Recensie
Recensie Netflix-serie 'Junji Ito Maniac: Japanese Tales of the Macabre'
De bizarre geest van de Japanse manga-artiest Junji Ito komt naar voren in deze reeks korte animatiefilms.
Regie: Shinobu Tagashira | Cast (stemmen): Riho Sugiyama, Daisuke Kishio, Rie Suegara, e.a. | Aantal afleveringen: 12 | Speelduur: 24-25 minuten Jaar: 2023
Junji Ito is een van de bekendste namen in de Japanse hedendaagse mangawereld. De schrijver en tekenaar maakte een grote hoeveelheid lange en korte verhalen en specialiseerde zich daarbij in het horrorgenre. Ito toont daarbij een grote voorkeur voor lugubere zaken, vooral als het om lichamelijke abnormaliteit en extremiteiten gaat. In veel van zijn werk transformeren personages, komen vreemde vergroeiingen voor en worden lichaamsdelen afgehakt om vervolgens een eigen leven te gaan leiden.
Niet bepaald gezellige maar vooral griezelige kost dus. Na het bekijken van de twaalfdelige Netflix-serie Junji Ito Maniac: Japanese Tales of the Macabre heb je een heel aardig beeld van het oeuvre van de artiest. Het valt echter te bezien of je ook maar enig inzicht hebt verworven in de macabere geest van Ito. De man blijkt volstrekt onvoorspelbaar en vooral onnavolgbaar in zijn creatieve uitspattingen. In totaal komen er twintig korte animatiefilms voorbij, waarvan sommige als duo in een aflevering zijn gepropt.
De korte horrorverhalen houden geen enkel verband met elkaar, behalve dat ze allemaal aan Ito's geest zijn ontsproten. Dood en verdoemenis spelen een centrale rol. Ito gaat bovendien graag aan de haal met scholieren en familiebanden. Zo zien we een moeder die na een auto-ongeluk ontdekt dat haar dochter twintig jaar lang alleen maar is gegroeid door elk jaar een extra laag huid aan te leggen. Als de ringen van een ui begint ze haar dochter af te pellen om vervolgens het stanleymes in haar eigen wangen te zetten.
Ook zien we een populaire Japanse popster die na haar zelfmoord ingegeven door tanende populariteit in de stad begint rond te spoken. Haar hoofd zweeft als een gigantische ballon door de lucht en maakt zo het ene na het andere slachtoffer. En dan is er nog Ito's fascinatie voor geestverschijningen, mysterieuze ruimtes en geheime experimenten.
Macabere materie, waarbij je vaak geen idee hebt waar het verhaal naartoe gaat en wat voor onaangename verrassing er nou weer om de hoek komt kijken. Het is echter te betwijfelen of in alle gevallen een korte animatiefilm de beste manier is om deze verhalen te vertellen. De geijkte animestijl die zich vooral kenmerkt door een gebrek aan beweging (ingegeven door het tempo waarin deze films worden gemaakt) is niet het grootste probleem; dit sluit naadloos aan bij de stripboeken.
Het is vooral de individuele lengte, zo tussen de tien en twintig minuten, die deze serie regelmatig parten speelt. Je verdenkt Ito er dan van dat hij vooral uit is op het genereren van een shock en daarna mag zijn publiek het verder zelf maar uitzoeken. Veel verhalen eindigen wanneer de angst en het gevaar hoog zijn opgelopen. De kijker wordt in verwarring achtergelaten en moet het maar doen met het gegeven van een bedreigende, onheilspellende of ronduit moordzuchtige situatie.
Ito blijkt niet alleen een meester in het choqueren en het exploiteren van de grenzen van het menselijk lichaam, getuige de vele onthoofdingen en gruwelijke zaken die uit het menselijk hoofd kunnen ontspruiten, hij is ook behoorlijk destructief en fatalistisch aangelegd. Zodra het veelal ongrijpbare gevaar zich manifesteert hebben de potentiële slachtoffers geen schijn van kans meer. Ze kunnen rennen of zichzelf proberen te verdedigen, maar het heeft allemaal geen enkele zin.
Deze geanimeerde horrorserie is een heerlijk onconventionele exoot in het aanbod op Netflix, maar de wens blijft bestaan dat sommige verhalen toch wat beter uitgewerkt en vooral afgerond waren. Wat bovendien het doel is van het repeterende filmpje tijdens de aftiteling blijft in nevelen gehuld. Dit geldt tevens voor de door beestjes geobsedeerde kunstenaar die na de aftiteling in zichzelf mompelt en in sommige gevallen vooruitloopt op de nog volgende verhalen.
