Series / Nieuws
De nieuwste aflevering van deze populaire sciencefiction-serie breekt met alle regels; er gebeurt helemaal niets en toch is het prachtig mooi
Dit kan alleen in 'Pluribus'; er gebeurt helemaal niets in deze aflevering
Let op! Het onderstaande artikel bevat mogelijk spoilers.
In aflevering 7 van Pluribus lijkt er niets te gebeuren. Geen onthullingen, geen actie, geen wendingen. Toch is dat precies waar deze aflevering over gaat: stilstand als betekenisvol onderdeel van het verhaal. Wat voor sommigen aanvoelt als ‘vulling’, blijkt juist een van de meest ongemakkelijke en treffende momenten uit de serie tot nu toe.
Na de onthulling in aflevering 6 dat Carol en de andere overlevenden voorlopig met rust gelaten worden door het collectieve bewustzijn, ontstaat er geen nieuwe dreiging. In plaats daarvan vervalt Carol in passiviteit. Ze brengt haar dagen door met doelloze bezigheden: golfen, vuurwerk kijken, eten in verlaten restaurants. Alles lijkt betekenisloos, want ze weet dat ze alleen is in haar strijd en niemand wil haar helpen.
De aflevering laat Carol en Manousos ieder op hun eigen manier worstelen met hun nieuwe realiteit. Carol’s isolement werkt verlammend; haar eenzaamheid bereikt een dieptepunt wanneer ze een vuurpijl bijna op zichzelf afvuurt. Manousos, vastgelopen in de jungle tussen Panama en Colombia, probeert zijn weg naar het noorden te forceren maar strandt letterlijk en figuurlijk. Geen van beiden maakt vooruitgang, en dat is exact het punt: stilstand als psychologisch kruispunt.
Toch zijn er kleine verschuivingen. Carol zoekt uiteindelijk opnieuw contact met Zosia, het gezicht van het collectief. Ze omhelst haar, niet uit onderwerping, maar uit overgave aan de realiteit dat ze het niet alleen aankan. Ook Manousos lijkt zijn koppigheid te laten varen, gedwongen door pijn en uitputting.
Voor wie hoopt op antwoorden of plotontwikkeling zal aflevering 7 frustrerend aanvoelen. Maar wie zich overgeeft aan het trage tempo ziet juist hoe Vince Gilligan speelt met verwachtingspatronen. In een tijd waarin elke aflevering van een serie ‘iets moet opleveren’, kiest Pluribus ervoor om dat idee los te laten. De leegte wordt betekenis.
Na de onthulling in aflevering 6 dat Carol en de andere overlevenden voorlopig met rust gelaten worden door het collectieve bewustzijn, ontstaat er geen nieuwe dreiging. In plaats daarvan vervalt Carol in passiviteit. Ze brengt haar dagen door met doelloze bezigheden: golfen, vuurwerk kijken, eten in verlaten restaurants. Alles lijkt betekenisloos, want ze weet dat ze alleen is in haar strijd en niemand wil haar helpen.
Traagheid als opzet
De aflevering laat Carol en Manousos ieder op hun eigen manier worstelen met hun nieuwe realiteit. Carol’s isolement werkt verlammend; haar eenzaamheid bereikt een dieptepunt wanneer ze een vuurpijl bijna op zichzelf afvuurt. Manousos, vastgelopen in de jungle tussen Panama en Colombia, probeert zijn weg naar het noorden te forceren maar strandt letterlijk en figuurlijk. Geen van beiden maakt vooruitgang, en dat is exact het punt: stilstand als psychologisch kruispunt.
Toch zijn er kleine verschuivingen. Carol zoekt uiteindelijk opnieuw contact met Zosia, het gezicht van het collectief. Ze omhelst haar, niet uit onderwerping, maar uit overgave aan de realiteit dat ze het niet alleen aankan. Ook Manousos lijkt zijn koppigheid te laten varen, gedwongen door pijn en uitputting.
Geduld wordt beloond
Voor wie hoopt op antwoorden of plotontwikkeling zal aflevering 7 frustrerend aanvoelen. Maar wie zich overgeeft aan het trage tempo ziet juist hoe Vince Gilligan speelt met verwachtingspatronen. In een tijd waarin elke aflevering van een serie ‘iets moet opleveren’, kiest Pluribus ervoor om dat idee los te laten. De leegte wordt betekenis.