Recensie
Recensie Netflix-serie 'Farzar'
Op planeet Farzar wil een zoon zijn vader empathie aanleren, in deze grove en genadeloze animatieserie.
Regie: Brian Mainolfi, Beth Wollman, Ashley J. Long, e.a. | Cast (stemmen): Lance Reddick (Renzo), Dana Snyder (Fichael, Bazarack, Billy), Kari Wahlgren (Mal/Val), Grey Griffin (Queen Flammy), David Kaye (Barry Barris), Jeremy Minor (Scootie), e.a. | Aantal afleveringen: 10 | Speelduur: 25-29 minuten | Jaar: 2022
Voor een nieuwe komische animatieserie voor volwassenen geldt maar één criterium: is het mijn type humor? In het geval van Farzar is de kans wellicht iets kleiner, omdat deze serie voornamelijk leunt op grofheid en popcultuur zonder enige gelaagdheid. Als dat nou toevallig je ding blijkt te zijn: welkom thuis op planeet Farzar.
Het is de geboorteplaats van Fichael, de zoon van 'tsaar' Renzo en koningin Flammy "“ een egocentrische bruut en een seniele nymfomane. Fichael is wereldvreemd en naïef, dus het komt hard aan wanneer hij leert dat zijn vader geen held blijkt te zijn die gemene aliens heeft verslagen en de mensheid in veiligheid houdt binnen een koepel, maar een bloeddorstige uitroeier van de inheemse bevolking. Aan Fichael de taak om zijn pa wat normen en waarden aan te leren.
Dat is de setting waarin de getekende personages elke aflevering hun maffe situaties instappen. Erg apart dus dat Farzar een serie is waar normen en waarden nergens te bekennen zijn. Genocide, aanranding, mutilatie: het komt allemaal nonchalant en in hoog tempo voorbij. Niets om te lachen? Niet per se. Vooral wanneer je voorbij de eerste aflevering bent en wat meer gewend bent aan de personages en stijl heeft Farzar toch echt zijn momenten. En, het is een animatieserie, waarin wat meer geoorloofd is.
Maar misschien niet alles. Over de grens gaan is één ding, maar als daar niets inhoudelijks aan verbonden is, is het niets meer of minder dan plat. Het thema van Fichael die van zijn vader een beter mens wil maken is prominent in afleveringen aanwezig, maar deze zitten ook zo vol met banale grappen dat de serie op een laag niveau blijft steken.
Daar staat tegenover dat diezelfde banale grappen in zo'n hoge kwantiteit aanwezig zijn, dat je in een constante stroom van komedie verkeert. Als je niet volledig bent afgeknapt op de stijl is het onmogelijk om een hele aflevering te doorstaan zonder een paar keer te moeten lachen. Er zijn heel wat verwijzingen zijn naar popcultuur van ruim dertig jaar geleden, waardoor de doelgroep mensen van middelbare leeftijd lijkt te zijn. Generatie X en vroege millenials zijn te oud om ondergedompeld te zijn in wokeness, maar nog infantiel genoeg om te kunnen gniffelen om een flauwe seksgrol.
Voor fans van obscure animatieseries zal acteur Dana Snyder geen onbekende zijn. Een van de personages aan wie hij zijn stem leent klinkt exact hetzelfde als zijn eerdere Master Shake uit Aqua Teen Hunger Force. Prima, want alles wat met die hysterische toon wordt uitgesproken is gewoon heerlijk hilarisch. Hij verzorgt ook enkele andere stemmen, waaruit blijkt dat hij als stemacteur niet zo divers is als menig andere ster uit het vak.
Met Lance Reddick (Oz, The Wire, John Wick) in de cast doen de makers hetzelfde als wat Seth McFarlane doet met zijn Family Guy en American Dad: een serieuze acteur een apart personage te laten vertolken. Dat doet de beste man prima, het klinkt alsof hij al jaren de meest vulgaire dialoog uitspreekt.
Voor de animaties houden makers Roger Black en Waco O'Guin vast aan hun gebruikelijke stijl. Zij produceerden voor Netflix al eerder Paradise PD en het uiterlijk van de personages is daar geheel gelijk aan. Planeet Farzar haalt de inspiratie voor zijn landschap uit tekenfilms van de jaren tachtig, wat extra benadrukt wordt middels de synthy achtergrondmuziek. Aan de achtergrond van de bevolking van Farzar is wat minder moeite besteed; wat er zoal rondloopt op die planeet past zich aan bij wat voor een bepaalde aflevering goed uitkomt.
