Recensie
Recensie Netflix-serie 'Wellmania'
Australische komedie over zelfdestructieve foodblogger op gezondheidstoer is absurd, komisch en kijkt lekker weg.
Regie: Helena Brooks, Erin White | Cast: Celeste Barber (Liv Healy), JJ Fong (Amy Kwan), Lachlan Buchanan (Gaz Healy), Genevieve Mooy (Lorraine Healy), Alexander Hodge (Isaac Huang), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 26-35 minuten | Jaar: 2023
Liv, een succesvolle culinair journalist en workaholic uit New York, bezoekt voor een weekend haar thuisland Australië voor de verjaardag van haar beste vriendin. Gedurende achtenveertig uur krijgt ze het voor elkaar om met iedereen ruzie te maken, door te slaan in drank en drugs, haar greencard te verliezen en flauw te vallen op het consulaat. Eindstand: ze mist haar terugvlucht en ziet daarmee een carrièrekans om jurylid te worden in een nieuw kookprogramma mogelijk in rook opgaan.
Als een nieuwe greencard op medische gronden wordt afgewezen, staat deze wandelende treinramp niets anders te doen dan zo snel mogelijk haar gezondheid opkrikken om alsnog door de medische keuring te komen en naar huis te kunnen. Het zou een enorme wake-upcall moeten zijn, maar de vraag is of Liv dat ook zo ziet. Voor een jonge vrouw van eind dertig zijn haar bloeddruk, cholesterolwaarden en hartslag veel te hoog, dus haar gezondheid wordt als desastreus bestempeld. Toch lijkt haar carrière de voornaamste motivatie te zijn om gezonder te worden.
In de komedie Wellmania ziet de kijker vervolgens hoe Liv haar gezondheidsmissie op precies dezelfde manier aanpakt als haar werk en de rest van haar leven: ongeremd, chaotisch en een tikkeltje hysterisch. Lange halen gauw thuis lijkt haar devies. Van darmspoelingen, cupping en yoga, tot stappentellers, vasten en een personal trainer: ze grijpt alles aan om beter te worden. Toch ligt haar zelfdestructieve aard altijd op de loer. Steeds als ze een stapje in de goede richting zet, maakt het losbandige feestbeest er toch weer een zooitje van, wat een verzameling aan hilarische situaties oplevert.
Zoals te voorspellen valt in een niet bijster origineel plot, zit onder het rampzalige gedrag een innerlijke mentale zoektocht met een verdrietige oorzaak. Dit zorgt voor net wat meer sympathie richting het hoofdpersonage, dat verder vrij egoïstisch overkomt. En hoewel de serie vol absurditeiten zit, zullen kijkers uit dezelfde leeftijdsgroep veel herkennen in deze vrouw van eind dertig die haar leven niet zodanig op de rit heeft als ze zou willen, niet aan de heersende norm kan voldoen en haar omgeving steeds teleurstelt.
Wellmania laat ook zien dat achter de voordeur van mensen die hun leven wél op orde lijken te hebben net zo goed het nodige misgaat. Dat wordt duidelijk in de aandoenlijke en herkenbare verhaallijnen van de mensen om Liv heen: haar broer, zijn verloofde, haar moeder en haar beste vriendin. Zij blijven ondanks alles vierkant achter haar staan en tonen daarmee een stuk meer volwassenheid en empathisch vermogen dan het hoofdpersonage. Daarmee vormen ze een waardevolle aanvulling voor de serie.
Celeste Barber vertolkt haar hoofdrol met verve en is komisch zeer sterk. De gekozen thema's en lachwekkende, soms in ongemak uitmondende scènes maken duidelijk dat Wellmania geschreven en geregisseerd is door voornamelijk vrouwen én niet uit Hollywood komt. De serie is heerlijk ongegeneerd, niet te gepolijst, soms ontwapenend en bij vlagen lekker grof. Misschien niet vernieuwend, maar wel verfrissend. Een bingewaardige titel die heel veel kijkplezier oplevert. Kom maar door met een tweede seizoen!
Wellmania is te zien bij Netflix.
Liv, een succesvolle culinair journalist en workaholic uit New York, bezoekt voor een weekend haar thuisland Australië voor de verjaardag van haar beste vriendin. Gedurende achtenveertig uur krijgt ze het voor elkaar om met iedereen ruzie te maken, door te slaan in drank en drugs, haar greencard te verliezen en flauw te vallen op het consulaat. Eindstand: ze mist haar terugvlucht en ziet daarmee een carrièrekans om jurylid te worden in een nieuw kookprogramma mogelijk in rook opgaan.
Als een nieuwe greencard op medische gronden wordt afgewezen, staat deze wandelende treinramp niets anders te doen dan zo snel mogelijk haar gezondheid opkrikken om alsnog door de medische keuring te komen en naar huis te kunnen. Het zou een enorme wake-upcall moeten zijn, maar de vraag is of Liv dat ook zo ziet. Voor een jonge vrouw van eind dertig zijn haar bloeddruk, cholesterolwaarden en hartslag veel te hoog, dus haar gezondheid wordt als desastreus bestempeld. Toch lijkt haar carrière de voornaamste motivatie te zijn om gezonder te worden.
In de komedie Wellmania ziet de kijker vervolgens hoe Liv haar gezondheidsmissie op precies dezelfde manier aanpakt als haar werk en de rest van haar leven: ongeremd, chaotisch en een tikkeltje hysterisch. Lange halen gauw thuis lijkt haar devies. Van darmspoelingen, cupping en yoga, tot stappentellers, vasten en een personal trainer: ze grijpt alles aan om beter te worden. Toch ligt haar zelfdestructieve aard altijd op de loer. Steeds als ze een stapje in de goede richting zet, maakt het losbandige feestbeest er toch weer een zooitje van, wat een verzameling aan hilarische situaties oplevert.
Zoals te voorspellen valt in een niet bijster origineel plot, zit onder het rampzalige gedrag een innerlijke mentale zoektocht met een verdrietige oorzaak. Dit zorgt voor net wat meer sympathie richting het hoofdpersonage, dat verder vrij egoïstisch overkomt. En hoewel de serie vol absurditeiten zit, zullen kijkers uit dezelfde leeftijdsgroep veel herkennen in deze vrouw van eind dertig die haar leven niet zodanig op de rit heeft als ze zou willen, niet aan de heersende norm kan voldoen en haar omgeving steeds teleurstelt.
Wellmania laat ook zien dat achter de voordeur van mensen die hun leven wél op orde lijken te hebben net zo goed het nodige misgaat. Dat wordt duidelijk in de aandoenlijke en herkenbare verhaallijnen van de mensen om Liv heen: haar broer, zijn verloofde, haar moeder en haar beste vriendin. Zij blijven ondanks alles vierkant achter haar staan en tonen daarmee een stuk meer volwassenheid en empathisch vermogen dan het hoofdpersonage. Daarmee vormen ze een waardevolle aanvulling voor de serie.
Celeste Barber vertolkt haar hoofdrol met verve en is komisch zeer sterk. De gekozen thema's en lachwekkende, soms in ongemak uitmondende scènes maken duidelijk dat Wellmania geschreven en geregisseerd is door voornamelijk vrouwen én niet uit Hollywood komt. De serie is heerlijk ongegeneerd, niet te gepolijst, soms ontwapenend en bij vlagen lekker grof. Misschien niet vernieuwend, maar wel verfrissend. Een bingewaardige titel die heel veel kijkplezier oplevert. Kom maar door met een tweede seizoen!
Wellmania is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
