Recensie
Recensie SkyShowtime-serie 'Star Trek: Strange New Worlds'
Liefhebbers van de oude originele Star Trek-serie kunnen hun hart ophalen.
Regie: Chris Fisher, Amanda Row, Andi Armaganian, e.a. | Cast: Anson Mount (Captain Christopher Pike), Ethan Peck (Spock), Celia Rose Gooding (Nyota Uhura), Rebecca Romijn (Una Chin-Riley), Jess Bush (Nurse Christine Chapel), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 46-62 minuten | Jaar: 2022
Het is meer dan ooit een tijd waarin mensen zuchten dat vroeger alles beter was. Daar maken televisiemakers gretig gebruik van met de ene na de andere reboot door te komen. Star Trek pakt dat wat geniepiger aan door te kiezen voor het hoofdpersonage van de allereerste Star Trek "“ de pilotaflevering die destijds nooit is uitgezonden: kapitein Christopher Pike. Maar verder dezelfde Enterprise en gelijksoortige avonturen die aan het einde van de aflevering zijn afgerond.
Even een snelle geschiedenisles: in de jaren zestig werd de serie Star Trek ontwikkeld met een hoofdrol voor kapitein Christopher Pike met aan zijn zijde Mr. Spock, gespeeld door Leonard Nimoy. Er werd een proefaflevering gemaakt en de omroep vond het idee leuk, maar verder alleen het schip en Mr. Spock. Dus kwam er een andere bemanning met kapitein James Kirk aan het ruimteroer. Vijftig jaar later duikt in Star Trek: Discovery, dat zich in een eerdere tijd afspeelt, ineens kapitein Pike weer op en de fans vinden het geweldig.
Zo werd een nieuwe Star Trek-serie geboren, eentje die zich nog ietsje eerder afspeelt dan Discovery, met natuurlijk dezelfde acteurs die tegenwoordig Pike en Spock vertolken en aan boord ook nog eens een jonge Uhura, die later de communicatie-officier zal zijn onder Kirk. De makers hadden ervoor kunnen kiezen om Strange New Worlds zijn eigen draai te geven, maar er werd gekozen voor een andere optie: een serie volledig in de geest van de originele Star Trek.
Daarmee is Strange New Worlds iets luchtiger dan Discovery, met name doordat er iets meer humor ingestopt is. Het ziet er ook allemaal iets kleurrijker uit en er klinken de bekende piepjes en bliepjes van vroeger. Maar het belangrijkste verschil is dat er niet één doorlopend verhaal is, maar dat de meeste afleveringen bestaan uit een eenmalig plot. Niet volledig, want enkele bemanningsleden lopen rond met geheimen die vroeg of laat het daglicht zien en het seizoen sluit af met een milde cliffhanger.
Logisch dat Strange New Worlds daarom enorm aanslaat bij fans van Star Trek. Het is hoe dan ook een vermakelijke en gestroomlijnd ogende productie. Alleen is dat in 2022 niet helemaal de visie van de originele bedenker Gene Roddenberry. De oude Star Trek is weliswaar qua effecten inmiddels extreem verouderd, maar inhoudelijk een uiterst progressieve sciencefictionserie.
Roddenberry was qua denken een enorme hippie. The Federation is niet slechts de aarde die vredig verenigd is, maar zelfs een groot deel van het universum werkt samen aan eenheid. Al op die oude Enterprise van een halve eeuw geleden liepen mensen van verschillende rassen vrolijk rond tussen wezens van andere planeten. Het waren de meest uiteenlopende collega's en het was allemaal prima. En het was de eerste serie die een zoen liet zien tussen een blank en een zwart personage.
Roddenberry's visie zette zich voort in latere Star Trek-series, met het nog steeds lopende Discovery als meest voorbeeld. Daarin heeft een zwarte vrouw de hoofdrol en wordt er veel gesproken over emoties, acceptaties en verbinding. Voor de fans blijkt dat een tikkeltje té woke "“ en dat is apart, aangezien Star Trek al vanaf dag één woke is.
Dan maar weer terug naar een man als leider en het niet al te zwaar maken. Het roer gaat niet honderd procent om, want er zijn meer vrouwen op de brug. Half conservatief, half progressief "“ iedereen blij. Tenminste, dat moet je per aflevering dan maar aanzien. Het blijft episodisch, dus de ene aflevering is het een spannend avontuur in de ruimte en de andere aflevering is het een verkleedfeestje aan boord als alle personages plots sprookjesfiguren zijn.
Kortom: Strange New Worlds is onmiskenbaar een Star Trek-serie. Dat word je al duidelijk gemaakt voordat je iets gezien hebt, omdat er net als bij Star Wars voor is gekozen om vóór elke aflevering een speciaal Star Trek-intro laten zien. En de openingsmuziek van Strange New Worlds is op de melodie van de originele serie, met een epische twist. Het is allemaal een bezoek aan 'the final frontier', maar dan op een manier zoals we die we al eerder bezocht hebben.
