengedrongen is, want dat bepaalt de ernst van het vergrijp. Ook krijgt ze te horen dat ze er wel om zal hebben gevraagd; ze poseerde tenslotte voor een erotisch tijdschrift. Dat zij helemaal niet wilde dat de foto’s gepubliceerd werden, maakt volgens de ondervragers niets uit.
Op het gebied van vrouwenrechten en feminisme is de serie erg uitgesproken. Er volgt een flink aantal discussies over hoe ethisch het is van Adelina om een tijdschrift te bouwen ‘over de rug’ van vrouwen die zichzelf blootgeven. Daardoor richt de serie zich soms meer op het verkondigen van progressieve standpunten dan op het tonen van Adelina’s daden en gedrag. Waar je de indruk krijgt dat Adelina worstelt met het verdienen van geld en tegelijkertijd bij zichzelf blijven, zorgt al die uitleg ervoor dat dit conflict soms wordt platgeslagen.
Mrs Playmen maakt voldoende terechte punten, maar het is jammer dat het soms meer klinkt als een preek van het braafste jongetje van de klas, dan als een serie die echt oprecht geïnteresseerd is in haar hoofdpersonage. Gelukkig is actrice Carolina Crescentini erg sterk en laat haar spel vooral spreken, wanneer de serie haar niet overspoelt met feministische dialogen. Daarnaast overtuigt de complexe relatie tussen Adelina en Elsa. Elsa speelt namelijk een ingewikkelde dubbelrol en de serie zet goed neer hoe haar vertrouwen verschuift van de ene naar de andere partij. Dat geeft het geheel diepgang.
Mrs Playmen is uiteindelijk een stijlvolle, energieke serie over macht, moraal en vrouwelijke autonomie. Soms iets te belerend, maar vaak meeslepend en verrassend toegankelijk. Voor wie houdt van geschiedenis met een scherp randje en sterke vrouwelijke personages.
Mrs Playmen neemt de kijker mee naar het Italië van de jaren zeventig, waar de groeiende vrije moraal en de zedenpolitie op gespannen voet staan. Adelina Tattilo bouwt een succesvol erotisch tijdschrift, nadat haar man (en oprichter van het blad) naar het buitenland vlucht vanwege een fraude-aanklacht. Hij trouwt daar gemakshalve een tweede vrouw, waardoor Adelina zichzelf en het tijdschrift Playmen moet zien te bedruipen. Mrs Playmen vertelt haar verhaal met een lekker tempo, sfeer en hits van toen. Maar ook met een flinke dosis feminisme en een moderner sausje in de vorm van maatschappijkritiek en recentere muziek.
Vanaf de eerste minuut kan er geen misverstand bestaan over waar het verhaal naartoe gaat. Mrs Playmen begint namelijk met Adelina, die op de radio wordt uitgeroepen tot een van de meest invloedrijke vrouwen van Italië. Daarna duikt de serie terug in de tijd, naar een feest dat aan het begin staat van haar opkomst. Het is een feest vol glitter, glamour en seks, maar met haar man nog aan het roer. Het zet direct de toon, met scherpe contrasten tussen mannen en vrouwen en luchtigheid tegenover serieuze onderwerpen.
Het luchtige is de groeiende seksuele vrijheid en de kleurrijke esthetiek, maar daaraan verbonden zijn zwaardere thema’s. Mrs Playmen spreekt bijvoorbeeld over de moeilijkheid om een man in die tijd veroordeeld te krijgen voor verkrachting. Zo wordt Elsa, de vrouw in kwestie, tijdens een verhoor gevraagd hoe diep de man bij haar binnengedrongen is, want dat bepaalt de ernst van het vergrijp. Ook krijgt ze te horen dat ze er wel om zal hebben gevraagd; ze poseerde tenslotte voor een erotisch tijdschrift. Dat zij helemaal niet wilde dat de foto’s gepubliceerd werden, maakt volgens de ondervragers niets uit.
Gerelateerd nieuws
Op het gebied van vrouwenrechten en feminisme is de serie erg uitgesproken. Er volgt een flink aantal discussies over hoe ethisch het is van Adelina om een tijdschrift te bouwen ‘over de rug’ van vrouwen die zichzelf blootgeven. Daardoor richt de serie zich soms meer op het verkondigen van progressieve standpunten dan op het tonen van Adelina’s daden en gedrag. Waar je de indruk krijgt dat Adelina worstelt met het verdienen van geld en tegelijkertijd bij zichzelf blijven, zorgt al die uitleg ervoor dat dit conflict soms wordt platgeslagen.
Mrs Playmen maakt voldoende terechte punten, maar het is jammer dat het soms meer klinkt als een preek van het braafste jongetje van de klas, dan als een serie die echt oprecht geïnteresseerd is in haar hoofdpersonage. Gelukkig is actrice Carolina Crescentini erg sterk en laat haar spel vooral spreken, wanneer de serie haar niet overspoelt met feministische dialogen. Daarnaast overtuigt de complexe relatie tussen Adelina en Elsa. Elsa speelt namelijk een ingewikkelde dubbelrol en de serie zet goed neer hoe haar vertrouwen verschuift van de ene naar de andere partij. Dat geeft het geheel diepgang.
Mrs Playmen is uiteindelijk een stijlvolle, energieke serie over macht, moraal en vrouwelijke autonomie. Soms iets te belerend, maar vaak meeslepend en verrassend toegankelijk. Voor wie houdt van geschiedenis met een scherp randje en sterke vrouwelijke personages.