Junji Ito Maniac: Japanese Tales of the Macabre is te zien bij Netflix.
Junji Ito is een van de bekendste namen in de Japanse hedendaagse mangawereld. De schrijver en tekenaar maakte een grote hoeveelheid lange en korte verhalen en specialiseerde zich daarbij in het horrorgenre. Ito toont daarbij een grote voorkeur voor lugubere zaken, vooral als het om lichamelijke abnormaliteit en extremiteiten gaat. In veel van zijn werk transformeren personages, komen vreemde vergroeiingen voor en worden lichaamsdelen afgehakt om vervolgens een eigen leven te gaan leiden.
Niet bepaald gezellige maar vooral griezelige kost dus. Na het bekijken van de twaalfdelige Netflix-serie Junji Ito Maniac: Japanese Tales of the Macabre heb je een heel aardig beeld van het oeuvre van de artiest. Het valt echter te bezien of je ook maar enig inzicht hebt verworven in de macabere geest van Ito. De man blijkt volstrekt onvoorspelbaar en vooral onnavolgbaar in zijn creatieve uitspattingen. In totaal komen er twintig korte animatiefilms voorbij, waarvan sommige als duo in een aflevering zijn gepropt.
De korte horrorverhalen houden geen enkel verband met elkaar, behalve dat ze allemaal aan Ito's geest zijn ontsproten. Dood en verdoemenis spelen een centrale rol. Ito gaat bovendien graag aan de haal met scholieren en familiebanden. Zo zien we een moeder die na een auto-ongeluk ontdekt dat haar dochter twintig jaar lang alleen maar is gegroeid door elk jaar een extra laag huid aan te leggen. Als de ringen van een ui begint ze haar dochter af te pellen om vervolgens het stanleymes in haar eigen wangen te zetten.
Ook zien we een populaire Japanse popster die na haar zelfmoord ingegeven door tanende populariteit in de stad begint rond te spoken. Haar hoofd zweeft als een gigantische ballon door de lucht en maakt zo het ene na het andere slachtoffer. En dan is er nog Ito's fascinatie voor geestverschijningen, mysterieuze ruimtes en geheime experimenten.
Macabere materie, waarbij je vaak geen idee hebt waar het verhaal naartoe gaat en wat voor onaangename verrassing er nou weer om de hoek komt kijken. Het is echter te betwijfelen of in alle gevallen een korte animatiefilm de beste manier is om deze verhalen te vertellen. De geijkte animestijl die zich vooral kenmerkt door een gebrek aan beweging (ingegeven door het tempo waarin deze films worden gemaakt) is niet het grootste probleem; dit sluit naadloos aan bij de stripboeken.
Het is vooral de individuele lengte, zo tussen de tien en twintig minuten, die deze serie regelmatig parten speelt. Je verdenkt Ito er dan van dat hij vooral uit is op het genereren van een shock en daarna mag zijn publiek het verder zelf maar uitzoeken. Veel verhalen eindigen wanneer de angst en het gevaar hoog zijn opgelopen. De kijker wordt in verwarring achtergelaten en moet het maar doen met het gegeven van een bedreigende, onheilspellende of ronduit moordzuchtige situatie.
Ito blijkt niet alleen een meester in het choqueren en het exploiteren van de grenzen van het menselijk lichaam, getuige de vele onthoofdingen en gruwelijke zaken die uit het menselijk hoofd kunnen ontspruiten, hij is ook behoorlijk destructief en fatalistisch aangelegd. Zodra het veelal ongrijpbare gevaar zich manifesteert hebben de potentiële slachtoffers geen schijn van kans meer. Ze kunnen rennen of zichzelf proberen te verdedigen, maar het heeft allemaal geen enkele zin.
Deze geanimeerde horrorserie is een heerlijk onconventionele exoot in het aanbod op Netflix, maar de wens blijft bestaan dat sommige verhalen toch wat beter uitgewerkt en vooral afgerond waren. Wat bovendien het doel is van het repeterende filmpje tijdens de aftiteling blijft in nevelen gehuld. Dit geldt tevens voor de door beestjes geobsedeerde kunstenaar die na de aftiteling in zichzelf mompelt en in sommige gevallen vooruitloopt op de nog volgende verhalen.
Junji Ito Maniac: Japanese Tales of the Macabre is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
