Recensie
Recensie HBO Max-serie 'We Own This City'
In dit spirituele vervolg op The Wire keren David Simon en co. met succes terug naar het plaats delict.
Regie: Reinaldo Marcus Green | Cast: Jon Bernthal (Wayne Jenkins), Wunmi Mosaku (Nicole Steele), Jamie Hector (Sean Suiter), Josh Charles (Daniel Hersl), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 58-60 minuten | Jaar: 2022
The Wire is een van de beste series allertijden. In vijf seizoenen fascinerend, spannend en hartverscheurend drama ontleedde voormalig journalist David Simon hoe Baltimore ontwricht werd door de War on Drugs. Nu keert hij terug naar deze stad met We Own This City, een boeiende miniserie over politiecorruptie.
Voor The Wire (2002-2008) liet Simon zich samen met een team van schrijvers inspireren door de verhalen van echte personen uit Baltimore. Die van criminelen, politieagenten en allerlei andere burgers en burgemeesters. Sommige personages werden verzonnen, sommigen bestonden echt. We Own This City gaat een stap verder en is direct gebaseerd op echte gebeurtenissen in 2017 (en de jaren daarvoor).
Simon en co-schrijver George Pelecanos baseerden zich daarvoor op het gelijknamige non-fictieboek van journalist Justin Fenton, die werkt voor dezelfde krant als waar Simon zelf ooit begon, de Baltimore Sun. Volgens David Simon moeten we We Own This City niet zien als een vervolg op The Wire, maar meer als een coda, een extra slot dat speelt in het decennium na het maken van The Wire. Een toetje.
Maar wel een toetje met een nare nasmaak, want de situatie in Baltimore is er niet beter op geworden. De hoofdpersonages bij de politie waren in The Wire nog grotendeels politiemensen met goede bedoelingen, die gefrustreerd werden door het systeem dat vanaf eind jaren tachtig vanuit de landelijke politiek was opgelegd. De politiemensen die centraal staan in We Own This City zijn grotendeels van een nieuwe generatie, die geproduceerd zijn door dat systeem. Die om de War on Drugs te 'winnen' volledige vrijheid gekregen hebben om die met geweld te voeren, zonder enig toezicht, met enorme corruptie als gevolg.
De corrupte agenten belanden allemaal in de GTTF, de Gun Trace Task Force, die wordt geleid door sergeant Wayne Jenkins. Hun taak is het opsporen van wapens en drugs, om deze 'van de straat te halen'. Daarbij wordt ook veel contant geld geconfisqueerd, waarvan een aanzienlijk deel regelmatig in de zakken van de agenten verdwijnt. Maar geen haan die daarnaar kraait, vanwege de hoeveelheid drugs en wapens die ze ook binnenbrengen. En dat staat goed in de cijfers van de politie naar de politiek en media toe.
Dat ze daarbij regelmatig mensen arresteren die vanwege gebrek aan bewijs niet vervolgd kunnen worden, die ze soms alleen arresteren om te kunnen bestelen, daar knijpt men de ogen voor dicht. Maar niet iedereen doet dat. Politie van buiten de stad werkt samen met de FBI aan een onderzoek tegen deze corrupte eenheid. Het verhaal wordt voornamelijk vertelt via dit onderzoek, de misdaden van de eenheid zien we in flashbacks.
Daarnaast volgen we een rechercheur van moordzaken, die ooit betrokken was bij de GTTF en nu merkt dat het steeds moeilijker wordt om moorden op te lossen, omdat bijna niemand nog met de politie wil praten. Zwarte inwoners worden niet alleen regelmatig ten onrechte aangehouden door de politie, maar dus ook door een deel daarvan regelmatig bestolen. Tegelijk durft een ander deel van de politie sinds de vervolging van zes agenten voor de dood van Freddie Gray niet meer uit de auto te stappen (ondanks dat geen van de agenten uiteindelijk veroordeeld werd).
Dan is er nog Nicole Steel van de Burgerrechtenafdeling van het Department of Justice, de Amerikaanse evenknie van het Ministerie van Justitie. Zij en haar team onderzoeken, naar aanleiding van de protesten na de dood van Freddie Gray, hoe de relatie tussen burger en politie zo verstoord is geraakt, om een advies voor nieuw beleid aan de burgemeester en politie te geven.
