Recensie
NPO Start-serie 'Badgast': slaat vrijwel alle planken mis
Deze misdaadserie met een vleugje humor is spannend noch grappig.
Regie: Sander Brants, Filip Lenaerts | Cast: Tom Waes (Vince), Freya van Campenhout (Zoë), Hannah van Lunteren (Aafje), Jack Wouterse (Jort), Karlijn Sileghem (Frieda), Nola Elvis Kemper (Tess), Frank Focketyn (Richard), Matti Stooker (Tijs), Xavier Baeyens (Steve), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 42-47 minuten | Jaar: 2025
Duistere misdaad met een vleugje humor. Vooral de Britten zijn daar goed in, zie bijvoorbeeld de film Sexy Beast. "Dat kunnen wij ook", dacht iemand in Nederland en maakte Badgast. "Dat kunnen jullie helemaal niet", zegt bovengetekende. Werd er net wat vooruitgang geboekt met de kwaliteit van Nederlandse series, zet deze serie weer vele, vele stappen achteruit.
De hoofdpersoon wordt plots bij zijn achterhoofd gegrepen en in een bak water gedompeld. Dan verschijnt de titel in beeld, in een vrolijk roze lettertype. Apart moment om te communiceren dat Badgast geen conventionele misdaadserie is, maar dat er af en toe mag om worden gelachen. Echter, de grappen komen van de onderste plank en vaak is niet eens duidelijk of iets grappig bedoeld is.
Die ondergedompelde man is Vince, een Vlaming die op Curaçao een duikschool runt. Omdat hij het geleende startkapitaal daarvoor niet kan terugbetalen draagt zijn criminele geldschieter hem op om drugs op te vissen uit een gezonken boot bij Terschelling. Ondertussen stelt Vince zijn dochter in België, Zoë, keer op keer teleur door afspraken af te zeggen. Uit schuldgevoel neemt hij haar mee naar het Waddeneiland Niet slim, want haar aandacht geven en zijn opdracht uitvoeren blijken niet samen te gaan.
Vrijwel alles wat maar mis kan gaan met een serie, gaat mis in Badgast. Om te beginnen is er geen enkele reden om mee te leven met Vince en dus geen interesse of hij zijn doel behaalt. De man is niet sympathiek, maar ook weer geen crimineel die lekker sluw charmeert. Hij is gewoon een waardeloze vader en een sukkelige vent die op domme wijze zijn taak niet uitvoert. Ook Zoë dwingt geen sympathie af.
Nagenoeg alle personages krijgen het voor elkaar om ééndimensionaal te zijn en toch tegenstrijdig. Wanner lokale crimineel Jort van een corrupte agent te horen krijgt dat er een inval in zijn discotheek aankomt, reageert hij koelbloedig dat hij dat prima vindt. Vijf minuten later staat hij briesend zijn personeel uit te kafferen dat ze alles moeten verstoppen. Hij behandelt zijn vermoeiende neefje als vuil, maar zodra deze wordt vermoord is zijn tedere hart gebroken.
Badgast doet immers niet aan logica. Vince verblijft in een hotel dat nog niet af is (of wordt gerenoveerd), waar gasten zelf hun ontbijt moeten regelen en geen personeel is. Het wordt uitsluitend gerund door de eigenaresse, met heel af en toe een handje hulp van haar zoon. Wanneer meerdere gasten arriveren, is het een raadsel hoe ze de boel in haar eentje draaiende houdt. Op den duur wordt er niet eens meer aandacht aan geschonken, inclusief een subplot over een overnamebod.
Een ander mysterie is waarom de drugs daar zijn. Jort is de enige crimineel op het eiland, maar de cocaïne is niet van of voor hem. Was de boot onderweg van Curaçao naar België via Noord-Nederland? De politie op Terschelling wordt overigens neergezet als een stel incompetente domoren, zelfs de hoofdagent. Oog in oog met een man waar ze een paar uur eerder tegenover zat terwijl die een heftige getuigenis deed, zegt ze: "Hé, ken ik u niet ergens van? Bent u niet de man die ik laatst sprak?"
Enkele acteurs proberen er het beste van te maken, anderen zijn simpelweg niet best. De dialogen zijn onnatuurlijk, soms oubollig en nooit subtiel. De regie lijkt louter te bestaan uit acteurs vertellen waar ze moeten staan. Visueel is de serie weliswaar niet amateuristisch, maar allerminst boeiend – zeker niet dat terugkerende splitscreen. En nee, het licht van vuurtoren Brandaris is niet op elke plek van heel Terschelling te zien. De liedjes op de soundtrack zijn hip en lollig bedoeld, maar zijn dat allebei niet.
De climax is een lachertje. Het is aan de kijker om uit te vogelen wat er precies gebeurt, want het dramatische slowmotionmoment is waardeloos in beeld gebracht. Ook de verdere afronding is voor geen meter spannend, mede omdat er nog steeds geen sympathie is voor de personages. Waarschijnlijk omdat het verhaal een heldere insteek mist. Er is iets met familiebanden, maar dat lijkt eerder een toevallig thema dan een doelbewuste kern.