Star Trek: Strange New Worlds is te zien bij SkyShowtime.
Het is meer dan ooit een tijd waarin mensen zuchten dat vroeger alles beter was. Daar maken televisiemakers gretig gebruik van met de ene na de andere reboot door te komen. Star Trek pakt dat wat geniepiger aan door te kiezen voor het hoofdpersonage van de allereerste Star Trek "“ de pilotaflevering die destijds nooit is uitgezonden: kapitein Christopher Pike. Maar verder dezelfde Enterprise en gelijksoortige avonturen die aan het einde van de aflevering zijn afgerond.
Even een snelle geschiedenisles: in de jaren zestig werd de serie Star Trek ontwikkeld met een hoofdrol voor kapitein Christopher Pike met aan zijn zijde Mr. Spock, gespeeld door Leonard Nimoy. Er werd een proefaflevering gemaakt en de omroep vond het idee leuk, maar verder alleen het schip en Mr. Spock. Dus kwam er een andere bemanning met kapitein James Kirk aan het ruimteroer. Vijftig jaar later duikt in Star Trek: Discovery, dat zich in een eerdere tijd afspeelt, ineens kapitein Pike weer op en de fans vinden het geweldig.
Zo werd een nieuwe Star Trek-serie geboren, eentje die zich nog ietsje eerder afspeelt dan Discovery, met natuurlijk dezelfde acteurs die tegenwoordig Pike en Spock vertolken en aan boord ook nog eens een jonge Uhura, die later de communicatie-officier zal zijn onder Kirk. De makers hadden ervoor kunnen kiezen om Strange New Worlds zijn eigen draai te geven, maar er werd gekozen voor een andere optie: een serie volledig in de geest van de originele Star Trek.
Daarmee is Strange New Worlds iets luchtiger dan Discovery, met name doordat er iets meer humor ingestopt is. Het ziet er ook allemaal iets kleurrijker uit en er klinken de bekende piepjes en bliepjes van vroeger. Maar het belangrijkste verschil is dat er niet één doorlopend verhaal is, maar dat de meeste afleveringen bestaan uit een eenmalig plot. Niet volledig, want enkele bemanningsleden lopen rond met geheimen die vroeg of laat het daglicht zien en het seizoen sluit af met een milde cliffhanger.
Logisch dat Strange New Worlds daarom enorm aanslaat bij fans van Star Trek. Het is hoe dan ook een vermakelijke en gestroomlijnd ogende productie. Alleen is dat in 2022 niet helemaal de visie van de originele bedenker Gene Roddenberry. De oude Star Trek is weliswaar qua effecten inmiddels extreem verouderd, maar inhoudelijk een uiterst progressieve sciencefictionserie.
Roddenberry was qua denken een enorme hippie. The Federation is niet slechts de aarde die vredig verenigd is, maar zelfs een groot deel van het universum werkt samen aan eenheid. Al op die oude Enterprise van een halve eeuw geleden liepen mensen van verschillende rassen vrolijk rond tussen wezens van andere planeten. Het waren de meest uiteenlopende collega's en het was allemaal prima. En het was de eerste serie die een zoen liet zien tussen een blank en een zwart personage.
Roddenberry's visie zette zich voort in latere Star Trek-series, met het nog steeds lopende Discovery als meest voorbeeld. Daarin heeft een zwarte vrouw de hoofdrol en wordt er veel gesproken over emoties, acceptaties en verbinding. Voor de fans blijkt dat een tikkeltje té woke "“ en dat is apart, aangezien Star Trek al vanaf dag één woke is.
Dan maar weer terug naar een man als leider en het niet al te zwaar maken. Het roer gaat niet honderd procent om, want er zijn meer vrouwen op de brug. Half conservatief, half progressief "“ iedereen blij. Tenminste, dat moet je per aflevering dan maar aanzien. Het blijft episodisch, dus de ene aflevering is het een spannend avontuur in de ruimte en de andere aflevering is het een verkleedfeestje aan boord als alle personages plots sprookjesfiguren zijn.
Kortom: Strange New Worlds is onmiskenbaar een Star Trek-serie. Dat word je al duidelijk gemaakt voordat je iets gezien hebt, omdat er net als bij Star Wars voor is gekozen om vóór elke aflevering een speciaal Star Trek-intro laten zien. En de openingsmuziek van Strange New Worlds is op de melodie van de originele serie, met een epische twist. Het is allemaal een bezoek aan 'the final frontier', maar dan op een manier zoals we die we al eerder bezocht hebben.
Star Trek: Strange New Worlds is te zien bij SkyShowtime.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