Al deze personages en verhaallijnen vormen samen, net als in The Wire een complex beeld van de stad Baltimore en meerdere lagen van de bevolking daarvan. De eerste aflevering duizelen alle namen en gezichten nog, maar aan het eind valt alles op zijn plaats. Aan de ene kant is We Own The City net zo boeiend en interessant als zijn voorganger, aan de andere kant is de poging tot eenzelfde soort complexiteit en compleet verhaal niet helemaal geslaagd.
Daarvoor zijn de zes afleveringen van de miniserie nu eenmaal te weinig om de meeste personages echt kleur te geven en uit te diepen, zoals daar wel tijd voor was in The Wire. Nu springen er slechts een paar figuren uit, velen blijven wat in het algemene steken. Simon en Pelecanos zijn met hun complexe structuur en veelheid aan personages simpelweg iets te ambitieus voor de lengte en ruimte die ze hebben.
Ondertussen mist ook de visuele ambitie van The Wire. Hoewel die juist als ouderwetse televisieserie in 4:3-beeldformaat werd gemaakt en uitgezonden, hadden de visuele stijl en de opbouw van specifieke scènes toch vaak de sfeer van de betere Amerikaanse film van die tijd. De onopvallende stijl van We Own This City is een reflectie van de stilistische vervlakking van zowel Amerikaanse films en series, en de vervaging van de grens daartussen.
Voor fans van The Wire is het wel leuk om een aantal acteurs te herkennen uit deze en andere series van David Simon, zoals Treme en The Deuce. Zowel in rollen die toch voor een gevoel van continuïteit zorgen als juist in rollen die in scherp contrast staan tot hun eerdere personages. Zo speelt Delaney Williams de politiecommissaris Kevin Davis niet heel anders dan hij eerder sergeant Jay Landsman speelde, terwijl bijvoorbeeld Jamie Hector, bekend als de meedogenloze, moorddadige drugsdealer Marlo in The Wire, nu met een bril en baard de zachtaardige rechercheur Sean Suiter speelt, die geplaagd wordt door zijn geweten.
Ook zonder die extratekstuele context, en ondanks dat We Own This City uiteindelijk niet het niveau van The Wire kan halen, valt er genoeg te genieten van dit toch aardig complexe portret van de impact van (racistisch) politiegeweld en -corruptie op zowel de gemeenschap als de politie zelf, wat weer zijn terugslag heeft op de rest van de stad op microniveau en het land op macroniveau. Simon en Pelecanos weten als geen ander hoe ze dit alles behapbaar kunnen maken via het genre van de politieserie, zonder ze te veel te versimpelen of de nuance te verliezen.
We Own This City is te zien bij HBO Max.
The Wire is een van de beste series allertijden. In vijf seizoenen fascinerend, spannend en hartverscheurend drama ontleedde voormalig journalist David Simon hoe Baltimore ontwricht werd door de War on Drugs. Nu keert hij terug naar deze stad met We Own This City, een boeiende miniserie over politiecorruptie.
Voor The Wire (2002-2008) liet Simon zich samen met een team van schrijvers inspireren door de verhalen van echte personen uit Baltimore. Die van criminelen, politieagenten en allerlei andere burgers en burgemeesters. Sommige personages werden verzonnen, sommigen bestonden echt. We Own This City gaat een stap verder en is direct gebaseerd op echte gebeurtenissen in 2017 (en de jaren daarvoor).
Simon en co-schrijver George Pelecanos baseerden zich daarvoor op het gelijknamige non-fictieboek van journalist Justin Fenton, die werkt voor dezelfde krant als waar Simon zelf ooit begon, de Baltimore Sun. Volgens David Simon moeten we We Own This City niet zien als een vervolg op The Wire, maar meer als een coda, een extra slot dat speelt in het decennium na het maken van The Wire. Een toetje.
Maar wel een toetje met een nare nasmaak, want de situatie in Baltimore is er niet beter op geworden. De hoofdpersonages bij de politie waren in The Wire nog grotendeels politiemensen met goede bedoelingen, die gefrustreerd werden door het systeem dat vanaf eind jaren tachtig vanuit de landelijke politiek was opgelegd. De politiemensen die centraal staan in We Own This City zijn grotendeels van een nieuwe generatie, die geproduceerd zijn door dat systeem. Die om de War on Drugs te 'winnen' volledige vrijheid gekregen hebben om die met geweld te voeren, zonder enig toezicht, met enorme corruptie als gevolg.
