Recensie
SkyShowtime-serie 'The Iris Affair': puzzelen op leven en dood
Zelfs een almachtig kwantumapparaat kan deze matig uitgewerkte thriller niet redden.
Regie: Terry McDonough, Sarah O'Gorman | Cast: Niamh Algar (Iris Nixon), Tom Hollander (Cameron Beck), Meréana Tomlinson (Joy Baxter), Kristofer Hivju (Jensen Lind), Sacha Dawan (Alfie Bird), Lorenzo de Moor (Teo Solinas), Antonio Gargiulo (Tommaso Krauss), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 44-61 minuten | Jaar: 2025
Een vrouw die goed is in puzzels moet plots de Apocalyps voorkomen. Dat is het uitgangspunt van The Iris Affair, een hoogdravende thriller in de geest van Dan Browns Inferno en Netflix-hit Dark. Hoofdrolspeelster Niamh Algar (Raised by Wolves) toont zich de meest stabiele factor in een frustrerend rommelig geheel, dat wegkijkt als een geforceerd aftreksel van andere metafysische complotverhalen.
In de grimmige openingsscène maken we zonder omhaal kennis met de hyperintelligente Iris Nixon, die als winnaar uit de bus is gekomen bij een schimmige wetenschapswedstrijd. De mysterieuze Cameron heeft haar gerekruteerd vanwege haar puzzelkwaliteiten, die nodig zijn voor het doorgronden van een activatiecode, uitgeschreven voor een kwantumapparaat dat het menselijke begrip te boven gaat.
Charlie Big Potatoes is de naam van het uit de kluiten gewassen apparaat dat "morgen kanker zou kunnen genezen", maar ook de wereld in chaos zou kunnen storten. Vooral Charlies uitvinder (Game of Thrones-acteur Kristofer Hivju in een aangezette rol als doorgedraaide genius) is ervan overtuigd dat zijn creatie vooral niet mag ontwaken. Maar dat is nou precies het doel dat Cameron zichzelf wél heeft gesteld.
Hoewel het verhaal van The Iris Affair volledig aan het mysterieuze apparaat is opgehangen, slaan de eerste afleveringen nog niet helemaal dood op zweverige uitweidingen over de aard ervan (verwacht vakjargon als 'recursieve causale loop', 'ex nihilo' en natuurlijk 'multiversum'). De zoektocht naar de (her)activatiecode en de strijd om het bemachtigen daarvan speelt zich afwisselend af in Rome en op Sardinië, waar Iris tegen een prachtig decor snel haar onschuld verliest.
Algar speelt haar hoofdrol zelfverzekerd en onverschrokken, maar het scenario laat haar regelmatig in de steek. Op psychologisch vlak wordt te weinig gedaan met de transformatie die haar personage doormaakt, terwijl veel schermtijd gaat naar personages die de plot voortdrijven maar niet verrijken. Zo heeft Iris een sullige verhouding met een politieagent die ze voor haar karretje denkt te kunnen spannen, zijn er vermoeiende interventies van een complotdenker met een YouTube-kanaal en had de rol van bijlesleerling Joy eigenlijk probleemloos kunnen worden geschrapt.
The Iris Affair heeft twee gezichten. Enerzijds is het een laagdrempelige thriller over een vrouw op de vlucht, anderzijds een hoogdravende esoterische vertelling die zichzelf te serieus neemt. Omdat maker Neil Cross (eerder verantwoordelijk voor de misdaadserie Luther) deze twee lagen maar matig samenbrengt, doet het geheel nogal rommelig aan en komt het mysterie rond Charlie niet lekker uit de verf.
De scènes waarin we meer leren over de aard van het kwantumapparaat zijn vaak te uitleggerig en niet zo verfijnd met het drama verweven als in het filosofisch verwante Dark. Ook de minder op het schild gehesen miniserie Devs van Ex Machina-regisseur Alex Garland is een stuk sterker doordacht. The Iris Affair voelt meermaals als een slap aftreksel van deze titels en weet zelf weinig inventiefs aan de mix toe te voegen. Met zo'n grensverleggend mysterie als uitgangspunt had het eindproduct een beter lot verdiend.
Een vrouw die goed is in puzzels moet plots de Apocalyps voorkomen. Dat is het uitgangspunt van The Iris Affair, een hoogdravende thriller in de geest van Dan Browns Inferno en Netflix-hit Dark. Hoofdrolspeelster Niamh Algar (Raised by Wolves) toont zich de meest stabiele factor in een frustrerend rommelig geheel, dat wegkijkt als een geforceerd aftreksel van andere metafysische complotverhalen.
In de grimmige openingsscène maken we zonder omhaal kennis met de hyperintelligente Iris Nixon, die als winnaar uit de bus is gekomen bij een schimmige wetenschapswedstrijd. De mysterieuze Cameron heeft haar gerekruteerd vanwege haar puzzelkwaliteiten, die nodig zijn voor het doorgronden van een activatiecode, uitgeschreven voor een kwantumapparaat dat het menselijke begrip te boven gaat.
Charlie Big Potatoes is de naam van het uit de kluiten gewassen apparaat dat "morgen kanker zou kunnen genezen", maar ook de wereld in chaos zou kunnen storten. Vooral Charlies uitvinder (Game of Thrones-acteur Kristofer Hivju in een aangezette rol als doorgedraaide genius) is ervan overtuigd dat zijn creatie vooral niet mag ontwaken. Maar dat is nou precies het doel dat Cameron zichzelf wél heeft gesteld.
Hoewel het verhaal van The Iris Affair volledig aan het mysterieuze apparaat is opgehangen, slaan de eerste afleveringen nog niet helemaal dood op zweverige uitweidingen over de aard ervan (verwacht vakjargon als 'recursieve causale loop', 'ex nihilo' en natuurlijk 'multiversum'). De zoektocht naar de (her)activatiecode en de strijd om het bemachtigen daarvan speelt zich afwisselend af in Rome en op Sardinië, waar Iris tegen een prachtig decor snel haar onschuld verliest.
Algar speelt haar hoofdrol zelfverzekerd en onverschrokken, maar het scenario laat haar regelmatig in de steek. Op psychologisch vlak wordt te weinig gedaan met de transformatie die haar personage doormaakt, terwijl veel schermtijd gaat naar personages die de plot voortdrijven maar niet verrijken. Zo heeft Iris een sullige verhouding met een politieagent die ze voor haar karretje denkt te kunnen spannen, zijn er vermoeiende interventies van een complotdenker met een YouTube-kanaal en had de rol van bijlesleerling Joy eigenlijk probleemloos kunnen worden geschrapt.
The Iris Affair heeft twee gezichten. Enerzijds is het een laagdrempelige thriller over een vrouw op de vlucht, anderzijds een hoogdravende esoterische vertelling die zichzelf te serieus neemt. Omdat maker Neil Cross (eerder verantwoordelijk voor de misdaadserie Luther) deze twee lagen maar matig samenbrengt, doet het geheel nogal rommelig aan en komt het mysterie rond Charlie niet lekker uit de verf.
De scènes waarin we meer leren over de aard van het kwantumapparaat zijn vaak te uitleggerig en niet zo verfijnd met het drama verweven als in het filosofisch verwante Dark. Ook de minder op het schild gehesen miniserie Devs van Ex Machina-regisseur Alex Garland is een stuk sterker doordacht. The Iris Affair voelt meermaals als een slap aftreksel van deze titels en weet zelf weinig inventiefs aan de mix toe te voegen. Met zo'n grensverleggend mysterie als uitgangspunt had het eindproduct een beter lot verdiend.
