Recensie
SkyShowtime-serie 'Tulsa King' seizoen 3: definitief niet meer zo goed als voorheen
Inmiddels bestaat deze serie alleen nog maar voor fans van het meest foute werk van Sylvester Stallone.
Regie: Jim McKay, Kevin Dowling, Joe Chappelle, e.a. | Cast: Sylvester Stallone (Dwight Manfredi), Robert Patrick (Dunmire), Dana Delany (Margaret), Martin Starr (Bodhi), Garrett Hedlund (Mitch), Annabella Sciorra (Joanne Manfredi), Frank Grillo (Bill Bevilaqua), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 36-47 minuten | Jaar: 2025
"Zet die vetpens met die wandelstok op een andere plek", zei Sylvester Stallone over een figurant op de set van het tweede seizoen van Tulsa King. Kennelijk bemoeit de hoofdrolspeler zich met wat voor mensen er in deze serie in beeld komen. Wie weet waar hij zich nog meer over uitspreekt. Is dat de reden dat Terence Winter opstapte?
Winter fungeerde als showrunner van het sterke eerste seizoen en als hoofdschrijver van het wat mindere tweede seizoen, maar bij seizoen drie is hij geheel afwezig. Naar eigen zeggen omdat hij het niet eens was met de voorgestelde richting van het verhaal. Het derde seizoen doet afvragen: welk verhaal?
Want het lijkt erop dat voortaan elk seizoen van Tulsa King weinig anders doet dan nieuwe vijanden introduceren die aan het einde worden verslagen. Het tweede seizoen zag de komst van maar liefst drie nieuwe antagonisten, in dit derde zijn het er twee: Jeremiah Dunmire en 'The Watchmaker'. Die eerste heeft een whiskydistilleerderij gekocht, maar misdaadbaas Dwight neemt die over. Die tweede is een terrorist die de FBI op heterdaad wil betrappen, waarvoor Dwights hulp nodig is.
Dwights motivatie om whisky aan zijn imperium toe te voegen wordt lui geïntroduceerd (iemands ex-vriendinnetje duikt op en vraagt om hulp) en voelt vooral onnodig: zijn casino en wiethandel lopen op rolletjes, dus waarom een vinger in andermans pap steken en daarmee diens woede over jezelf afroepen? En net als bij het vorige seizoen is het een mysterie waarom de nieuwe lokale slechterik wordt omschreven als groot en machtig, maar nooit eerder is benoemd.
De charme van Dwight, die een kwart eeuw achter de tralies zat en nu wereldvreemd is, is nergens meer te bekennen. Behalve dan in een scène waarin hij in een zelfrijdende auto stapt en daar zo hysterisch op reageert dat het niet grappig meer is. Ook zijn initiatief is grotendeels afwezig. Hij doet in eerste instantie weinig anders dan reageren op wat hem wordt aangedaan.
Sommige personages krijgen amper iets te doen. Zo mag Garrett Hedlund, ooit hoofdrolspeler van de megaproductie Tron: Legacy, als Mitch voornamelijk clichématige oneliners roepen wanneer Dwight een bevel geeft, zoals "Music to my ears" of "I was hoping you'd say that". Dana Delany, die zijn vriendin Margaret speelt, krijgt zowaar een grotere rol als campagnemanager. Maar ergens stelt het teleur dat ook dit personage zo'n manipulatieve slang blijkt. Een handvol scènes met dit koppel is werkelijk tenenkrommend. Hoe dit tweetal giechelend in bed over koetjes en kalfjes praat, doet denken aan de legendarische arthouseflop The Room.
Richting het einde van het seizoen is er even hoop. Dwight toont weer zijn oude slinkse trucjes door een corrupte politicus erin te luizen om zo zijn zin te krijgen. Aflevering acht is erg spannend en heeft een explosieve cliffhanger. Alleen wordt daar vervolgens niets meer mee gedaan. Die cliffhanger fungeert slechts om een nieuw personage te introduceren, gespeeld door de coolste motherfucker van Hollywood.
Het uitgekauwde liedje Bad to the Bone dient als begeleiding voor een ongeïnspireerde inval met een vieze nasmaak. Een schutter laat twee mensen wegrennen, puur om ze op het laatste moment alsnog neer te schieten en maakt dan een grapje over het uitkiezen van een kermisprijs. Ook wordt iemand opzettelijk levend verbrand, waarbij de ondersteunende muziek insinueert dat dit goed en rechtvaardig is. Wat een nare geweldsverheerlijking.