De corrupte agenten belanden allemaal in de GTTF, de Gun Trace Task Force, die wordt geleid door sergeant Wayne Jenkins. Hun taak is het opsporen van wapens en drugs, om deze 'van de straat te halen'. Daarbij wordt ook veel contant geld geconfisqueerd, waarvan een aanzienlijk deel regelmatig in de zakken van de agenten verdwijnt. Maar geen haan die daarnaar kraait, vanwege de hoeveelheid drugs en wapens die ze ook binnenbrengen. En dat staat goed in de cijfers van de politie naar de politiek en media toe.
Dat ze daarbij regelmatig mensen arresteren die vanwege gebrek aan bewijs niet vervolgd kunnen worden, die ze soms alleen arresteren om te kunnen bestelen, daar knijpt men de ogen voor dicht. Maar niet iedereen doet dat. Politie van buiten de stad werkt samen met de FBI aan een onderzoek tegen deze corrupte eenheid. Het verhaal wordt voornamelijk vertelt via dit onderzoek, de misdaden van de eenheid zien we in flashbacks.
Daarnaast volgen we een rechercheur van moordzaken, die ooit betrokken was bij de GTTF en nu merkt dat het steeds moeilijker wordt om moorden op te lossen, omdat bijna niemand nog met de politie wil praten. Zwarte inwoners worden niet alleen regelmatig ten onrechte aangehouden door de politie, maar dus ook door een deel daarvan regelmatig bestolen. Tegelijk durft een ander deel van de politie sinds de vervolging van zes agenten voor de dood van Freddie Gray niet meer uit de auto te stappen (ondanks dat geen van de agenten uiteindelijk veroordeeld werd).
Dan is er nog Nicole Steel van de Burgerrechtenafdeling van het Department of Justice, de Amerikaanse evenknie van het Ministerie van Justitie. Zij en haar team onderzoeken, naar aanleiding van de protesten na de dood van Freddie Gray, hoe de relatie tussen burger en politie zo verstoord is geraakt, om een advies voor nieuw beleid aan de burgemeester en politie te geven.
Al deze personages en verhaallijnen vormen samen, net als in The Wire een complex beeld van de stad Baltimore en meerdere lagen van de bevolking daarvan. De eerste aflevering duizelen alle namen en gezichten nog, maar aan het eind valt alles op zijn plaats. Aan de ene kant is We Own The City net zo boeiend en interessant als zijn voorganger, aan de andere kant is de poging tot eenzelfde soort complexiteit en compleet verhaal niet helemaal geslaagd.
Daarvoor zijn de zes afleveringen van de miniserie nu eenmaal te weinig om de meeste personages echt kleur te geven en uit te diepen, zoals daar wel tijd voor was in The Wire. Nu springen er slechts een paar figuren uit, velen blijven wat in het algemene steken. Simon en Pelecanos zijn met hun complexe structuur en veelheid aan personages simpelweg iets te ambitieus voor de lengte en ruimte die ze hebben.
Ondertussen mist ook de visuele ambitie van The Wire. Hoewel die juist als ouderwetse televisieserie in 4:3-beeldformaat werd gemaakt en uitgezonden, hadden de visuele stijl en de opbouw van specifieke scènes toch vaak de sfeer van de betere Amerikaanse film van die tijd. De onopvallende stijl van We Own This City is een reflectie van de stilistische vervlakking van zowel Amerikaanse films en series, en de vervaging van de grens daartussen.
Voor fans van The Wire is het wel leuk om een aantal acteurs te herkennen uit deze en andere series van David Simon, zoals Treme en The Deuce. Zowel in rollen die toch voor een gevoel van continuïteit zorgen als juist in rollen die in scherp contrast staan tot hun eerdere personages. Zo speelt Delaney Williams de politiecommissaris Kevin Davis niet heel anders dan hij eerder sergeant Jay Landsman speelde, terwijl bijvoorbeeld Jamie Hector, bekend als de meedogenloze, moorddadige drugsdealer Marlo in The Wire, nu met een bril en baard de zachtaardige rechercheur Sean Suiter speelt, die geplaagd wordt door zijn geweten.
Ook zonder die extratekstuele context, en ondanks dat We Own This City uiteindelijk niet het niveau van The Wire kan halen, valt er genoeg te genieten van dit toch aardig complexe portret van de impact van (racistisch) politiegeweld en -corruptie op zowel de gemeenschap als de politie zelf, wat weer zijn terugslag heeft op de rest van de stad op microniveau en het land op macroniveau. Simon en Pelecanos weten als geen ander hoe ze dit alles behapbaar kunnen maken via het genre van de politieserie, zonder ze te veel te versimpelen of de nuance te verliezen.
We Own This City is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