Badgast is geproduceerd door onder andere Pupkin, dat laatst met Amsterdam Empire bewees best iets aardigs te kunnen afleveren. Dus wat is dit? Misschien een serie die Netflix afwees? Tja, wat niet goed genoeg is voor de internationale markt kan kennelijk altijd nog op het Nederlandse publiek worden gedumpt.
Duistere misdaad met een vleugje humor. Vooral de Britten zijn daar goed in, zie bijvoorbeeld de film Sexy Beast. "Dat kunnen wij ook", dacht iemand in Nederland en maakte Badgast. "Dat kunnen jullie helemaal niet", zegt bovengetekende. Werd er net wat vooruitgang geboekt met de kwaliteit van Nederlandse series, zet deze serie weer vele, vele stappen achteruit.
De hoofdpersoon wordt plots bij zijn achterhoofd gegrepen en in een bak water gedompeld. Dan verschijnt de titel in beeld, in een vrolijk roze lettertype. Apart moment om te communiceren dat Badgast geen conventionele misdaadserie is, maar dat er af en toe mag om worden gelachen. Echter, de grappen komen van de onderste plank en vaak is niet eens duidelijk of iets grappig bedoeld is.
Die ondergedompelde man is Vince, een Vlaming die op Curaçao een duikschool runt. Omdat hij het geleende startkapitaal daarvoor niet kan terugbetalen draagt zijn criminele geldschieter hem op om drugs op te vissen uit een gezonken boot bij Terschelling. Ondertussen stelt Vince zijn dochter in België, Zoë, keer op keer teleur door afspraken af te zeggen. Uit schuldgevoel neemt hij haar mee naar het Waddeneiland Niet slim, want haar aandacht geven en zijn opdracht uitvoeren blijken niet samen te gaan.
Vrijwel alles wat maar mis kan gaan met een serie, gaat mis in Badgast. Om te beginnen is er geen enkele reden om mee te leven met Vince en dus geen interesse of hij zijn doel behaalt. De man is niet sympathiek, maar ook weer geen crimineel die lekker sluw charmeert. Hij is gewoon een waardeloze vader en een sukkelige vent die op domme wijze zijn taak niet uitvoert. Ook Zoë dwingt geen sympathie af.
Nagenoeg alle personages krijgen het voor elkaar om ééndimensionaal te zijn en toch tegenstrijdig. Wanner lokale crimineel Jort van een corrupte agent te horen krijgt dat er een inval in zijn discotheek aankomt, reageert hij koelbloedig dat hij dat prima vindt. Vijf minuten later staat hij briesend zijn personeel uit te kafferen dat ze alles moeten verstoppen. Hij behandelt zijn vermoeiende neefje als vuil, maar zodra deze wordt vermoord is zijn tedere hart gebroken.
Badgast doet immers niet aan logica. Vince verblijft in een hotel dat nog niet af is (of wordt gerenoveerd), waar gasten zelf hun ontbijt moeten regelen en geen personeel is. Het wordt uitsluitend gerund door de eigenaresse, met heel af en toe een handje hulp van haar zoon. Wanneer meerdere gasten arriveren, is het een raadsel hoe ze de boel in haar eentje draaiende houdt. Op den duur wordt er niet eens meer aandacht aan geschonken, inclusief een subplot over een overnamebod.
Een ander mysterie is waarom de drugs daar zijn. Jort is de enige crimineel op het eiland, maar de cocaïne is niet van of voor hem. Was de boot onderweg van Curaçao naar België via Noord-Nederland? De politie op Terschelling wordt overigens neergezet als een stel incompetente domoren, zelfs de hoofdagent. Oog in oog met een man waar ze een paar uur eerder tegenover zat terwijl die een heftige getuigenis deed, zegt ze: "Hé, ken ik u niet ergens van? Bent u niet de man die ik laatst sprak?"
Enkele acteurs proberen er het beste van te maken, anderen zijn simpelweg niet best. De dialogen zijn onnatuurlijk, soms oubollig en nooit subtiel. De regie lijkt louter te bestaan uit acteurs vertellen waar ze moeten staan. Visueel is de serie weliswaar niet amateuristisch, maar allerminst boeiend – zeker niet dat terugkerende splitscreen. En nee, het licht van vuurtoren Brandaris is niet op elke plek van heel Terschelling te zien. De liedjes op de soundtrack zijn hip en lollig bedoeld, maar zijn dat allebei niet.
De climax is een lachertje. Het is aan de kijker om uit te vogelen wat er precies gebeurt, want het dramatische slowmotionmoment is waardeloos in beeld gebracht. Ook de verdere afronding is voor geen meter spannend, mede omdat er nog steeds geen sympathie is voor de personages. Waarschijnlijk omdat het verhaal een heldere insteek mist. Er is iets met familiebanden, maar dat lijkt eerder een toevallig thema dan een doelbewuste kern.
Badgast is geproduceerd door onder andere Pupkin, dat laatst met Amsterdam Empire bewees best iets aardigs te kunnen afleveren. Dus wat is dit? Misschien een serie die Netflix afwees? Tja, wat niet goed genoeg is voor de internationale markt kan kennelijk altijd nog op het Nederlandse publiek worden gedumpt.