Wat ooit begon als een veelbelovende serie, is inmiddels afgezakt naar een altaar van en voor Sylvester Stallone. De afsluitende aflevering drukt ons met de neus op de feiten: Tulsa King is niet meer voor liefhebbers van kwalitatief drama, zoals Terence Winter levert, maar voor fans van de foutste titels uit Stallones oeuvre.
"Zet die vetpens met die wandelstok op een andere plek", zei Sylvester Stallone over een figurant op de set van het tweede seizoen van Tulsa King. Kennelijk bemoeit de hoofdrolspeler zich met wat voor mensen er in deze serie in beeld komen. Wie weet waar hij zich nog meer over uitspreekt. Is dat de reden dat Terence Winter opstapte?
Winter fungeerde als showrunner van het sterke eerste seizoen en als hoofdschrijver van het wat mindere tweede seizoen, maar bij seizoen drie is hij geheel afwezig. Naar eigen zeggen omdat hij het niet eens was met de voorgestelde richting van het verhaal. Het derde seizoen doet afvragen: welk verhaal?
Want het lijkt erop dat voortaan elk seizoen van Tulsa King weinig anders doet dan nieuwe vijanden introduceren die aan het einde worden verslagen. Het tweede seizoen zag de komst van maar liefst drie nieuwe antagonisten, in dit derde zijn het er twee: Jeremiah Dunmire en 'The Watchmaker'. Die eerste heeft een whiskydistilleerderij gekocht, maar misdaadbaas Dwight neemt die over. Die tweede is een terrorist die de FBI op heterdaad wil betrappen, waarvoor Dwights hulp nodig is.
Dwights motivatie om whisky aan zijn imperium toe te voegen wordt lui geïntroduceerd (iemands ex-vriendinnetje duikt op en vraagt om hulp) en voelt vooral onnodig: zijn casino en wiethandel lopen op rolletjes, dus waarom een vinger in andermans pap steken en daarmee diens woede over jezelf afroepen? En net als bij het vorige seizoen is het een mysterie waarom de nieuwe lokale slechterik wordt omschreven als groot en machtig, maar nooit eerder is benoemd.
Gerelateerd nieuws
De charme van Dwight, die een kwart eeuw achter de tralies zat en nu wereldvreemd is, is nergens meer te bekennen. Behalve dan in een scène waarin hij in een zelfrijdende auto stapt en daar zo hysterisch op reageert dat het niet grappig meer is. Ook zijn initiatief is grotendeels afwezig. Hij doet in eerste instantie weinig anders dan reageren op wat hem wordt aangedaan.
Sommige personages krijgen amper iets te doen. Zo mag Garrett Hedlund, ooit hoofdrolspeler van de megaproductie Tron: Legacy, als Mitch voornamelijk clichématige oneliners roepen wanneer Dwight een bevel geeft, zoals "Music to my ears" of "I was hoping you'd say that". Dana Delany, die zijn vriendin Margaret speelt, krijgt zowaar een grotere rol als campagnemanager. Maar ergens stelt het teleur dat ook dit personage zo'n manipulatieve slang blijkt. Een handvol scènes met dit koppel is werkelijk tenenkrommend. Hoe dit tweetal giechelend in bed over koetjes en kalfjes praat, doet denken aan de legendarische arthouseflop The Room.
Richting het einde van het seizoen is er even hoop. Dwight toont weer zijn oude slinkse trucjes door een corrupte politicus erin te luizen om zo zijn zin te krijgen. Aflevering acht is erg spannend en heeft een explosieve cliffhanger. Alleen wordt daar vervolgens niets meer mee gedaan. Die cliffhanger fungeert slechts om een nieuw personage te introduceren, gespeeld door de coolste motherfucker van Hollywood.
Het uitgekauwde liedje Bad to the Bone dient als begeleiding voor een ongeïnspireerde inval met een vieze nasmaak. Een schutter laat twee mensen wegrennen, puur om ze op het laatste moment alsnog neer te schieten en maakt dan een grapje over het uitkiezen van een kermisprijs. Ook wordt iemand opzettelijk levend verbrand, waarbij de ondersteunende muziek insinueert dat dit goed en rechtvaardig is. Wat een nare geweldsverheerlijking.
Wat ooit begon als een veelbelovende serie, is inmiddels afgezakt naar een altaar van en voor Sylvester Stallone. De afsluitende aflevering drukt ons met de neus op de feiten: Tulsa King is niet meer voor liefhebbers van kwalitatief drama, zoals Terence Winter levert, maar voor fans van de foutste titels uit Stallones oeuvre.