De afsluiter van het seizoen opent een deur naar een nieuwe status quo, voor het geval dat Netflix de serie verlengt. Die kans is er best, want de gebruikerswaarderingen per aflevering op IMDb laten een stijgende lijn zien naarmate het seizoen vordert. Mocht je daar toevallig een kijkje nemen, zoek dan ook de pagina op van maker Waco O'Guin. Als je je afvraagt wie graag dit soort animatieseries maakt, past zijn profielfoto helemaal binnen de verwachting.
Farzar is te zien bij Netflix.
Voor een nieuwe komische animatieserie voor volwassenen geldt maar één criterium: is het mijn type humor? In het geval van Farzar is de kans wellicht iets kleiner, omdat deze serie voornamelijk leunt op grofheid en popcultuur zonder enige gelaagdheid. Als dat nou toevallig je ding blijkt te zijn: welkom thuis op planeet Farzar.
Het is de geboorteplaats van Fichael, de zoon van 'tsaar' Renzo en koningin Flammy "“ een egocentrische bruut en een seniele nymfomane. Fichael is wereldvreemd en naïef, dus het komt hard aan wanneer hij leert dat zijn vader geen held blijkt te zijn die gemene aliens heeft verslagen en de mensheid in veiligheid houdt binnen een koepel, maar een bloeddorstige uitroeier van de inheemse bevolking. Aan Fichael de taak om zijn pa wat normen en waarden aan te leren.
Dat is de setting waarin de getekende personages elke aflevering hun maffe situaties instappen. Erg apart dus dat Farzar een serie is waar normen en waarden nergens te bekennen zijn. Genocide, aanranding, mutilatie: het komt allemaal nonchalant en in hoog tempo voorbij. Niets om te lachen? Niet per se. Vooral wanneer je voorbij de eerste aflevering bent en wat meer gewend bent aan de personages en stijl heeft Farzar toch echt zijn momenten. En, het is een animatieserie, waarin wat meer geoorloofd is.
Maar misschien niet alles. Over de grens gaan is één ding, maar als daar niets inhoudelijks aan verbonden is, is het niets meer of minder dan plat. Het thema van Fichael die van zijn vader een beter mens wil maken is prominent in afleveringen aanwezig, maar deze zitten ook zo vol met banale grappen dat de serie op een laag niveau blijft steken.
Daar staat tegenover dat diezelfde banale grappen in zo'n hoge kwantiteit aanwezig zijn, dat je in een constante stroom van komedie verkeert. Als je niet volledig bent afgeknapt op de stijl is het onmogelijk om een hele aflevering te doorstaan zonder een paar keer te moeten lachen. Er zijn heel wat verwijzingen zijn naar popcultuur van ruim dertig jaar geleden, waardoor de doelgroep mensen van middelbare leeftijd lijkt te zijn. Generatie X en vroege millenials zijn te oud om ondergedompeld te zijn in wokeness, maar nog infantiel genoeg om te kunnen gniffelen om een flauwe seksgrol.
Voor fans van obscure animatieseries zal acteur Dana Snyder geen onbekende zijn. Een van de personages aan wie hij zijn stem leent klinkt exact hetzelfde als zijn eerdere Master Shake uit Aqua Teen Hunger Force. Prima, want alles wat met die hysterische toon wordt uitgesproken is gewoon heerlijk hilarisch. Hij verzorgt ook enkele andere stemmen, waaruit blijkt dat hij als stemacteur niet zo divers is als menig andere ster uit het vak.
Met Lance Reddick (Oz, The Wire, John Wick) in de cast doen de makers hetzelfde als wat Seth McFarlane doet met zijn Family Guy en American Dad: een serieuze acteur een apart personage te laten vertolken. Dat doet de beste man prima, het klinkt alsof hij al jaren de meest vulgaire dialoog uitspreekt.
Voor de animaties houden makers Roger Black en Waco O'Guin vast aan hun gebruikelijke stijl. Zij produceerden voor Netflix al eerder Paradise PD en het uiterlijk van de personages is daar geheel gelijk aan. Planeet Farzar haalt de inspiratie voor zijn landschap uit tekenfilms van de jaren tachtig, wat extra benadrukt wordt middels de synthy achtergrondmuziek. Aan de achtergrond van de bevolking van Farzar is wat minder moeite besteed; wat er zoal rondloopt op die planeet past zich aan bij wat voor een bepaalde aflevering goed uitkomt.
De afsluiter van het seizoen opent een deur naar een nieuwe status quo, voor het geval dat Netflix de serie verlengt. Die kans is er best, want de gebruikerswaarderingen per aflevering op IMDb laten een stijgende lijn zien naarmate het seizoen vordert. Mocht je daar toevallig een kijkje nemen, zoek dan ook de pagina op van maker Waco O'Guin. Als je je afvraagt wie graag dit soort animatieseries maakt, past zijn profielfoto helemaal binnen de verwachting.
Farzar is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
